SNP “Izbor je naš“: Najveći strateški izazov Republici Srpskoj i srpskom narodu jeste izbor strane

Najveći strateški izazov Republici Srpskoj i srpskom narodu jeste izbor strane. Čovječanstvo, polako, ali sigurno, stvara dve strane koje će se, nesumnjimo, sudariti u sveobuhvatnom smislu i velikim ratovima.

Strana koju kontroliše Zapadni centar svjetske moći razara sve vrste suvereniteta i identiteta, razara države, osnovne narode i religije, pokušavajući sve da svede na porobljenog pojedinca, te da  zagospodari bogatstvom čitave planete, sa krajnjim ciljem da uništi čovjeka po Božijoj blagodati i da stvori svog nalik čovjeka.

Druga strana pruža otpor tim procesima, i nju predvodi Rusija, kako bi odbranila slobodu naroda, suverenitet država i sačuvala istinske neprolazne vrijednosti, identitete i osnovne religije.

Ugrubo, čovječanstvo završava jedan dug proces razgradnje osnovnih naroda i osnovnih religija, pri čemu su stvarane vještačke države, vještački narodi i lažne religije. Počinje drugi, ali isto tako dug proces, koji ide u dva smjera. Jedan smjer je, ovaj malo pre spomenuti koji želi da ostvari Zapadni svjetski centar moći, da se sve svede na porobljenog pojedinca, ali i drugi smjer, koji hoće da zapravo obnovi osnovne narode i religije i da pri tom procesu najverovatnije će se desiti da nestanu vještačke države,
vještački narodi i kvazireligije.

Događji, kojima idemo u susret neće dati alternativu srpskom narodu, jer neće postojati pozicija neutralnosti. Istorijska uloga koju ima srpski narod će ga navesti da on izabere pravu stranu istorije, a koja će na kraju i u suštini odbraniti čovjeka po Božijoj blagodati.

U svemu tome ogromnu ulogu ima kultura. I ona, u najširem smislu, predstavlja skoro sve ono što ljudsko društvo proizvede svojim fizičkim, umnim i duhovnim trudom i radom. Kultura jednog naroda proizilazi iz njegove istorijske uloge i genetske strukture ne samo pojedinca nego i kolektiviteta.

Čovjek, nikada ne funkcioniše sam, kao individua. Uvijek, u svakom trenutku povezan je sa silama, s jedne strane koje dolaze od Stvoritelja, Izvora života, i od druge strane koje dolaze od lukavog. Kada čovjek stvara nadahnut snagama Stvoritelja, on stvara istinsku kulturu, a kada je nadahnut drugom stranom on stvara antikulturu.

Svjetska politika laži, prevare, obmane i iluzije iznjedrila je i antikulturu koja je, u suštini i nihilistički pogled na svjet.

Antikultura služi i za pripremu društva na negativne radikalne promjene.

U tu svrhu zloupotrebljavaju omladinu, koristeći je kao nosioce negativnih promjena.

Centar svetske moći je sistematično kvario omladinu, odvojio je od Crkve (religije), učinio je površnom, bez čvrstine i suštinskog životnog smisla, a porodični život potisnut je slobodnim seksom, zadovoljavajući strasti.

Srpska kultura je zapravo kultura koja nosi u sebi načela plemenitosti, dobrote, humanosti, pravičnosti. Ona je nadahnuta Svetosavljem, Kosovskim mitom, srpskim jezikom i ćiriličnim pismom. Ona se ogleda u lirskoj i epskoj poeziji. Možda, najviše oslikavanje sve srpskog, prirode srpskog čovjeka, srpskog kolektiviteta, se vidi u stihovima „Sine Marko, jedini u majke, bolje ti je izgubiti glavu nego svoju ogriješiti dušu“. Srpska kultura nema osjećanja mržnje. A to se može  vidjeti po tome što je srpski narod možda jedini narod koji ima i molitvu za svoje neprijatelje. I po tome što  je vjekovima stradavao, a kada je bio jači od svog neprijatelja imao je prema njemu ljudski odnos – nije činio zločin. To se posebno vidjelo u vremenu kad je srpski narod bio vjerujući, a kada nije mislio na Boga, dešavali su se pojedinačni zločini, ali nikada sistematski i sa genocidnom namjerom.

Dakle, kada su čovjek i drugi kolektiviteti nadahnuti stranom lukavog, oni proizvode antikulturu. A načela antikulture su borba protiv Boga, bezbožništvo, obesčovječivanje, i načelo ružnog, izvrnutog. I upravo smo svjedoci svih ovih decenija unazad da zapravo ta antikultura se pokušava nametnuti, da se najviše finansira. Tu se obrće najveći novac i prave najveće zarade. I mi smo ponekad skloni toj antikulturi.

Nažalost, imamo puno neznanja i učimo našu djecu, pa kroz i obrazovanje.  Nekultura je zapravo izbaciti pjesmu Milana Rakića iz obavezne literature, Pjesmu o Gazimestanu. Pokušali su čak da izbace i Desanku Maksimović iz obavezne literature.

Znači, ogromni izazovi i u kulturi su ispred nas. Kroz obrazovanje, kroz nauku. Mi u nauci imamo neke lažne temelje, jedna od njih je i teorija evolucije čovjeka. Ona je osmišljena kako bi se religija potisnula i zamjenila naukom.

Što se tiče izazova i problema kojeg hoće da nametne političko Sarajevo podržano od djela Zapada, a u vezi takozvane „državne imovine”, kako bi otelo Republici Srpskoj pravo vlasništva nad zemljom, vodama, šumama, oni se najbolje rješavaju čvrstim, a pravno utemeljenim stavom da je Dejtonska BiH državna zajednica i kao takva nema teritoriju (Više tekstova sam o tome pisao i iznosio pravne činjenice. I državne zajednice – konfederacije mogu biti članice UN). Ona je nastala  Dejtonskim sporazumom (Aneks IV, što predstavlja svojevrsni ustav BiH) i to tako što su Muslimansko-Hrvatska Federacija i Republika Srpska, tim međunarodnim ugovorom prenijeli dio svojih prava i obaveza na Zajedničke institucije BiH, a suverenitet, kao najviše pravo odlučivanja ostao je u entitetima, a teritorija bivše Socijalističke Republike BiH, tim istim ugovorom, podjeljena je procentualnim odnosom 51 – 49, MH Federaciji, odnosno R. Srpskoj.

Izlaganje predsednika SNP „Izbor je naš“ Daneta Čankovića na naučnoj konferenciji „Strateški izazovi opstanka i razvoja Republike Srpske“ koju je organizovao Bezbjednosni forum Banja Luka