Sviđalo vam se to ili ne: Mi nismo komšije, mi smo braća

Piše: Milica Tomašević
Sekretar Izvršnog odbora Nove srpske demokratije

Sjutrašnji dan, kada se igra utakmica reprezentacija dva bratska naroda – Crne Gore i Srbije, za Podgoricu bi trebao da predstavlja praznik fudbala. Umjesto toga, suočavamo se sa pojmom „utakmice visokog rizika“.

Zašto „visokog“ rizika? Zašto „rizika“ uopšte? I na koncu, rizika od čega? Prvo, ako imamo u vidu sad već čuvenu „podjelu karata podobnima“ odnosno nedostupnost ulaznica za „nepodobne“, zbog čega postoji bozajan da se bilo šta ružno može dogoditi na tribinama među istomišljenicima?

Podgoricom uveliko kruži šaljiva opaska – da je Srbima u Crnoj Gori lakše doći do karata za meč Južna Koreja – Urugvaj, nego Crna Gora i Srbija. Ostaje nam, dakle, da pretpostavimo da režim vidi visoki rizik u mogućnosti da prisutnima prorade emocije tokom slušanja himne „Bože, pravde“, što i nije toliko nerealno, ako imamo u vidu da su se mnogi od onih koji će prisustvovati meču, ne tako davno zaklinjali u srpski grb i himnu Srbije. Dok partijske ponude nisu uradile svoje… Drugo, racionalan čovjek se mora zapitati – zbog čega se insistira na podjeli karata odnosno iz kojeg razloga su 44 aktivista DPS-a dobili po stotinu ulaznica za zadatkom da ih podijele „najvatrenijim“ navijačima crnogorske reprezentacije? Da li se to režim boji, da bi puštanjem svih karata u prodaju, došlo do svojevrsne podgoričke skupštine pod Goricom? Da bismo nešto razumjeli moramo vidjeti odakle to potiče i čemu služi.

Očigledno je da ovakve i slične sintagme potiču iz namjera djelova režima da stvore vještačku tenziju pred sjutrašnji meč. I još je očiglednije, da je podizanje tenzija pred meč u službi agresivne propagande protiv srpskog naroda, koja ova jeseni hvata veliki zalet.

Da li ste nekada čuli da se meč između reprezentacija Češke i Slovačke (nekad jedinstvene Čehoslovačke) nazivao utakmicom visokog rizika, ili u bilo kojem sličnom primjeru?

No, nije neophodno tražiti primjere u uporednom iskustvu, dovoljno je da se sjetimo scena sa finala Evropskog prvenstva za mlade košarkaše, kada su mladi košarkaši Srbije uspjeh proslavili prvo sa onima koji su najvatrenije navijali za njih – mladim košarkašima Crne Gore. To je stvarnost odnosa između naroda. Priča o utakmici visokog rizika je stvarnost koju samo oni opterećni mržnjom, žele da nametnu. Ili su i sami svjesni svoje srbofobije, pa meč i posmatraju na ovaj način. Ako je to sa njima slučaj, sa nama nije.

S obzirom na to da svaki navijač mora priložiti identifikacioni dokument pri ulasku na stadion, možda bi bilo jednostavnije da su aktivistima režimskih partija koji određuju kome će dati ulaznicu, podijelili po jedan sprej sa izbora, pa da se očitavanjem na ulazu zna i ko je „siguran glas“. A možda ne bi bilo loše za svaki slučaj, da sve one Srbe koji su učestvovali u osnivanju „Varvara“ i koji su danas sastavni dio ove navijačke grupe, režim privede, da im se ne omakne navijanje za Srbiju?

Istorija sportskih mečeva i trofeja reprezentacije zajedničke države veoma je sadržajna i bogata. A broj onih koji su branili boje zajedničke reprezentacije – ogroman. Jedan od njih je današnji predsjednik Fudbalskog saveza Crne Gore, Dejan Savićević, koji je zbog svojih fudbalskih vještina, nazvan genije, i koji je na terenu proslavio srpski i crnogorski fudbal. On danas na sve ovo – ćuti. Za razliku od njega, stadion u Beogradu, nije ćutao kada je Savićević izašao na teren na nedavnom meču Crvena Zvezda – Napoli. Aplaudirao mu je. To je putokaz i mjera naših odnosa. Mi nismo komšije, mi smo braća, mi smo sestre.

Crna Gora i Srbija – to je jedna familija.