Srbin Srbinu LUPUS EST

Piše: Emilo Labudović

Kad minu poplave i povodnji, kad se stiša bijes prirode i provedri nebo, iza svega ostanu samo naplavine mulja, svakojakog krša i blata. Ostane miris truleži i raspadanja, osjećaj uzaludnosti i izgubljenog spokoja i, iznad svega, spoznaja o ljudskoj nemoći da se odupre zlu.

Skoro isto tako je i kod društvenih „poplava“ kad se zamute vode a mulj izađe na površinu. I iza njih ostaju ruševine, garež i svakojako smeće. A kad se sve smiri, kad se ugase vatre, kad gume više ne dime, mulj padne na dno a voda se izbistri, ostane i vajkanje da je, uz malo više razuma, osjećaja za realnost i više volje, sve moglo drugačije. Lakše i sa manje štete, a s više rezultata. Ali, kako bi to rekao naš narod: okašnjela pamet, šarovu pod rep!

I dok se polako smiruju strasti, pada intezitet retorike i stvari dovode u kakav takav red (o poretku je još rano govoriti) nakon događanja na i oko Cetinja, kao rđa ispod slabo nanesene zaštite izbijaju pravi motivi cirkusa sa igranjem i pjevanjem (a, kažu, bilo je i pucanja, i to rafalnog). Ono što na prvi pogled i izbliza djeluje kao lokalni problem i sukob, tek kad se sagleda sa šireg, regionalnog i strateškog, aspekta postaje jasnije i dobija prave dimenzije. Cilj nije Cetinje nego Dedinje, i ne bije se bitka za odbranu (ni od koga napadnute) Crne Gore već za rušenje (sa svih strana napadnute) Srbije! Možda će ovo nekome izgledati suviše u duhu skoro poslovičnog lamentiranja nad zlehudom svesrpskom sudbinom, ali pažljivija analiza geostrateških kretanja na Balkanu lako bi odbranila ovu tezu.

Šta god ko pričao, Srbija je ključni regionalni „igrač“ na ovim prostorima, u svim aspektima tog pitanja: od strateškog, vojnog, enonomskog pa do demografskog. Ko ne kontroliše Srbiju taj ne kontroliše Balkan, a kontrola ove „raskrsnice“ svih puteva između Evrope, Bliskog Istoka, Azije i Afrike san je svih velikih pretedenata na tu ulogu, uključujući i SAD. Srbiju, evo neko vrijeme, a nakon instalisane „dosovske“ demokratije, direktno i apsolutno ne kontroliše niko. Ni sa Zapada, ni sa Istoka. Vješto izbalansiranom politikom saradnje sa svima, uz ubrzan ekonomski oporavak i rast, aktuelna srpska vlast je uspjela i još uvijek uspijeva da, u najvećoj mogućoj mjeri, obezbijedi poziciju ravnopravnog učesnika u svim dijalozima na i oko Balkana. Pokušaji da se Srbija satjera u ćošak nasilnom secesijom Kosova samo je djelimično uspio. Ucjene tipa „odrecite se Rusije i Kine pa ćemo vam otškrinuti vrata EU“ takođe nijesu dale rezultat tako da se igra i natezanje političkog konopca nastavljaju i dalje, a krajnji cilj je destabilizovati i srušiti Aleksandra Vučića, a onda i Srbiju spustiti na koljena.

Kao i u svim do sada isprobanim i ostvarenim planovima te vrste, koristi se stari recept kombinacije pritiska spolja i podrivanja iznutra. „Sponzore“ ove druge metode ne tako davno koštalo je skoro milijardu evra a Srbiju je to koštalo mnogo više: od NATO agresije, preko Haga do Kosova. Danas je metod isti, ali je sve drugo – drugačije. Žestoko finansirana unutrašnja kampanja, plaćeni i plaćenički mediji, nevladine (tačnije: antivladine) organizacije, kvaziintelektualni krugovi… iz dana u dan pojačavaju neskrivani atak na režim. Koriste se razne stvarne i isfabrikovane afere kako bi se Vučić i njegovo neposredno političko i porodično okruženje prikazalo u svjetlu koje neodoljivo podsjeća na već viđenog „balkansnog kasapina“, Slobodana Miloševića, čime bi se, smatraju „režiseri“ eventualne buduće drame tipa „balkanskog baruta“, stvorila neophodna kritična masa za novi petooktobarski prevrat. Proglasiti Vučića krivcem i vinovnikom svih dešavanja na balkanskom prostoru matrica je koja se, rekoh, jednom pokazala djelotvornom. Ali, prilike, spoljne i unutrašnje, su mnogo, mnogo drugačije i još mnogo će vode proteći Dunavom i Savom prije nego se posustala politička raga Đilasa i kompanije osovi na klecave noge.

Osim Vučića, politički i porodično, glavna meta, doduše nešto skrivenijeg, atakovanja na stabilnost Srbije je i Srpska pravoslavna crkva koja se kroz sve ovo krizno vrijeme pokazala (i dokazala) ključnim kohezionim faktorom svesrpskog nacionalnog i duhovnog jedinstva. Upravo taj segment podrivanja i slabljenja pregovaračke pozicije Srbije baca direktno svjetlo na aktuelna zbivanja u Crnoj Gori. Naime, analitičari i planeri preoblikovanja Balkana u zonu politički „mrtvog mora“ smatraju Mitropoliju crnogorsko – primorsku ugaonim kamenom jedinstva srpske Crkve čijim bi se izmicanjem srušila cijela njena građevina. Otuda svi oni kontinuirani napadi na Mitropoliju i njen status u Crnoj Gori, od Miraša, preko Mila do Belvedera. „Pocrnogorčiti“ Mitropoliju po svaku cijenu, izdvojiti je iz krila srpske matice i vratiti joj nikad verifikovani autokefalni status, značilo bi i definitivan završetak razbijanja srpskog etničkog i duhovnog prostora.

A time bi i Srbija ostala usamljena na balkanskoj vjetrometini. Osim ovog, vjerskog i duhovnog horizonta, Crna Gora se pokazala podesnim terenom za lansiranje svekolikog arsenala političkih podmetanja i pritisaka, od priznanja lažne kosovske državne kreature do srebreničke rezolucije. Proglašena i etablirana kao istirijski „okupator i agresor“, Srbija se svakodevno i iznova razapinje na krst i žigoše krivcem za sve probleme sa kojima se Crna Gora susreće u svom zlonaputanju kroz ovo vrijeme. Metodom štapa i kanapa, obećanom evropskom perspektivom i otvorenim a godinama nezatvorenim pregovaračkim poglavljima, Crna Gora se koristi kao „ovan“ za razbijanje srpskog državnog utvrđenja. Zato i samo zato, Patrijarh i Mitropolit, nad kojima se, kao bauk straha i prijetnje, nadvija duh Akeksandra Vučića, ne mogu na Cetinje, makar ne preko Belvedera.

Poznato je da se kuća najefikasnije ruši iznutra i da strane planove niko bolje ne realizuje od unutrašnjih „poslenika“, naročito kad su debelo potplaćeni. Ili, da parafraziram Henrija Milera, niko Srbe ne mrzi više od samih Srba!!! Kako onih koji to još uvijek jesu, preko onih koji su se toga davno odrekli pa do onih koji su tu košulju nedavno presvukli. Da imenujem tek neke: od Čanka, preko Ervina do Mila. Ili, od „Vojvođana“ kao posebnog nacionalnog entiteta, do Crnogoraca bez ikakve etničke veze sa srpskim korijenima.

Mada se repovi najnovijeg cetinjskog „presvlačenja“ još uvijek vuku između tužilaštava, sudova, partija, klubova, trgova i stadiona, kada se dim zapaljenih guma razišao sve je postalo prozirno jasno. Samo je odigran još jedan čin predstave u kojoj se pokušava upokojiti poznati balkanski „vampir“ (ovu riječ je, gle ironije, svjetska leksika i preuzela iz srpskog jezika) Sava Savanović koji se „presvukao“ u Vučića, Porfirija, Joanikija Andriju, Milana i koga sve još ne. Ali, šta god i kako god da odigraju ovi domaći protagonisti antisrpske histerije, na kraju uvijek ispadne – prdnjava rabota!

Ne znam samo šta o svemu ovome misli (naš a njihov) Aleksa koji se evo neko vrijeme umusavio i ućutao kao dijete kad napuni gaće.