Svečana akademija povodom godišnjice oslobođenja Beograda: Medvedev i Vučić u Centru „Sava“ (VIDEO) (FOTO)
1 min read
Intoniranjem himni Srbije i Rusije večeras je u beogradskom Sava centru počela svečana akademija kojom se obeležava 75 godina od oslobođenja Beograda u Drugom svetskom ratu
Foto Novosti
Intoniranjem himni Srbije i Rusije večeras je u beogradskom Sava centru počela svečana akademija kojom se obeležava 75 godina od oslobođenja Beograda u Drugom svetskom ratu.
Svečanosti prisustvuju predsednik Srbije Aleksandar Vučić, premijer Rusije Dmitrij Medvedev, predsednica Skupštine Srbije Maja Gojković, srpski član Predsedništva BiH Milorad Dodik, premijerka Srbije Ana Brnabić, ministri, patrijarh srpski Irinej, predstavnici Grada Beograda, ambasador Rusije u Srbiji Aleksandar Bocan-Harčenko, ratni veterani…
U ovom kontekstu ukazali bismo na izvesnu aktivnost rimskog katoličkog establišmenta u srbofobičnim Sjedinjenim Američkim Državama pod čijom zaštitom je stajao hrvatski ratni zločinac Andrija Artuković i na kroatofilsku aktivnost nekadašnjeg guvernera Kalifornije, Ronalda Regana, republikanaca koji je u Kaliforniji proglasio „10. april kao dan Hrvatske nezavisnosti“, iako je tzv. „Nezavisna Država Hrvatska“ objavila rat u decembru 1941. godine Sjedinjenim Američkim Državama. Srbi u Kaliforniji odmah su preduzeli akciju na čelu sa poslanikom Đorđem Zenovićem i profesorom Miloradom Draškovićem, posle čega je Predstavnički dom u Kaliforniji poništio odluku guvernera Regana ili „Rogana“ kako su ga izvesni Srbi nazivali.
Zenović je bio jedan od vođa Demokratske stranke u kalifornijskom Predstavničkom domu. On je u istorijskom govoru koji je održao 1968. godine, rekao „da bi proglašenje 10. aprila za dan hrvatske nezavisnosti značilo slavljenje jednog nacističkog režima koji je objavio rat Sjedinjenim Američkim Državama i pobio stotine hiljada nevinih Srba, Jevreja, i Cigana…“ (Vidi: „Amerikanski Srbobran“ od 13. maja 1968, Pittsburgh, Pa., U.S.A.).
Karakterističnoje da su za vreme tzv. „Hladnog rata“ u toku 1960. godine izvesni američki imperijalisti-trijalisti kroatofili u Vašingtonu otvoreno stali na stranu hrvatskih ustaša i tzv. “Nezavisne Države Hrvatske“. Glasali su za rezoluciju o tzv. „hrvatskoj golgoti u Bleiburg-u i Maribor-u…” – “By and large, world public is unaware of the tragic events that occurred in the Bleiburg-Maribor area along the Austrian-Yugoslav border at the end of World War II. But some details have found their way into the Congressional Record of the United States:
On May 16, 1945, eleven days after the war was over, the Croatian Golgotha began at the
Austrian-Yugoslav border. Tens of thousands of Croatian soldiers and civilians were encamped on a large field near Bleiburg on the Austrian side. After the Croatian soldiers were asked to lay down their arms by the British authorities, and then forced to return home, they were fired upon by the Tito partisans from the nearby forests. On the Bleiburg field, an estimated 50.000 Croatian soldiers were slaughtered…
… The Bleiburg massacres were only the beginning… According to eyewitness reports, the greatest massacre on Yugoslav territory took place near Maribor in Slovenia… The motto was the ‘Croatian soldiers must die in order that Yugoslavia may live’ (Congressional Record, May 30, 1960)…” (Vidi: Congressional Record, May 30, 1960; Stephen Sisa, The spirit of Hungary, Morristown, New Jersey, 1995, str. 206).
Mnogo je svjedočanstava o ocu Stipe Mesića (čuvenom ustašu)i Stipanom prikrivanj zločina u posljednjem ratu (pokolj porodice Zec i Mesicevo pomilovanje ubicama njihovim),Franji Tudjmanu čiji je brat bio čuveni ustasa i koga je Krleža spasio robije za vrijeme hrvatskog proljeća itd. Možda ostaje mnogo fakata i svjedocanstvima ustasa i balija (handzar divizije i ostalo)a posebno imena zločinaca (i u partizanima)“sklonjeno“ od udbe i drugih a i arhive milogorci ne žele otvoriti.Treba se plašiti da mnoge istine će nestati kao sto smo z Hrvate vidjeli u Parizu u prvim redovima obiljezavanja antifašističke borbe.
Ovo je ono kad četnici slave partizanske podjede
Ovo je ono kad ti bez preke nužde jedeš ono što nije za jelo!
Ili možda takvima kao što si ti jeste?
Kada je reč o nemačkom nacional-socijalističkom porazu na Istočnom frontu i oslobođenju Beograda, pomenuli bismo i jednu diskusiju koja je vođena između vojvode Pavla Đurišića i generala Draže Mihailovića početkom marta 1943. godine u Crnoj Gori. Đurišić je za vreme diskusije izložio plan da u sadejstvu sa izvesnim četničkim jedinicama iz Srbije, Crne Gore, Istočne Bosne i Hercegovine napadnu Brozove proletere na Neretvi. Draža je odlučno odbio Đurišićev plan. Rekao je Đurišiću:
“Ja moram da sačuvam Srbiju za odlučnu akciju. Mene ne interesuju Brozovi proleteri, ja ću Beograd zauzeti za 24 sata!”
Đurišić je bio iznenađen i nije očekivao takav odgovor. Vratio se zabrinut i potišten sa štabskom četom u svoju jedinicu, koja se nalazilana na jednoj visoravni iznad Kalinovika, legao je na travu, otkinuo je slamčicu i počeo da je gricka, okrenuo se prema zalasku sunca, uzdahnuo i progovorio: “Zlo će biti, ne bilo ga!…”
Ovaj slučaj ostao je u dubokom sećanju poručniku Urošu M. Zonjiću, oficiru u štabu Vrhovne Komande Kraljevske Jugoslovenske Vojske u Otadžbini. Tri godine kasnije, general Mihailović se slično izrazio i za vreme montiranog procesa 1946, kada je odgovarao na inkvizitorska pitanja Miloša Minića, Brozovog velikohrvatskog lakeja, rekao je:
“Srbiju kao jezgro morao sam sačuvati za glavnu akciju!”
Događaji su pokazali da je Beograd bio i za Broza, velikohrvatskog maršala, zapadnoevropskog i američkog imperijalističkog lakeja i njegovu nacional-socijalističku kliku od vitalnih interesa za otimanje vlasti a ne Zagreb u kojem su hrvatske ustaše ostale celu jednu nedelju posle Hitlerovog samoubistva. Broz im je dao šansu da se svrstaju na kraju rata u nacional-socijalističke antijugoslovenske partizanske redove.
Za razliku od monarhističkih jedinica Kraljevske Jugoslovenske vojske, koje su bile pod komandom vojvode Pavla Đurišića, koje su anglo-amerikanci predali velikohrvatskom diktatoru Josipu Brozu „Titu“ da ih postrelja u Sloveniji. Izvesne oružane snage tzv. Nezavisne Države Hrvatske, koje su bile pod komandom potpukovnika Marka Mesića imale su drugačiju sudbinu. Mesić je kao komandant Pavelićeve hrvatske ustaško-domobranske 369 pešačke pukovnije zarobljen u borbi pod Staljingradom i odveden u logor ratnih zarobljenika, gde je na Staljinovu sovjetsku inicijativu postao komandant tzv. “Odreda jugoslovenske vojske u SSSR-u.“ U toku 1944. godine postao je komandant tzv. “Jugoslovenske brigade” koja je stigla u Srbiju da je “oslobodi” sa još devetnaest sovjetskih pešadijskih divizija, sa pet stotina tenkova, dve hiljade aviona i sa devet bugarskih divizija (Vidi: Novaja i novejšaja istorija, Moskva,1960, broj 5, str. 133).
Mesić je uživao Brozovu zaštitu i penziju, umro je u Zagrebu osamdesetih godina XX stoleća.
Sličnu sudbinu kao Mesić, između ostalih, imao je i Pavelićev hrvatski ustaško-domobranski pukovnik Sulejman Filipović, koji je održavao veze sa Brozovim doglavnikom Rodoljubom Čolakovićem – “Roćkom” i sa britanskim komandosom kapetanom Dikinom, koji je između ostalih zapadno-evropskih i američkih komandosa na Balkanskom poluostrvu, kontrolisao i usmeravao izvesne antijugoslovenske, antimonarhističke i antisrbske militarističke formacije. Filipović je posredstvom kapetana Dikina i Rodoljuba Čolakovića prišao Brozovim velikohrvatskim nacional-socijalistima sa svojom “brigadom” u junu 1943. godine u najkritičnijem momentu obezglavljenih i do tada beznačajnih proletera, koji su u dolini reke Sutjeske imali velike žrtve. Broz, Žujović i Ranković su na misteriozan način “probili neprijateljski“ obruč, a Milovan Đilas se sakrio u pećinu, kako svedoči Pero Popivoda, general-major Jugoslovenske Armije (Vidi: Pero Popivoda, Izdajnička delatnost klike Tita-Rankovića u periodu narodno-oslobodilačke borbe jugoslovenskih naroda, „Pod Zastavom Internacionalizma“, Organ jugoslovenskih komunista-politemigranata u Narodnoj Republici Rumuniji, Broj 11, od 15. oktobra 1949; Pero Popivoda, Izdajnički rad klike Tita-Rankovića u periodu narodno-oslobodilačke borbe jugoslovenskih naroda, „Za Socijalističku Jugoslaviju“, Organ jugoslovensih komunista-politemigranata u SSSR-u, Broj 13, od 5. oktobra 1949).
Imajući na umu, da je engleski istoričar, član Modlin Koledža, profesor Tejlor (A. J. P. Taylor) objavio knjigu pod naslovom “Drugi svetski rat” (The Second World War, an illustrated History) u kojoj između ostalog, stoji:
„Do kraja 1944. godine sav mogući materijal doturan je samo Titu. Podizanje Tita je čisto britanska avantura i današnja Jugoslavija je britanska tvorevina…“ (Vidi: A.J.P. Taylor, The Second World War, an illustrated History, London, 1975, str. 178).
Čerčil je još početkom 1943. godine stvorio plan „o 50 od sto britanskog uticaja u Jugoslaviji, granica na mapama u intelidžens servisu, bila je izražena linijom na Drini…“ (Vidi: Prof. Lazo M. Kostić, Srbija ili Jugoslavija, knj. treća, Hamilton, Ontario, Canada, str. 71).
Imajući u vidu, da su na konferenciji u Moskvi 9. oktobra 1944. godine Sovjeti i anglo-amerikanci postigli sporazum o interesnim sferama na Balkanu, kada je Sovjetima određena linija razdvajanja između anglo-američkih i sovjetskih trupa, koja je išla sa Drinom na sever prema Budimpešti… Uzalud su Sovjeti zahtevali na konferenciji u Moskvi, da linija razdvajanja između njihovih i anglo-američkih trupa bude Berlin, Lajpcig, Beč i Zagreb – “ Antonov produced an arbitrary line running through Berlin, Leipzig, Vienna and Zagreb which did not suit us…” (Vidi: Alex Danchev and Daniell Todman, War diaries 1939-1945 – Field marshal lord Alanbrooke, Berkeley and Los Angelos, 2001, str. 856;
Vladimir Dedijer, Interesne sfere, Beograd, 1980).
Takvu politiku je vodio i Ruzvelt, koji je bio okružen paramilitarnim rimskim katoličkim templarima, okultistima, idolatristima i ezoteristima Otom Habzburgom i kardinalom Spelmanom. On je svoje antimonarhističko i antijugoslovensko raspoloženje poverio supruzi Elenori u junu 1942. godine prilikom posete kralja Petra II u Vašingtonu, kad joj je rekao:
„Taj mladi čovek treba da zaboravi da je on kralj…“ – „That young man should forget that he is a king and go to work. In the long run, he would be better off…” (Vidi: Anna Eleanor Roosevelt, The autobiography of Eleanor Roosevelt, New York, 1961, str. 237).
Ruzvelt je bio protivnik Kraljevine Jugoslavije jer se zalagao za Nezavisnu Državu Hrvatsku do Drine, koja bi bila pod anglo-američkim protektoratom. U Teheranu 1943. godine dao je Staljinu referat o četnicima, kao saradnicima okupatora, kako ih je opisao američki obaveštajac major Feris, koji se nalazio na području tzv. Nezavisne Države Hrvatske (Vidi: Robert I. Gannon, S.J., The Cardinal Spellman Story, New York, 1962, str. 224; Editorial Staff, Churchill and Stalin…).
Što se tiče odnosa Broza i Vatikana u hrvatskom tjedniku „Danica“ objavljen je članak pod naslovom „Katolička crkva u Jugoslaviji“, gde između ostalog, stoji:
“No to još nije sve! Papa, u duhu ekumenizma i miroljubive koegzistencije, sa željom da normalizira odnose Katoličke crkve u Jugoslaviji, imenova je druškana Tita – ‘POČASNIM KANONIKOM’ – crkve s. Jeronima u Rimu. Time mu je podjelio privilegije, koje je uživao austrijski car nad Hrvatskom…“ (Vidi: Katolicka crkva u Jugoslaviji, hrvatski tjednik “Danica”, od 29. rujna/septembra 1971, Chicago, Ilinois, U.S.A.; Ante Jeric, “Svica”, broj 135, Dalmatian publishing company, New York, U.S.A., 1971; Uroš Zonjić, Pod komandom vojvode Pavla Đurišića, Windsor, Ont., Canada, 1990, str. 99 ).
U diplomatskom aktu iz rezolucije Informbiroa koji je objavljen pod naslovom „Jugoslovenska kompartija pod vlašću ubica i špijuna“ doslovno stoji:
„Prelaz Titove klike ka fašizmu nije slučajan, on je izvršen po zapovesti njenih gospodara – angloameričkih imperijalista, čiji je najamnik ta klika već odavno, kako se to pokazalo…“ (Vidi: Iz rezolucija Informbiroa „ Jugoslovenska kompartija pod vlašću ubica i špijuna“, „Napred“, Organ jugoslovenskih komunista polit-emigranata u NR Bugarskoj, Br. 12 (28) od 15. jula 1950).
Sasvim je jasno da je UDB-a bila zločinačko udruženje velikohrvatskog nacional-socijalističkog firera Josipa Broza Tita, samoproglašenog „maršala“, poklonika sv. Gospe Fatimske, papinog hadžije, piligrinskog fratra, malteškog viteza, kanonika crkve sv. Jeronima u Rimu, austro-ugarskog feldvebela iz hrvatskog sela Klanjca, koji sada trune u faraonskoj mogili u izvikanoj „kući cveća“ u Beogradu-Josipgradu, u Srbiji, gde mu se i danas klanjaju „srPski“ renegati i poltroni na sramotu junačke Srbije i našeg osakaćenog, obespravljenog, potlačenog i poniženog nesrećnog srbskog naroda.
Ne ulazeći dalje ni u kakve druge komentare , to najbolje ilustruje komunistički list „Za socijalističku jugoslaviju“ u kojem je objavljen članak pod naslovom „Petogodišnjica oslobođenja Beograda od strane Sovjetske Armije“, gde stoji:
„Petogodišnjica oslobođenja Beograda od strane slavne Sovjetske Armije narodi Jugoslavije dočekuju u strašnom ropstvu, u koje ih je bacila Titova fašistička klika. Fašističko-titovska strahovlada ne zaostaje, već prevazilazi fašističko-hitlerovski teror. I danas, kao za vreme Hitlerove okupacije, desetine hiljada komunista i rodoljuba podvrgnuto je zverskom uništavanju u konclogorima i kazamatima, zato što su ustali u borbu za oslobođenje svoga naroda od titovskih fašista, zato što su ostali verni prijatelji Sovjetskog Saveza. Ali kao što nije uspelo Hitleru, ne uspeva ni Titovoj fašističkoj bandi, da slomi borbu jugoslovenskog naroda za slobodu i da uguši ljubav naših naroda prema sovjetskoj braći…
Komunisti i rodoljubi Beograda na dan oslobođenja svoga grada od strane Sovjetske Armije, zavetovaće se nad grobovima sovjetskih heroja palih za oslobođenje naše domovine, da će povesti još oštriju borbu protiv beogradskih fašista i njihovih gazda iz Volstrita…“ (Vidi: Petogodišnjica oslobođenja Beograda od strane Sovjetske Armije, „Pod zastavom internacionalizma“, Organ jugoslovenskih komunista-politemigranata u NR Rumuniji, br. 11. od 15. oktobra 1949).
Mozes do sjutra pisati. Partizani i Crvena Armija su pobjednici!
Uloga pravoslavnog naroda u pobjedi nad fasizmom se na svaki način pokušava umanjiti. Prekrajanje istorije (tacnije falsifikovanje) je sveprisutno na zapadu.Ti falsifikati su prvo počeli sa filmovima i serijama da bi se ustoličili u Poljskoj i Francuskoj i zvanično.Rusija je po broju žrtava i materijalnim gubicima daleko prevazisla ostale sudionike antifašizma.Koliko samo je preuveličavanja beznačajna borba francuskog pokreta otpora ili iskrcavanje u Normandiji a koliko je kornjačama bitka za Lenjingrad. Veličanstvena proslava u Beogradu i proslave u Rusiji predstavljaju slavu pobjede nad fasizmom!!!
Komunizam najci kod Srba,iza Drugoga rata u SSSR patrijarha su birali komunisti,evo kod nas nako 75 godina hoce Patrijarha da proglae komunistom,nijesu daleko samo da i On pristane.
Bilo je lijepo slusati “ Po sumama i gorama“ . I Patrijarh je uzivao uz partizanske pjesme
beograd su crnogorci oslobodili zajedno s rusima
HVALA IN4S!