Ramiz protiv Ramiza

Piše: Emilo Labudović

Besomučna politička hajka protiv premijera Krivokapića i njegove čestitke premijerki Željki Cvijanović, povodom Dana Republike Srpske, svojom žestinom je već neprimjerno iskočila iz uobičajenog ukazivanja na grešku, propust ili politički gest suprotan proklamovanim principima diplomatije, i poprimila sva obilježja opoziciono – nacionalističke histerije. Kao u naplavini koja nosi drvlje i kamenje, na ovaj normalan gest, ljudski i diplomatski, između dvije države, obrušili su se kusi i repati.

Od političkog pokojnika, DPS, kojoj izgleda još niko nije javio da je rahmetli, a koja je „zaboravila“ sličnu čestitku svog Filipa Trećeg, izguranog, preko njenih dojučerašnjih političkih satelita, takođe oboljelih od amnezije o saučesništvu u tom čestitanju i ćutanju povodom istog, pa sve do zla Boga „uvrijeđenih“ ovdašnjih političkih glasnogovornika muslimansko – bošnjačke vrhuške iz Bih. Da bi „lajanje na zvijezde“ bilo što glasnije, ovdašnji mediji u službi odlazeće vlasti na mobu iz časa u čas pozivaju što političke prvake hrvatsko – muslimanske Federacije, što ine „nepristrasne“ čelnike (vladino)nevladinih organizacija sa istih adresa. Bilo koga iz Srpske, niti ko zove niti išta pita.

Kako je više nego zaludna rabota „gluvom šaputati a slijepom namigivati“, pokušaj da se „problem“ sagleda iz ugla međunarodnog prava je iste prirode i istog domašaja.

Ipak, istine radi, podsjećamo:

Prvo: Republika Srpska je, osim podržavljena sloboda srpskog naroda odbranjena u građanskom ratu u BiH, takođe i rezultat još uvijek važećeg međunarodno priznatog Dejtonskog sporazuma. Tim sporazumom je istovremeno sačuvan i (kon)federalni karakter BiH ali i priznata Republika Srpska sa jasno utvrđenim prerogativima državnosti;

Drugo: kad Srpska već ima brojne elemente međunaodno priznate i potvrđene državnosti, posebnosti i nezavisnosti, više je nego ligično da ima i simbolične atribute tog statusa. Dan RS je, svakako, među prvima;

Treće: elementarna obaveza svake države, pa i Crne Gore, je da poštuje dokumenta i sporazume koji imaju međunarodno priznatu snagu i da se u diplomatskom saobaćaju oslanja i upravlja shodno njima a ne ćefovima stranih silnika i njihovih trabanata. Da je sreće, takav odnos je trebalo imati i prema Rezoluciji 1244 a ne potrčati da se među prvima prizna nasilna secesija Kosmeta, ali to je druga priča.

Dakle, ovdašnji premijer nije napravio grešku, još manje diplomatski skandal, što je koleginici iz bratske Srpske čestitao praznik. Grešku pravi sada time što pokajnički ćuti i pokušava da se nemušto pravda i izgovara. To što se mnogima ne dopada stanje stvari i čvrsta riješenost Srpske da opstane i sačuva svoj status, slobodu i nezavisnost, i što bi rado poništili Dejton, Krivokapića ne obavezuje. Takođe, ne pije vodu ni to što je Ustavni sud BiH taj praznik prolasio neustavnim. Uostalom, dovoljno je pogledati njegov sastav (četiri člana iz Federacije, tri iz Evropskog suda za ljudska prava i svega DVA predstavnika iz Republike Srpske) pa da bude jasno da bilo šta što bi išlo u prilog državnosti RS nema šansu da bude „ustavno“. Još manju snagu ima i mišljenje Venecijanske komisije čiji su stavovi odavno prokazani kao bliski onima koji su jači.

Koliko apsurd odnosa neprijatelja prema državnosti Republike Srpske ide do besmisla, najupečatljivije svjedoči izvjesni Ramiz Salkić koji se, takođe, svrstao u kolonu graktača protiv čestitke. S obzirom na ime i prezime, to ne bi trebalo da čudi. Ali, pomenuti Ramiz je, gle čuda, POTPREDSJEDNIK REPUBLIKE SRPSKE!? Njemu kao Ramizu, ne smeta da bude POTPREDSJEDNIK, što, valjda, podrazumijeva i postojanje PREDSJEDNIKA, a ovaj i postojanje DRŽAVE, ali mu do suza smeta da ta država ima svoj Dan i da joj taj Dan čestita premijer druge države „sa kojom sve do sada nijesu imali nesporazuma i diplomatskih problema!!! I tako, pomenuti Ramiz ima jedan odnos prema Srpskoj dok je u Banja Luci a sasvim suprotan čim se dohvati Sarajeva. S obzirom da je Ramiz – Ramiz, taj njegov obračun sa samim sobom nije ništa ni novo ni čudno.

Čudno je samo to što Ramiz i „ramizi“, kako oni iz BiH tako i ovdašnji, očekuju „ramizovanje“ i od onih koji ne bi da to budu i koji idu tragom slobodne narodne volje. Naroda Srpske i naroda Crne Gore koji su, po svim demokratskim uzusima, odlučili kako su odlučili. Ili, možda, smatraju da to i nijesu neki narodi i da bi, po želji i volji onih iz Sarajeva i njihovih međunarodnih sponzora svi trebalo da budemo „sponzoruše“ odnosno „ramizi“.

Premijer Krivokapić bi morao da zna da u Srpskoj živi bratski narod, sa svim pravima da bude jednako poštovan kao i svi drugi na Balkanu i u Evropi, i da nema potrebe, nema obaveze i nema ni prava da svoje čestitke uvija u oblande „privatnih razgovora“. Ukoliko sebe smatra zaista premijerom i ukoliko nije i neće da bude Ramiz.