Ranko

Piše: Emilo Labudović

Kada se kroz neko vrijeme koje predstavlja pristojnu istorijsku distancu, dovoljnu za objektivno sagledavanje prošlog, budu istraživale i analizirale ove tri decenije postsocijalističke Crne Gore, iz tih „iskopina“, kao mumija iz faraonske grobnice, pojaviće se on – Ranko Krivokapić. Ne samo kao jedan od aktera političkih dešavanja i krivudanja Crne Gore putevima i stranputicama „evroatlanskih integracija“, šta god to značilo, već kao opredjeljujući faktor i inicijator procesa crnogorske samodestrukcije i otuđenja.

Iako, na prvi pogled, politička biografije ovog prereformisanog komunističkog jurišnika to ne potkrepljuje, pažljiva analiza političkih tokova u Crnoj Gori poslednjih decenija prošlog i prvih ovoga vijeka, posvjedočiće da je Ranko bio Mediči njene političke scene. I kao glumac i kao reditelj, i kao šaptač i najavljivač radnje, ali uglavnom iz sjenke i drugog plana. Mada se koncept državnog osamostaljenja Crne Gore izvorno pripisuje Slavku Peroviću i Liberalnom savezu, Ranko Krivokapić je bio taj koji je zario glogov kolac u izranjavano tijelo zajedničke države.

10 I kad je brod doveo tamo gdje su Ranku rekli da ga dovede, on se sa svojim dijelom posade iskrcao da bi, kad se Milo konačno nasuče, preuzeo kormilo. Ono na šta, makar za neko vrijeme, nije računao jeste Milov makijavelizam i grčevito držanje za fotelju, ali i to je privremeno.

Obučen „po evropski“, manirima političara „širokijeh evropskijeh shvatanja“, Ranko je vješto krio svoje Janusovo lice. Korak po korak, uspijevao je da, prepuštajući Milu sve prerogative vlasti za koju je ovaj jedino i bio zainteresovan, progura sve što je bilo neophodno da se projekat „nove Crne Gore“ zaokruži. Velikocrnogorski Ustav čije su promjene moguće jedino skoro plebiscitom, zastavu kojom je raskinuto sa tradicionalnim nacionalnim koloritom Crne Gore, himnu sa stihovima svog političkog mentora, Sekule Drljevića, pocrnogorčeni srpski jezik, NVO Crnogorsku pravoslavnu crkvu, itd, itd…

Novo velikocrnogorsko nacionalno profilisanje Crne Gore, a sve pod maskom njenog građanskog modernizovanja, uz njegovo prikriveno dirigovanje, dostiglo je onaj nivo isključivosti koji zastrašujuće podsjeća na atmosferu Njemačke četrdesetih godina prošlog vijeka i NDH koju deceniju kasnije. Rankovo „da je vječna Crna Gora“, dok drži ruku na srcu, jezivo liči na ono Hitlerovo „Dojčland iber ales“ uz ruku podignutu u vazduh.

Međutim, koliko god se trudio da svoj nacifašizam zamaskira pidžamom borca za građansku Crnu Goru, Ranko tu svoju kameleonsku vještinu gubi kad je riječ o odnosu prema Srbiji i svemu što makar i u naslovu ima tu odrednicu. Njegova neskrivena mržnja prema Srpskoj pravoslavnoj crkvi u Crnoj Gori, a i uopšte, prema njenim velikodostojnicima i sveštenstvu prevazilazi mjeru kojom je Hitler mrzio Jevreje. Ne libeći se otvorenih istorijskih falsifikata i grubih laži, Ranko nikada nije propustio i ne propušta priliku da Srbiju i SPC okarakteriše kao najveće zlo sa kojim se Crna Gora suočavala kroz istoriju.

Optužujući, kako on to voli da kaže, njeno „velikodržavlje“, Ranko nikad nije prestao da krivicu za sva balkanska dešavanja adresira Beogradu i „njegovoj“ crkvi. Čak su i njegov lažni pacifizam i navodna antiratna prošlost samo providna maska za antisrpsku histeriju kojom je opčinjen. Jer nikad nije i neće za ratna dešavanja, zločine i slom Jugoslavije makar dio krivice pripisao i pripisati bilo kojem od ostalih aktera jugo – drame.

Ne, za Ranka sve balkansko zlo klija u Beogradu i Patrijaršiji, odakle se pandemijski širi Balkanom, sa posebnim osvrtom na Crnu Goru. A tim zlim virusom, naravno, inficirana je i njena prosrpska opozicija koja, po nalogu izvana, a zna se i odakle, podriva i nasrće na sve crnogorsko. Na sreću, korona je stigla iz drugog pravca. Taj njegov stav ga je uvijek odavao i kada je, sa pozicije predsjednika Parlamenta, pokušavao da glumi „unproforca“ naklonjenog opoziciji i njenim zahtjevima.

Mora se biti pošten pa priznati da je Ranko sposoban političar i što bi naš narod rekao „izbirikan“ za ono čime se bavi. Možda čak i najsposobniji na aktuelnoj crnogorskoj sceni. Upravo toj svojoj sposobnosti duguje uspjeh koji je, sa pozicije druge violine, postigao u „e viva montenegro“ orkestru, banalizujući ideju Slavka Perovića koji jeste htio nezavisnu ali ipak pošteniju i drugačiju Crnu Goru.

Danas, dok glumi opozicionara koji u protekle dvije decenije nije „ni luk jeo, ni luk mirisao“, Ranko demonstrira koliko je u svom velikocrnogorskom političkom egzorcimu nadmašio sve svoje prethodnike i savremenike. Da je manirom đaka koji je bolje pazio na časovima i redovnije pisao domaće zadatke nadmašiio i svog „parnjaka“ iz klupe – kralja iz Rastoka. Ovo naravno nikako ne amnestira Đukanovića od bilo čega što se dešavalo i dešava u Crnoj Gori, njoj i oko nje. Jer, na kraju, konačan potpis na svaki potez crnogorske vlasti, na svako činjenje i nečinjenje, je Milov. I njega će vrijeme i generacije koje dolaze prvoga „propitivati“.

Ali, koliko god da se trudi da se prikrije u „magarećoj klupi“ istorije, uloga Ranka Krivokapića i onih za koje je radio mora biti do kraja „propitana“ i razjašnjena. A vrijeme i oni koji će mu biti svjedoci, koje neće dominantno tumačiti i definisati Šerbo, Novak (i jedan i drugi), razni Radonjići i Vučinići, znaće da procijeni i pošteno ocijeni.

Da je vječna istina!!!

Pročitajte još:

„Turist fri“ Montenegro: Na Žabljaku četiri posjetioca, na primorju – stotine (uglavnom – domaćih)