SS jedinica- Kurt Valdhajm
1 min read
Na današnji dan, 15. februara 1988. godine predsjednik Austrije Kurt Valdhajm optužen da je, kao pripadnik SS jedinica u Drugom svjetskom ratu, odgovoran za ratne zločine počinjene u Bosni i Grčkoj, odbio je da podnese ostavku.
Kurt Valdhajm je bio austrijski političar i diplomata, četvrti generalni sekretar Ujedinjenih Nacija.
Njegov izbor za predsjednika Austrije 1986. godine bio je zasijenjen otkrićima da je pripadao jedinici Hitlerovog Vermahta koja je počinila ratne zločine nad srpskim civilima tokom Drugog svjetskog rata. Kurt Valdhajm je rođen u Beču, 1918. godine, kada je Prvi svjetski rat već završen, a Austro-Ugarska monarhija se već raspala. U Beču je završio Diplomatsko konzularnu akademiju 1944. godine. Bio je doktor pravnih nauka i u diplomatskoj službi u Ministarstvu spoljnih poslova od 1945. godine. Član je austrijskih delegacija na međunarodnim pregovorima u Parizu, Londonu i Moskvi. Poslije je bio poslanik u parlamentu, a zatim ambasador Austrije u Kanadi. Kasnije i ministar spoljnjih poslova Austrije. Bio je četvrti generalni sekretar UN od 1972. godine do 1981. godine i na toj funkciji proveo je dva mandata. Nadgledao je pružanje pomoći Bangladešu, Nikaragvi i Gvatemali i mirovne misije na Kipru, Bliskom istoku, u Angoli i Gvineji. Nakon što je odbio treći mandat vratio se u Austriju i kandidovao se za predsjednika. Bio je deveti predsjednik Austrije od 1986. godine do 1992. godine.
Tokom predizborne kampanje za predsjednika Austrije u javnost je izbila njegova nacistička prošlost. Saznalo se da je lagao o prirodi svoje vojne službe i članstva u Nacističkoj partiji. Valdhajm je za vrijeme Drugog svjetskog rata bio oficir Vermahta na različitim frontovima. Jugoslovenska državna komisija ga je proglasila za ratnog zločinca, na osnovu jugoslovenskog dosijea od 1947. godine, pa je Valdhajm je uvršćen na listu ratnih zločinaca UN. Prema ovom dosijeu, Valdhajm je kao obaveštajni oficir bio član štaba generala Aleksandra Lera, komandanta Hitlerove armije koja je pokrivala jugoistok Evrope, grupa “E”. Kurt Valdhajm je učestvovao u borbama na Kozari u ljeto 1942. godine, kada je oko 68.000 srpskih civila otjerano u hrvatski koncentracioni logor Jasenovac. Kurta Valdahjma je zbog zasluga u bici na Kozari odlikovao hrvatski poglavnik Ante Pavelić 1942. godine. Isto tako u Crnoj Gori početkom maja 1942. godine u zoni Pljevalja, Valdhajm je takođe imao značajnu ulogu protiv srpskog i jevrejskog stanovništva. Tek posle izbijanja afere o njegovoj mračnoj nacističkoj prošlosti Valdhajm je na sve načine pokušavao da dokaže da je bio samo vojnik i da nije odgovoran za ratne zločine nad srpskim civilima. Zanimljivo, u vezi slučaja Valdhajm, je to što je predsjednik SFRJ, Josip Broz, odlikovao Kurta Valdhajma 1977. godine.
Slučaj Valdhajm je jedna od najvećih enigmi XX vijeka. Iako je njegovo ime bilo na listi ratnih zločinaca UN i mada su za njegovu ratnu prošlost znali SSSR, SAD, Britanija i Jugoslavija, osnivači UN, on je ipak u dva mandata bio cijenjeni generalni sekretar svjetske organizacije. Poznati jevrejski centar “Simon Vizental” koji se decenijama bavio lovom na naciste, poslije Drugog svjetskog rata, pisao je svojevremeno da su imali skoro sve dokaze protiv Valdhajma, ali da su diplomate socijalističke Jugoslavije pomagale u skrivanju prošlosti ratnog zločinca Kurta Valdhajma. Kurt Valdhajm je i pored svega bio izabran za predsjednika Austrije, ali i diplomatski izolovan tokom cijelog svog predsjedničkog mandata 1986-92. godine.
Miomir Đurišić, Mitropolija
Slučaj Valdhajm je jedna od najvećih enigmi XX vijeka.
Uz duzno postovanje nije sigurno vise!!!!!!!!!!!!!!!
Pod režimom generala Franka, Eskriva de Balager je osnovao Opus Dei. Kao Frankov direktor savesti, on se obavezao da će izabrati i obučiti elite diktature kroz svoju organizaciju dok ne kontrolišu veći deo vlasti. Kasnije se nastanio u Rimu i radio na širenju svoje moći u Latinskoj Americi. Opus Dei je angažovan u gigantskom obnavljanju kontrole nad latinoameričkim sveštenicima koji su krivi za deljenje marksističke analize i protivljenje katoličkim diktaturama.
Zvanično, Opus Dei je samo međunarodno katoličko udruženje. Njegova delatnost bi bila ograničena na duhovno savetovanje njegovih 79.303 sledbenika (tj. 1.506 sveštenika, 352 bogoslova i 77.445 mirjana). Odabrala je članove iz latinoameričke i evropske Gote. Među njima su šefovi multinacionalnih korporacija, novinski i finansijski magnati, šefovi država i vlada. Od svih zahteva strogu disciplinu i potpunu poslušnost. Čak i ako se pretvara da ignoriše svoje „lične“ političke aktivnosti, udruženje ga može iskoristiti da narodu nametne svoje vrednosti.
Ovu sektu je 2. oktobra 1928. godine osnovao mladi španski sveštenik skromnog porekla, otac Eskriva. Na sledbenicima je bilo da postignu svetost učestvujući u uspostavljanju teokratskog režima čiji je prorok Eskriva. Građanski rat im se činio kao neočekivana prilika da izgrade katoličku državu iz snova. Otac Eskriva je postao direktor savesti generala Franka. Zajedno su rehabilitovali stari princip „Cujus regio, ejus religio“ (čija država, čija vera)
Opus Dei se bavio odabirom i obukom diktaturskih elita sve dok nisu kontrolisali većinu moći. Tako je 1970-ih vlada admirala Karera Blanka opisana kao „jednobojna”: od devetnaest ministara, dvanaest su bili Opusijanci. Iako nije vršio direktnu odgovornost u režimu, „padre“ nije prestajao da savetuje generalisimusa. On je bio taj koji je predložio ponovno uspostavljanje monarhije po božanskom pravu, čime je Franko proglašen doživotnim regentom.
Otac Eskriva je razmišljao da se proglasi regentom ako kaudilo umre. Stoga je 1968. postao markiz od Peralte pod titulom biskupa Eskriva de Balagera. Ovaj plan je, međutim, izmenjen pošto je Franko sledeće godine imenovao princa Huana Karlosa I od Burbona za svog naslednika. Sve u svemu, biskup de Balager je imao druge ambicije. Od kraja Drugog svetskog rata nalazio se u Rimu i radio na širenju svoje moći u Latinskoj Americi. Oratorijumi Opus Die bili su postavljeni u španskim ambasadama, što je olakšavalo njegove kontakte sa lokalnim elitama. Svoje duhovne savete davao je svima koji žele da se bore protiv komunizma i da ojačaju katoličku veru u svojoj zemlji. 1974. požurio je u Santjago de Čile da održi ceremoniju zahvalnosti sa trojicom svojih „duhovnih sinova“, generalom PNa kraju svoje vladavine, sovjetski diktator Josif Staljin želeo je da uspostavi diplomatske odnose sa Svetom stolicom, uprkos svim ideološkim razlikama. To pokazuju do sada nepoznati dokumenti o tajnim pregovorima koje je jedan italijanski istraživač predstavio istoričarima u Vatikanu, navodi Katpres.
Zajedno sa predlogom da se otvori sovjetska ambasada pri Svetoj stolici, očigledno se radilo o mogućem papinom posredovanju između sukobljenih strana u Hladnom ratu.
Prema pisanju italijanskog onlajn portala „Vatican Insider“, istoričar Mateo Luiđi Napolitano predstavio je do sada nepoznato poglavlje Staljinovih tajnih kontakata sa Svetom stolicom od februara 1952. do diktatorove smrti u martu 1953. godine.
tajni razgovori
Kontakti su se odvijali u najvećoj tajnosti u kući Markezea Falkonea Lucifera, koji je bio ministar Kraljevskog doma Savoja do kraja italijanske monarhije 1946. godine. Italijanski komunistički istoričar i kasnije senator Ambrođo Donini delovao je za sovjetsku stranu, za Svetu stolicu jezuita Đakomo Martegani, glavni urednik časopisa „Civilta Cattolica“, pristup papi Piju KSII. (1939-58) imao.
Tokom razgovora u Luciferovoj kući 13. februara 1952. Donini je obavestio sagovornike o predlogu Moskve da se otvori ambasada. „Sveta stolica je primila predstavnika iz SAD. Zašto nikada niste pomislili da date sličan predlog SSSR-u?“ Jezuita otac Martegani je u početku odgovorio da bi to svakako bio veoma važan korak, ali se ne bi mogla „staviti kola ispred konja“.
Imenovanje moskovskog predstavnika pri Svetoj stolici moglo bi doći na kraju dugog
procesa razjašnjenja, a ne na početku. Diplomatski predstavnici bi se postavljali kada se odnosi razvijaju u skladu sa tim, „a ne kada se odnosi pokvare“.inočeom, admiralom Merinom i generalom Lijem.
Diplomatija između totalitarizma i demokratije.
Sveta stolica, Francuska i ideja
evropskog bilansa 1939-1945*
Autor Ulrih Reuš
U protokolarnom, ali i političkom smislu, Sveta stolica zauzima poseban položaj u međunarodnim odnosima. Tako je objavljeno ubrzo nakon toga
Na kraju Drugog svetskog rata u Evropi američki otpravnik poslova
pri Svetoj stolici, ne bez ponosa Vašingtonu, poglavari
Misije pri Svetoj Stolici su dosledno izuzetne ličnosti svojih nacija, kao što je slučaj sa Žakom Maritenom, novim
imenovan za ambasadora Francuske.1
Čak je i ovo jednostavno zapažanje u suprotnosti sa široko rasprostranjenom tvrdnjom da Vatikan ima »kvantitet
zanemarljiv« u međunarodnoj politici Drugog svetskog rata
sei.2 Kao intimni poznavalac rimske kurije i dobro obavešten savremenik, u prvi plan je došao poznati crkveni istoričar Hubert Jedin.
sasvim drugačiji rezultat, koji odražava i opšte istorijsko iskustvo
kao i sopstveni utisci iz vremena njegovog vatikanskog izgnanstva
rata: »Ambasada Vatikana, nije toliko opterećena dnevnom politikom kao druge velike ambasade, (nudi) politički
Predajte šansu […] da napravite zaista veliku politiku, ako ne onda barem
pripremiti. Vatikan sa svojim odnosima širom sveta i svojim
velika tradicija je dobra osnova za to.«3
Svesni sve veće važnosti Svete stolice pre
Početkom, ali i tokom rata – npr. kao teren za moguće
Osećaj mira – da li su države proširile odnose sa Vatikanom ili
otvorio put takvim odnosima na prvom mestu.4
Po sudu savremenika
svetsko povećanje ugleda Svete stolice je neodvojivo zavisilo i
uzročno sa politikom i ličnošću Pija 12 zajedno. Diplomatski obučen i državnički pontifik oličen
crkva čiji je moralni autoritet prkosio totalitarizmu i čiji
korporativna doslednost održavala je živom misao o staroj Evropi.
Shodno tome, diplomatske misije pri Svetoj stolici nisu bile prepuštene isključivo profesionalnim diplomatama, već su često bile poverene traženim predstavnicima nacionalnih elita. Britanija je završila
pripadnik visoke aristokratije, izaslanik (kasnije ser) D’Arsi
Ozborn, prijatelj kraljevske porodice.5 United
Države raspoređene 1940. sa bivšim predsednikom US Steel-a i
Ruzveltov poverenik Majron C. Tejlor, istaknuti predstavnik establišmenta istočne obale, koji je i sam nekada bio mogući kandidat
demokrate su bile u pregovorima za predsednika.6
To su dokazali i Nemačko carstvo i Kraljevina Italija
Vatican High Respect. Uglavnom su se naselili na dobro poštovanim
plemeniti članovi starih zvaničnika predstavljali su i signalizirali –
ili bolje simulirani – tako, takoreći, odvojen od režima
kontinuitet u njihovim odnosima sa Svetom stolicom. Kada je 1943. fašistička Italija izgubila svog ministra spoljnih poslova, Musolinijevog zeta
Grof Galeaco Ciano, a Treći Rajh prethodni državni sekretar
Ministarstva inostranih poslova, Ernst Baron fon Vajczeker, 7
šiljati
sve je upućivalo na nadogradnju odnosa, ali novi su ih imali
Ambasador je do tada vodio diplomatiju diktatora; da oboje
smatrani otvorenim ili tajnim disidentima zvanične diplomatije ili
su sada smatrani takvima učinili su Revirement još posebnijim
žalba. Deo diplomatije zaraćenih strana prema Vatikanu
ne samo to, već – još više – preko koga se može pristupiti Svetoj stolici
bio zastupljen.
Francuska nije bila izuzetak, naprotiv. Sa diplomatom………………… itd ………….