Sve miriše na devedesete

Piše: Dževad Galijašević

Da li odgovornost za ulične obračune među Bošnjacima, državni kriminal i terorizam mogu snositi „zli Srbi“?

Sarajevski političari i priučeni analitičari prihvatili su obrazac po kojem država opravdava svoje postojanje u meri u kojoj kleveta Srbiju i Republiku Srpsku. Ima li u takvoj političkoj kulturi mesta za mir i da li je srbofobija odlična izlazna strategija iz situacije kada neko mora preuzeti odgovornost za javašluk, kriminal i terorizam?

BOSNA U PRSTENU

Nekoliko prstena okružuje frtalj Bosne. Prvi se odnosi na žilavu Republiku Srpsku i samo zvanično poništenu Herceg Bosnu. U drugom prstenu ovaj narod predvođen političarima koji uspešno sarađuju s terorizmom i organizovanim kriminalom, heroinskom i kokainskom mafijom, okružen je Hrvatskom, Srbijom i srpskim etničkim prostorom u Crnoj Gori – od Plužina i Nikšića preko Igala i Herceg Novog, pa sve do Budve. U trećem prstenu bosanski muslimani su okruženi hrišćanima na cjelom evropskom kontinentu. Kako, opkoljeni onima koje su sami prepoznali kao neprijatelje, Bošnjaci misle da brane državu?

Možda im osećanje sigurnosti pruža ideja o postojanju islamske matice, ali ona nije ni blizu, a sudeći po pomoći koju je uputila Palestincima u Gazi – nije ni raspoložena da se žrtvuje preko mere svojih interesa. Verovatnije je da bi u ratnim okolnostima samo okrenuli glavu i pričali o Ujgurima, Kurdima i Hutima. Slično se dalo videti na Generalnoj skupštini na kojoj su velike muslimanske zemlje – Iran, Pakistan, Turska, Saudijska Arabija i Egipat – „branile“ Srebrenicu jer je lakše za zločin optužiti Srbe nego Ameriku i zapadne zemlje.

Ove činjenice ne intrigiraju previše Bošnjake. Dosledni u mržnji prema Srbima i Hrvatima, oni reč prepuštaju „crvenim Kmerima“ bosanskog islama i socijaldemokratije: Zukanu Helezu, Denisu Bećiroviću, ponovo aktiviranom Zlatku Lagumdžiji, odmetnutom Željku Komšiću i Ramu Isaku. Najglasniji je svakako „narodni i pravedni“ tvorac nove stranke Narod i pravda – NIP, aktuelni ministar inostranih poslova BiH i glavni politički zastupnik kokainskog superkartela „Tito i Dino“ Elmedin Konaković.

ULIČNI RAT

Generalna skupština na kojoj je zapadna oligarhija Bošnjacima dala zadatak da pred svijetom oblate vlastite komšije, pred upečatljivim političkim nastupom predsjednika Aleksandra Vučića, doživela je debakl. Kao eho diplomatskog sunovrata, u Sarajevu, u vrijeme najvećeg vjerskog praznika muslimana – Kurban-bajrama, govor mržnje prema Srbima i Hrvatima poprima opasne razmere. Sličnih tonova nije bio pošteđen ni prijem povodom Bajrama koji su organizovali glasnogovornik militantnog bosanskog radikalizma Zukan Helez i njegov rođak Ramo Isak, ministar MUP-a muslimansko-hrvatske Federacije.

Istovremeno, dok političari spremaju raju za sukob sa Srbima, u Sarajevu bukte ulični ratovi, pale se automobili i nastavlja serija ubistava ljudi na najfrekventnijim mjestima Baščaršije, Ferhadije, hotela Evropa i Vilsonovog šetališta. Kada neko ubija usred dana, ne osvrćući se na svjedoke i hiljade slučajnih prolaznika, poruka o političkom i pravnom sistemu zemlje ne može biti rečitija. Uzalud Konaković, sa svitom lokalne politike i diplomatije, pokušava da uvjeri građane da ne smiju vjerovati svojim očima i da tema nisu Bošnjaci već zli Srbi.
Stvari postaju brutalno jasne kada o njima sa TV ekrana progovore ugledne Sarajlije.

NEKO JE UBIJEN

O sprezi kriminala i institucija političkog, bezbjednosnog i pravosudnog sistema prvi je progovorio novinar i analitičar Denis Hadžović.
O stepenu ugroženosti samih građana na TV Hajat svoje viđenje izneli su i Nermin Pećanac, bivši kantonalni ministar unutrašnjih poslova u Sarajevu, i dr Emir Efendić, nekadašnji načelnik kriminalističke policije MUP-a Kantona Sarajevo.

Pećanac je podsjetio na ubistvo na Vilsonovom šetalištu: „Svi građani koji žive na Grbavici potrčali su prema šetalištu da vide je li neko njihov ubijen jer su vjesti bile način skrivanja, a ne objavljivanja istine – neko je ubijen.“ Vijest „da je nepoznato lice ubijeno na Vilsonovom šetalištu“, iako se znalo da je riječ o „ubijenom Sarajliji“, odslikava stanje duha današnjeg Sarajeva, koje su političari, bivši i sadašnji, zapleli u niti učešća u svim najtežim zločinima: terorizma, organizovanog kriminala i prljavih poslova narko-mafije.

U takvim okolnostima nemoguće je tražiti alibi u zloj Srbiji i Republici Srpskoj, te u isto vreme skrivati činjenicu da muslimansko društvo u BiH razumije razliku između vlastite religije, svoje nacije, složenog društva i zajedničke države.

Rečima bivšeg ministra kantonalne policije Pećanca, „ne može se pobijediti opšti kriminalitet dok postoji institucionalni kriminal: veza nosilaca ovlaštenja u institucijama bezbjednosti, pravosuđa sa organizovanim kriminalom“.

Saradnja lidera političkih stranaka sa organizovanim kriminalom više nije tajna već činjenica koju „službeni odlazak u Srebrenicu“ Rame Isaka, u pratnji osuđenog narko-dilera i ubice, ne može sakriti, niti umanjiti njen značaj.

Otuda upozorenje Pećanca ledi krv u žilama: „Hoće li mafija preuzeti ovaj grad ili ćemo ga mi konačno vratiti sebi?“

Sve miriše Sarajevu na „devedesete“.

Izvor: Pečat