Strepnja od pravoslavne blagodati

Rezolucija o spoljašnjem uticaju na demokratske procese u EU, koju je 9. marta usvojio Evropski parlament, pokazala je vrhunac zapadnoevropskog cinizma i svu licemjernost i izopačenost demokratskih principa koje promoviše međunarodna zajednica.

U usvojenom dokumentu izražava se zabrinutost zbog pokušaja Srpske pravoslavne crkve da u zemljama kao što su Srbija, Crna Gora i BiH, a posebno u Republici Srpskoj promoviše Rusiju kao zaštitnicu tradicionalnih porodičnih vrijednosti i učvršćuje odnos između crkve i države.

Nije ni malo slučajno što je ova rezolucija usvojena upravo sada, kada u Ukrajini bukti bratoubilači rat i što je po svome sadržaju usmjerena isključivo protiv Srpske pravoslavne crkve.

Da je za evropsku politiku pravoslavlje već odavno postalo prioritetni neprijatelj u ostvarivanju svojih geopolitičkih i ideoloških ciljeva svjedoči nam trenutni haos u nama bratskoj Ukrajini, za koji su oni direktno odgovorni.

Znajući koliko blagodat pravoslavlja oblikuje duhovni, kulturni i nacionalni identitet ukrajinskog naroda, posljednjih nekoliko decenija međunarodna zajednica je aktivnom propagandom pokušavala da maksimalno diskredituje i minimalizuje uticaj Ruske pravoslavne crkve na stanovništvo Ukrajine. Glavna strategija NATO politike bila je usmjerena na raslojavanje religiozne pripadnosti prema pravoslavnoj vjeri većinskog dijela ukrajinskog društva, koja je imala za cilj da presiječe istorijsku povezanost ruskog i ukrajinskog naroda.

Propao plan

Rusko pravoslavlje u Ukrajini bilo je podvrgnuto sistematskom i planskom uništavanju na svim poljima društvenog života. Vrhunac planiranog istrebljivanja Ruske pravoslavne crkve u Ukrajini trebao je da donese tragični crkveni raskol iz 2019. godine, kada je narušavajući sve kanonske norme Pravoslavne crkve patrijarh Vartolomej dao tomos o crkvenoj samostalnosti ukrajinskim raskolnicima. Predstavnici američke administracije smatrali su da će davanjem tomosa raskolnicima uspjeti da mnogomilionsku pastvu Moskovske patrijaršije utope u nekanonsku crkvenu organizaciju i na taj način u potpunosti minimalizuju ruski uticaj u Ukrajini.

S obzirom na to da se ovaj plan nije ostvario na način kako je to bilo planirano, NATO alijansa je aktivirala neonacističke radikalne grupe koje su metodama zastrašivanja, fizičkog maltretiranja i nasilnog otimanja hramova za poslednje dvije godine napravile pravi genocid nad pravoslavnim vjernicima RPC, nad kojim je međunarodna javnost ostala apsolutno nijema i slijepa. Atmosfera haosa dovela je do toga da je nacizam u Ukrajini veoma brzo postao državna strategija, jer su progon i ubistva ruskog naroda od strane radikalnih nacionalističkih grupa bili javno podržavani od strane kijevskog političkoga režima.

Zbog toga nema nikakve sumnje da sva odgovornost za novonastalu situaciju u Ukrajini leži isključivo na zapadnoevropskim zemljama. Njemački kancelar Oto fon Bizmark (1815-1898) svojevremeno je rekao da se snaga Rusije može potkopati samo odvajanjem Ukrajine. Oni koji žele to da urade, ne samo da ih moraju odvojiti, već Ukrajinu suprotstaviti Rusiji, zakrviti dva dijela jednog naroda i gledati kako brat ubija brata. Da bi to ostvarili potrebno je pronaći i odgojiti izdajnike među nacionalnom elitom i uz pomoć njih izmijeniti samosvijest jednog dijela velikog naroda do takvog nivoa da mrze sve rusko, da mrze svoj rod, a da to i ne znaju. Ostalo će sve učiniti vrijeme.

Mržnja prema svemu ruskom

Vrijeme je očigledno činilo svoje, višedecenijska rusofobijska politika evroatlantske alijanse u Ukrajini koja je uz pomoć izdajnika sistematski otuđivala Ukrajince od Rusije, ne samo da je dubinski podijelila i zatrovala ukrajinsko društvo, nego je direktno odgovorna za masovnu rehabilitaciju fašizma i neonacizma, koji je unazad nekoliko godina u bukvalnom smislu riječi određivao i unutrašnju i spoljašnju politiku Ukrajine.

“Desni sektor” danas je jedna od najozloglašenijih nacionalističkih i ultradesničarskih ukrajinskih organizacija, koja je bila formirana tokom Majdana u Kijevu (decembar 2013 – februar 2014).

Pored Desnog sektora, svojim radikalizmom posebno se ističe i “Mizantropska divizija (MD)” međunarodna militantna neonacistička mreža sa fašističkim elementima (svastika, uniforme SS i Vermahta, itd.), koja djeluje pod sloganom “Smrt Rusiji!” (Rusija na zastavi “MD” sa kukastim krstom sa malim slovima), “Heil Hitler!” Mizantropska Divizija je osnovala filijale u 19 zemalja, a između ostalih u Ukrajini, Nemačkoj, Francuskoj, Poljskoj i Engleskoj.

Otvoreno podržane i finansirane od strane zapadne Evrope ove radikalne grupe aktivno su radile na sistemskom promovisanju rasističke i neonacističke ideje; javno pozivale na terorizam i ekstremizam protiv ruskog stanovništva, diskriminaciju ruskog jezika te podsticale na mržnju i neprijateljstvo prema Ruskoj pravoslavnoj crkvi.

Od 2014. godine mržnja prema ruskom stanovništvu, ruskom jeziku i kulturi postala je svakodnevica ukrajinskog društva. U stvaranju i podršci fašističkih organizacija u Ukrajini, “zapad” je ostvarivao svoje političke i ekonomske interese i tim samim omogućavao vojno napredovanje NATO-a prema granicama Rusije. Nekontrolisane radikalne grupe vremenom su prerastale u paravojne formacije (Ajdar, Azov), koje su prolazile vojnu obuku NATO instruktora i bile naoružavane najsavremenijim tipovima NATO-vskog naoružanja.

Iznuđena operacija

Vašington je samo za posljednjih sedam godina Ukrajini pružio više od 2,5 milijarde dolara vojne pomoći. Ohrabreni vojnom, političkom i finansijskom pomoći od strane EU i NATO-a, izdajnici i radikalni neonacistički bataljoni su terorisali svakog pojedinca koji je sebe identifikovao na bilo koji način sa Rusijom i Ruskom pravoslavnom crkvom. Od 2014. godine do danas samo na teritoriji Donbasa nasumičnim i masovnim granatiranjem iz teškog naoružanja ubijeno više od 4.000 nevinih civila.

Stoga je potpuno jasno da je vojna operacija Ruske Federacije u Ukrajini već odavno bila iznuđena. Dovoljno je obratiti pažnju na samo neke od političkih odluka ukrajinskog režima koje su bile direktno usmjerene na diskriminaciju ruskoga naroda na teritoriji Ukrajine.

Tako je, između ostalog, 16. jula 2019. godine stupio na snagu zakon “O obezbeđivanju funkcionisanja ukrajinskog jezika kao državnog jezika”, prema kojem su javni sektor i sve državne institucije morale da pređu isključivo na ukrajinski jezik. Škole na ruskom jeziku su likvidirane 2020 (u martu 2020. Vladimir Zelenski je potpisao zakon “O potpunom opštem srednjem obrazovanju”, kojim su od septembra 2020. likvidirane škole na ruskom jeziku u zemlji. Osim toga političke ličnosti u Ukrajini, instruisane od strane zapadnoevropskih mentora u kontinuitetu raspirivale su mržnju protiv Rusije i gurale ukrajinsko društvo u direktnu konfrontaciju sa ruskim nacionalnim interesima.

Narodni poslanik Ukrajine Igor Mosijčuk nazvao je tragediju od 2. maja 2014. u Odesi, u kojoj je mučki i najsvirepije ubijeno 48 nevinih ljudi na državni praznik.

Izuzetno teško i mučno je prihvatiti činjenicu da bratoubilački rat između nama dva najbliža bratska naroda danas postaje realnost. Ali nam je potpuno jasno da vojna operacija nije rat Rusije protiv Ukrajine, već specijalna vojna operacija u kojoj Rusija brani pravoslavlje i oslobađa ukrajinski narod i ukrajinsku zemlju od neonacističkih, radikalnih, demonskih grupa i porobljenosti NATO-u. Rezolucija Evropskog parlamenta, pored straha samo je još jednom potvrdila činjenicu da je Rusija uvijek bila uz pravoslavlje, kao što je i pravoslavlje bilo uz Rusiju, a ta uzvišena veza je neraskidiva.

PIŠE: Miladin Mitrović, predsjednik Imperatorsko-pravoslavno-palestinskog društva Republike Srpske