Radovan Kalabić: Pet vijekova traje „obesvećivanje“ i „potamnjenje“ srpskog kalendara
Istoričar Radovan Kalabić izjavio je da već pet vijekova traje „obesvećivanje“ i „potamnjenje“ srpskog kalendara, odnosno datuma značajnih za Srbe, njihov identitet i istoriju s ciljem duhovnog zatiranja Srba.
„Na jednoj strani je kalendar obesvećivanja u smislu praktične borbe protiv Srba na duhovnom polju, a na drugoj strani je potmanjenje ionako `crnih datuma` u srpskoj istoriji. Na primer `Inckov zakon` je primer potamnjenja. To su dve metode u istoj strategiji duhovnog nastupa protiv Srba, odnosno rasrbljavanja, raskorenjivanja našeg duha“, ocijenio je Kalabić u intervjuu za Srnu.
Kalendar obesvećivanja je, pojasnio je on, termin koji prvi u srpskoj istoriografiji uvodi Slobodan Jovanović, veliki profesor Pravnog fakulteta i predsjednik nekadašnjeg Srpskog kulturnog kluba, koji je kao prvi takav primjer naveo spaljivanje moštiju Svetog Save od strane turskog Sinan paše.
On je dodao da je spaljivanjem moštiju srpskog svetitelja želja Sinan paše bila da se postigne cilj – da Srbi duhovno pređu u malodušnost, kapitulantstvo, da izgube svoju duhovnu vertikalu i da nešto što je najsvetije u njihovoj svijesti upravo „potamne“ činom spaljivanja moštuju Svetog Save.
Obesvećivanje počinje od Sinan paše, a preuzima ga zapad
Kalendar obesvećivanja, kaže on, kreće od 1594. godine, primjenjuju ga Turci i Sinan paša spaljujući mošti Svetog Save na Vračaru u Beogradu, i to je praksa koju preuzimaju svi zapadni okupatori ili protivnici, smrtni neprijatelji Srba, uz koje je uvijek Vatikan kao njihov partner.
„U najdubljim slojevima našeg srpskog nacionalnog pamćenja i kolektivne svijesti suočeni smo sa nastojanjima sa zapadne strane, u kojoj je uglavnom uvijek bio partner Vatikan, da nas fizički satru i duhovno zatru“, rekao je Kalabić.
Ova prva namjera ili zločesta nakana odvijala se, kaže, na različite načine, ali njen cilj je bio fizičko uništenje preko ubistava, pogroma, progona i genocida nad srpskim narodom.
„Ali, postoji i druga dimenzija u njihovoj smrtno neprijateljskoj borbi protiv Srba i njihovim nastojanjima. To je mnogo manje vidljiva metodologija i praksa, a to je praksa duhovnog zatiranja Srba“, naveo je Kalabić.
„Crni“ Vidovdani, Vaksrsi, Božići
Na fonu, praksi primjenjivanja „kalendara obesvećivanja“ nastaviće, naglašava Kalabić, i svi srpski zapadni neprijatelji koristeći upravo datume poput Vidovdana, Vaksrsa, Božića, kao što su ubistva srpskih civila od strane muslimanske vojske na Božić u Kravicama i Zalazju, tokom rata u BiH.
„Kada kažem naši zapadni smrtni neprijatelji, oni će, prije svega, tu praksu pokazati od trenutka kada je Srbija na Berlinskom kongresu dobila ponovo državnu nezavisnost, 1878. godine“, napominje on.
Ali, kaže, odmah poslije Berlinskog kongresa i sticanja nezavisnosti, oni traže baš na Vidovdan, najsvetiji srpski nacionalni praznik, da srpska strana i ondašnja politička garnitura stave svoj potpis na zloglasnu i veleizdajničku tajnu konveciju, čiji je cilj da se Srbija, kao matična država, i da „pusti niz vodu“ Srbe preko Drine, Save i Dunava, kao i na Kosovu i Metohiji.
Zatim, da neće imati nikakve pretenzije da stvara zajedničku granicu sa Crnom Gorom, kako ne bi postojale što bliže veze između Srba u Srbiji i Crnoj Gori, a četvrta odrednica je bila otklon od Rusije.
„Dakle, tražili su svojevrsnu kapitulaciju u miru, nasuprot srpskoj vekovnoj težnji koja je stala u dvije riječi – borba za slobodu i za ujedinjenje. To su uvek, kroz srpsku istoriju, bile nastojanja rodoljubive i državotvorne srpske misli“, dodao je Kalabić.
Od Vidovdana 1881. godine do Vidovdana 2001. godine, kada je izručen bivši predsjednik Srbije i SR Jugoslavije Slobodan Milošević Haškom tribunalu, oni uspostavljaju, održavaju i produžavaju praksu „obesvećivanja“ srpskog kalendara.
„Da ne govorim i ne navodim primere bombardovanja za Vaskrs, koji je najveći hrišćanski pravoslavni praznik, što se dogodilo 1944. godine od strane saveznika Engleza, naročito Beograda. Taj kontinuitet su nastavili i 1999. godine sa NATO bombardovanje SR Jugoslavije i Srbije“, napominje Kalabić u intervjuu za SRNU.
On dodaje da bi se moglo naći još mnogo takvih primjera usmjerenih protiv Srba, odnosno srpske duhovne i identiteske sturkture, koja počiva na svetosavlju i kosovskom zavjetu, koji su dva glavna temelja srpskog identitetskog bića, na kojima su i prošlost, srpski jezik, srpsko ćirilično pismo…
„Inckov zakon“ poslednji primjer potamnjivanja „crnih datuma“ srpske istorije
Kalabić, osim na metodologiju „kalendara obesvećivanja“, ukazuje i na drugu metodologiju, a to je „potamnjivanje“ ionako „crnih datuma“ u srpskoj istoriji, a najbolji primjer te prakse, koja je u suštini okultna, antihrišćanska i antpravoslavna i antisrpska, na duhovnom planu i na planu njihovog nastojanja da na promijene svijest, jeste takozvani „Inckov zakon“.
„Ako zakonski branite i naučnu istinu, onda tu nema nikakvog govor ni o istini, ni slobodi, demokratiji, niti o nauci“, kaže Kalabić.
Kalabić je naveo da je „Inckov zakon“ /o kažnjavanju negiranja genocida u Srebrenici/ nametnut 23. jula, a taj datum nije nimalo slučajan, znajući za njihovu okultnu praksu borbe protiv Srba i zadavanja Srbima najtežih udaraca i da se radi o potamnjivanju ionako tamnih datuma u srpskoj istoriji.
On je podsjetio da je 23. jula 1914. godine, kada u Srbiji iz Beča u Beograd stiže zloglasni ultimatum u deset tačaka, koji nijedna suverena država, pa ni tadašnja Srbija nije mogla da prihvati, između ostalog, i član da austrougarski istražni organi na njenoj teritoriji vrše izvršne rade da bi došli kao do podataka i sklopili sliku o atentatu u Sarajevu 1914. godine.
Osim toga, 23. jula 1937. godine ondašnja Skupština Kraljevine Jugoslavije tijesnom većinom glasa za konkordat, koji je na izvjestan način afirmisao rimokatoličku vjeru na račun pravoslavne vjere i Srpske pravoslavne crkve.
U to vrijeme dešavaju se i takozvane „krvave litije“, kada su se srpski svešteno služitelji i srpski arhijereji pobunili protiv tog zakona o konkordatu i kada je policija na čijem čelu je bio ministar Anton Korošec, nekadašnji rimokatolički sveštenik, batinala srpske arhijereje i sveštenoslužitelje, koji su protestovali mirno, u litijama protiv tog zakona.
„Istog dana nam je otrovan i upokojio se patrijarh Varnava Rosić, 23. jula, koji je bio veliki protivnik konkordata. Čuvena je ona njegova besjeda u Sabornoj crkvi pred Novu 1937. godinu, u kojoj je upozorio sprski narod da se u tom trenutku nalazi kao između `čekića i nakovnja`, između dvije internacionale. Jednu je nazvao `crnom`, odnosno Vatikan, a drugu `crvenom`, odnosno Kominterna“, napominje Kalabić.
Rat u BiH, u Sarajevu je, dodaje on, izbio zvanično 6. aprila, kao i 6. aprila bombardovanje Beograda 1941. godine.
„Žele da nam potamne sve te nacionalne datume, jer 6. aprila 1867. godine knez Mihajlo prima ključeve Beograda na Kalemegdanu i ostalih tvrđava od Turaka, što je najpraktičniji korak oslobađanja Srbije od turske okupacije“, kaže Kalabić.
Kalabić je ocijenio da neko spolja to sve namjerno smišlja, jer te strukture na Zapadu imaju svoje institute, koji stoje u pozadini, dok Srbi u svojoj istoriografiji nisu otvorili ni prvo poglavlje o temi „kalendara obesvećivanja“.
„Ovi koji su političari, oni su uglavnom samo izvršioci, puki činovnici. Malo je suverenih zemalja u svijetu i malo suverenih državnika“, kaže Kalabić.
S druge strane, ma koliko se takva praksa „obesvećivanja“ i „potamnjivanja“ datuma važnih za Srbe primjenjivala, Kalabić ističe da je optimista, te citira narodnu pjesmu „Sinan paša tijelo Svetog Save pali, ali srpski slobodarski duh ne zapali“.
„Tako će biti i posle svih ovih poteza, pa i poslije `Inckovog zakona`. Odnosno, srpska borba `za krst časni i slobodu zlatnu` time se neće ni omesti, ni ugasiti i neće uspeti da nas duhovno odvoje ni od krsta“, zaključio je Kalabić u intervjuu za Srnu.
Pročitajte JOŠ:
(Para)digma,
#
Latinski je, naravno, izraz — «memoria damnata»
Istinsko gostoljublje koje je dugo živelo u našem narodu, i još ponegde živi, stvar je nesumnjivo nesavremena i zastarela, osuđena na propast zajedno sa patrijarhalnim društvom, plemenskim uređenjem i starinskim načinom putovanja. Ali, samo po sebi, ono je veličanstveno i predstavlja veliku tekovinu u čovekovoj borbi protiv varvarstva, a za bolji položaj čoveka u svetu i bolje odnose među ljudima. To je dragocen lanac ljudskih usluga i obaveza koji je zaista grehota bilo prekinuti. Ali taj čovečni običaj, koji se još održava ponegde na selu, pa čak i u varošima, pretvara se u tragičan nesporazum kad ga naši ljudi pogrešno primene na neke strance, naročito ljude iz Centralne Evrope, i naročito Nemce. Ne sve, i ne samo Nemce.
Prosečan Nemac – kažem „prosečan“, jer naravno da su i ovde svi izuzeci mogućni – ne prima gostoljublje kao dar i obavezu, nego ga iskorišćuje, računa sa njim kao sa vašom slabošću. Ako ste prema njemu pažljivi, on tu pažnju prima kao nešto što mu s pravom pripada, što mu vi dugujete. I sa svakim aktom pažnje i gostoljublja, učtivosti i srdačnosti, vi u njegovim očima bivate manji, a on – snažniji. Vašu gostoljubivost on smatra vašom urođenom slabošću, vrstom prirodnog danka koji njemu i njegovima duguju niže i slabije rase. Biti uslužan i gostoljubivprema takvima znači povrediti osnovno načelo gostoljublja: jednakost i uzajamnost, znači grešiti i prema sebi i prema njima. A korektnim i uzdržljivim stavom razbiti tu njihovu zabludu o prirodi našeg gostoljublja – znači učiniti uslugu i sebi i njima, izbeći niz ružnih i teških nesporazuma, šteta i poniženja.
(Karakteristično je da Nemac Taube, u svom delu iz XVIII veka, govori o manama i vrlinama Srba, ali njihovo gostoprimstvo i ne pominje, nego ga uzima kao prirodnu stvar, kao vrstu duga prema strancu putniku.)
(iz Znakova pored puta, Ivo Andrić)
„Dobra politika može jednom narodu da očuva i život i čast, loša ga dovodi do toga da bira između života i časti, a ona najgora lišava ga i jednog i drugog.“, dr Marko Srboljubov Marković
Bata Pežo, kafedžija novosadski koji je voleo literaturu Crnjanskog, piscu je pri upoznavanju, nakon što se (M. Crnjanski) predstavio, rekao da je Crnjanski «visok i plav».
… Podvižnik je Kalabić.
Što je sve izdržao, istrajao u traganju za Istinom srpskog fatuma.
Da ne biše njega ne bi smo ni danas znali za neviđeno izdajstvo kneza Milana, potonjeg kralja i satrapa mu, jedno gube koji je srpstvo prodavao za grofofsku titulu!
… Đavolji tajni Memorandum sa Bečom iz 1881. koji nam je još tada iscrtao, udario crvene linije. Neke smo prelazili, neke ćemo tek u dane dolazeće!
Dolazi vrijeme u kome će svaki od nas da se kaže koji je i čemu je!
A sve će to ozgo da gledaju naše dične pređe, potomke svoje. Koji ako nijesmo bolji, a bolji se odonda rađali nijesu, niti će – makar da ih ne brukamo!
… Provjerite, dobro očistite, neka je spremno.