Šta ste nam uradili od Evrope

Piše: Goran Danilović

Bespomoćnost i licemjerje, to su dvije riječi u koje staje gotovo cijela politička Evropa ovog doba.

Poziv da svi osude stradanje naroda u Ukrajini prazno odzvanja od Giblartara, do Galicije i balkanskih planina. Uplašeni odgovor mnogih je: „osuđujemo“, ali i nakon toga zjapi ista, krvava, evropska praznina. Šta je politička, briselska, Evropa uradila da ne dođe do ove tragedije? Naravno, ništa! Najomiljenije birokratsko ispiranje usta uvijek je neka vrsta abljenja, zaprepaštenosti, užasnutosti, zatečenosti! Evropa je konsternirana onim što se dešava u Ukrajini?

U nemoći da sada bilo šta uradi Evropa se stavila pod komandu NATO-a i čeka upustva. Danas Stari kontinent djeluje kao ludara u kojoj se pita neki pogubljeni general. Pritisak unutrašnje, građanske javnosti u svim zemljama Evropske unije tjera administracije da nešto učine. Administracije, međutim, ne čine ništa što ne odobri gore pomenuti pogubljenik – skoro jednako ništa koje se događalo od „slučaja Krim“ do danas.

Evropa se, dakle, abi i srlja. Uvode sankcije Rusiji, Rusima, Putinu i sebi ne bi li se pokazala davno izgubljena snaga i hronično nedostajuća odlučnost. I tako, da nema nas nesrećnika sa Zapadnog Balkana, i onih nešto manje nesrećnih iz istočne Evrope, niko više ne bi vjerovao da Evropa postoji. Iz naše višedecenijske smrti, međutim, evropsko koprcanje izgleda kao razmetanje snagom i živahnošću. Inpresionirani smo!

Ipak, najbistriji, iz ovih naših izoštrenih čulnih područja, odavno jasno vide da mi nismo evropski vazali i kolonija s perspektivom, nego tek druga ili treća ruka kolonijalne zavisnosti – mi smo, preciznije, potkolonijana regija kolonijalno zavisne Evropske Unije.

Čuditi se i licemjerno zavijati pred činjenicom da su ruske trupe „ukrkale“ u sred Ukrajine isto je što i iščuđavati se lavini pod vulkanom koji nikada nije prestao da radi.

Od 2014. u evropskim medijima nije bilo mjesta za priče o stradanju civila u Donbasu.

Evropska demokratija je žmureći pipala po Kijevu nikada nenapipavši sramno uvezivanje kriminala, fašisoidnosti, nacizma i politike. Bilo je posve normalno i poželjno gledati kako se pod plaštom odbrane od Rusa oživljava „gulagizam“, zabranjuju i stavljaju van zakon rusofilske stranke, zabranjuje ruski jezik, mrcvari stanovništvo ukrajinskog istoka, ubija sloboda govora, zatvaraju mediji, protjeruju i eliminišu uticajni pojedinci, veliča banderizam, marširaju Azovci i množe sve vrste neofašista. Da se od vođa kijevskog protektorata, u kojemu su se mijenjali predsjednici, ali ne i politike, tražilo da istinski demokratizuju državu, da podignu standard građana, danas bi Rusija i Putin, bili zlovoljne komšije ućutkane primjerom slobodnog društva i napretka. Ništa od toga.

Kako je uopšte moguće da je bilo koja politička glava, nažalost Evropa je u deficitu sa državnicima, mogla vjerovati da Rusija neće upotrijebiti silu, jednu od najvećih na planeti, da odbrani svoju sferu uticaja i interes? Koje su to strategije predvidjele da će Putin samo paradirati svakog 9. maja i onako, iz dosade ili kolokvijalno, demonstrirati ogromni napredak u osvajanju novih sofistikovanih vojnih tehnologija? Rusija, valjda, gomila šezdesetak godina nuklearno naoružanje, usavršava ga i unapređuje, samo da bi holivudski filmovi izgledali strašnije? Samo da bi, kada dođe red na nju, pobjeda saveznika izgledala inpresivnije?

Prosti ljudi se pitaju „koji su to mozgovi“ savjetovali evropske lidere? Ustvari, sve je kako se oduvijek i znalo.

Znači, drugačije je nego što se može zaključiti iz sadašnje gestikulacije jedinstveno užasnute evropske politike. Evropska politička elita znala je da će se desiti ovogodišnji 21. februar jer je on posljedica evro-atlanskog činjenja i nečinjenja. Na tim posledicama će pojedinci dobiti po još koji predsjednički ili kancelarski mandat, zivjeće se deceniju ili duže od antiruske histerije, a nakon što razorena Ukrajina kapitulira, evropski mejnstrim mediji objavljivaće izvještaje o krivnji onih koji su izgubili svoj-tuđi rat.

Iz ovog očekivanog i nimalo iznenađujućeg istorijskog sudara, makar za one koji razumiju istoriju, politike i neprekidnu borbu za resurse, najgore će proći naša Evropa. Stiješnjena u vlasitoj zapuštenosti, nabijeđena starom slavom, naduvana davno ispuvanim mitom o kolijevci nečega i nekada, zajedno sa svojom verzijom Ukrajine, Evopa srlja u sudbonosnu Galiciju sve više ličeći na spletkarošku Austro-ugarsku imperiju nego na De Golovu viziju svijeta.

Tako je i blago reći da je politička Evropa bespomoćna jer se za tu poziciju bori duže od dvije decenije i to s predumišljam. Licemjerno pozivanje na okončanje rata i mir, na solidarnost sa ukrajinskim narodom, samo je nužna posljedica izgubljenog dostojanstva i hrabrijih geopolitičkih vizija i ideja.

Život i svijet, vjerujem neće stati. Ako budemo nestajali evidento je da ćemo zajedno. Ipak, državnici bi morali razmišljati o trenutku poslije, o tome kako dalje. Sankcijama i istjerivanjem vještica, nikada se neći izbjeći sukobi.

Jasno mi je da se naivni nadaju nekoj novoj revoluciji u Rusiji, detronizaciji Putina onako kako su Boljševici detronizovali Romanove. Čuvajmo se, međutim, želja jer mogu i da se ostvare. Istorija se ponavlja, pa bi nakon Galicije mogao da se dogodi neki novi Sovjetski savez. Socijalni i ekonomski kolaps u koji tone svijet mogao bi probuditi uspavanu svjetsku revoluciju.

Ko ne vjeruje dovoljno je samo da je uporno budi – živjela uspavana ljepotica.

Pročitajte još:

Dačić sa Bocan-Harčenkom: Srbija neće uvoditi sankcije Rusiji; rukovodićemo se svojim nacionalnim interesima