Srbija i srpski narod u cijelini trpe najteže posljedice zapadne politike

Piše: Dževad Galijašević

Na liniji globalnih vojnih, političkih, društvenih i ekonomskih konfrontacija, sve jasnije se uočava porast intenziteta ofanzive zapadnih režima na zajednice koje bi mogle biti protivnici zapadnog koncepta nemoralne, bezbožničke i neoliberalne demokratije, koja je u najrigidnijem obliku manifestovana rušenjem tradicionalnih vrijednosti ali ratovima koje Zapadni svijet vodi protiv pravoslavnih i islamskih država. Muslimanske kukavice danas, poslušno kleče pred Zapadom i prihvataju sudbinu ponižavanog sluge što se vidi na Bliskom Istoku, gdje osim lažnih obećanja, galame i praznih prijetnji ne čine ništa, za Palestinski, Sirijski, Irački i Libijski narod, ni lideri islamskih zemalja a ni muslimani u cjelini Najvažniji otpor Nato alijansi i drugim organizacionim formama integracije Zapadnih država koje služe za potrebe vojnog, političkog i ekonomskog potčinjavanja ne-zapadnih društava i država, pruža Rusij u Ukrajini. Taj otpor mijenja svijet u cjelini i upravo zbog njegove snage i mnogih perspektiva koje otvara cijelom svijetu, na Zapadu raste strah od etnički, vjerski i politički motivisanog otpora njhihovoj hegemoniji u regionu tzv. Zapadnog Balkana.

I to nije nova priča – vijekovima je tako – čitav milenijum, i Srbija i srpski narod u cijelini, trpe najteže posljedice te zapadne politike.

Srpski državni i identitetski prostor je fragmentiran – Tuđmanove ustaše su sistematski protjerali Srbe iz Hrvatske – na Kosovu se provodi svakodnevni teror i čini sve na planu potpunog izgona Srba sa Kosova kako bi se u istorijskom, kulturnom i vjerskom smislu dovršio proces rasrbljivanja. Sa tim ciljem na srpskom prostoru stvoreno je nekoliko srpskih država u kojima je zabranjeno ili barem teško biti Srbin. Paralelno sa tim, unutar srpskog naroda, formirane su neke, nove nacionalne zajednice a srpski jezik kao glavni stub i nosilac identiteta, uz dva pisma i nekoliko nariječja – uz ekavicu i ijekavicu, unutar novih državnih i kvazi-nacionalnih granica, uspješno je razbijen na više djelova i proglašen novim jezikom na svim prostorima pod kontrolom udruženog Zapada.

Upravo zbog toga, jasan je odgovor na stalno pitanje: šta je to što osigurava cjelovitost i jedinstvo srpskog identiteta i onoga što tu zajednicu čini narodom, nacijom i jednom vjerskom zajednicom. Srpska pravoslavna Crkva je danas najvažniji stub identiteta. Čuvar vjerskog učenja i prakse i istorijski svjedok i čuvar identiteta cjelog naroda, podjeljenog i raspoređenog, u odvojene, čak sukobljene političke i vojno-odbrambene okvire i strukture.

Značaj Kosova, promijenom opšte i unutrašnje percepcije se sistematski slabi i razbija – jezik je već fragmentiran i samo jedinstvena crkva, kao u Osmansko doba svjedoči o identitetu jedinstvenog sroskog naroda i njegovog mjesta u istoriji.

Zato je predmet napada i od strane nasilnih boraca „Protiv nasilja“, od lažnih Srba i i novopečenih crnogoraca koji su svoju konfuznu, neistorijsku,, kolektivnu svijest izgradilu u okviru ateističke ideologije korumpiranog političkog sistema Mila Đukanovića.

Zato nije iznenađenje netom održani „bal ustaških vampira, u državnom Saboru koji je predvodio ustaški bojovnik, ratni general HOS-a i poliutički orangutan iz komšiluka, Ante Prkačin. U njegovoj organizaciji i stranaka: „Hrvatsko bilo“, „Hrvatska stranka prava“ i „Hrvatski suverenisti“ u srijedu, 13.marta je održan okrugli stol pod nazivom ”Utjecaj Srpske pravoslavne crkve na političke tokove i događaje u Hrvatskoj, Srbiji i Crnoj Gori: jučer, danas, sutra“.

O temi su govorili saborski zastupnici Ante Prkačin iz stranke „Hrvatsko Bilo“ kao moderirator rasprave i Marko Milanović „Litre“ iz stranke „Hrvatski suverenisti“ a sa njima, u dršštvu, raspop i izbačeni sveštenik Srpske pravoslavne crkve iz Beograda Bojan Jovanović, najavljen i kao Srbin iz Beograda i kao pravoslavni sveštenik. Bio je tu i akademik Mile Đukanovića, ateistička vucibatina, Sreten Vujović iz Crne Gore kao i Tomislav Jonjić iz „Hrvatske stranke prava“. Na ovu temu je brljao i pljuvao i crnogorski pjesnik i bolesnik, lažni književnik, i političar Milorad Popović, urednik i voditelj na TV Mreža Marko Ljubić, crnogorski kolumnist i tekstopisac Nikola Kostov Čelebić, arhitekt Ivan Valek te glavni tajnik stranke „Hrvatsko bilo“ Damir Katulić.

Istina je, da ova imena i taj cijeli opskurni skup, u intelektualnim i političkim krugovima, prilično nepoznatih marginalaca, sigurno ne bi na sebe skrenuo pažnju, da ne postoje dvije važne činjenice zbog kojih se ovim skupom treba baviti.

Prvo: ustaštvo nikada nije bilo tek neka autentična, lokalna ideologija i politika hrvatskog naroda nego zapadni koncept ideološkog i političkog razbijanja srpskog državnog, političkog i kulturnog prostora. Ustaštvoi je agenda italijanskih i bugarskih fašista kao i njemačkih i francuskih nacista i uvijek je predstavljalo lokalni okvir delovanja Hrvata u odnosu na Srbe. I ovaj skup je izraz i segment te politike Zapadnih društava i država prema Srpskom narodu.

Drugo: Ova rasprava ima obilježje zvabnične politike zbog toga što je održana pod krovom i kišobranom Sabora evropske države Hrvatske i u tom smislu nosi obilježje politike koju Sabor u određenoj mjeri podržava a ne samo toleriše.

Za ovaj skup, primjetno je da djelovanje Srpske pravoslavne nije razmatrano u Bosni i Hercegovini tj. Republici Srpskoj. Upadljivo ćutanje o Republici Srpskoj potvrđuje da ova ustaška politika razumije koliko je položaj i opstanak hrvatskog naroda u BiH zavisan od prećutne ili otvorene podrške Republike Srpske u svakodnevnoj konfrontaciji Hrvata sa radikalnim islamističkim duhom i politikom, kojagresivno juriša i na Srbe i Hrvate, iz Alijinog Sarajeva.

Ovakvi i slični napadi već su dolazili iz Ali Pašine džamije u Sarajevu od radikalnog imama Hafizovića kao i iz Kozarca kod Prijedora od imama Mahića i od Bihaćkog radikala, hodže Štulanovića. Ali – ovo „ustaško cvijeće“ nije pozvano na ovaj okrugli sto da se hrvatska pozicija u BiH ne bi oslabila.

Čak nije ni bilo, sistemskog, muslimanskog ustaše, bivšeg ministra, Zlatka Hasanbegovića.

U svakom slučaju, nije vrijedno pomena, odgovarati na stalno ponavljane teze o Srpskoj pravoslavnoj crkvi kao „čuvaru ideje Velike Srbije“ jer Srpska pravoslavna crkva je jedini očuvani stub odbrane identiteta i jedinstva naroda danas i u istoriji.

I naravno da je pod udarom sa Zapada i svakako, žrtve koje je dala za očuvanje vlastitog naroda su nemjerljive.

Samo zbog toga, pominjem sumnjivu i potpuno neistraženu smrt velikih lidera i Božijih sluga – časnih ljudi vjere poput: Patrijarha Irineja, Vladike i mitropolita Amfilohija, vladike Atanasija i vladike Artemija. Umrli su gotovo zajedno, u kratkom vremenskom roku – previše značajni i Srbima i srpskim neprijateljima, da bi to bilo slučajno i d bi bilo prst sudbine i znak Božije volje.

Kao bezbjednjak, mislim da te smrti treba ispitati i provjeriti i da će odnos Zapada prema srpskom narodu bti nepromijenjen i da će napadi uvijek u budućnosti ići preko napada na Srpsku pravoslavnu crkvu.