Treba reći da je 15. janura 1998. godine na inaguraciji Mila Đukanovića na Cetinju na poziv DPS prisustvovao i Vojislav Šešelj

Piše: Jovo Pejović

Da stotine puta ponovljena laž ne bi postala istina, veoma je važno istrajavati na rasvetljavanju istine o događanjima nakon izbora za Predsjednika Republike Crne Gore 1997. godine, koju DPS uporno koristi u javnosti ne bi li svoju ulogu u tim događanjima pripisao drugima.

Dodatno rasvetljivanje istine o ovim dešavanjima podgrijavaju izlaganja nekih poslanika u državnom parlamentu koji u to vrijeme nijesu ni bili rođeni ili nijesu mogli biti dio tih dešavanja, a koji se svrstavaju na stranu onih partija i ličnosti koje na lažima kreiraju političku scenu Crne Gore. Istine radi, neophodno je posjetiti da je prvi krug predsjedničkih izbora održan 5. oktobra 1997. godine i da je predsjednički kandidat Momir Bulatović osvojio 147 610 glasova, a predsjednički kandidat Milo Đukanović 145 348.

Drugi krug predsjedničkih izbora koji je održan 19. oktobra 1997. godine, obilježila je brutalna izborna krađa koja se ogledala u nezakonitom upisu na hiljade građana u birački spisak između dva izborna kruga, glasanju do ranih jutarnjih časova i zastrašivanju građana od strane policije i kriminalnih grupa. Đukanović je osvojio 174 745 glasova, a Momir Bulatović 169 257. Izborna krađa je bila povod da građani masovno izađu na proteste koji su svoj vrhunac dostigli 13. i 14. januara 1998. godine. Tog 14. januara zajedno sa grupom aktivista iz političke grupacije Momira Bulatovića vršio sam uvid u izborni materijal u zgradi Skupštine opštine Podgorica i tom prilikom smo ustanovili veliki broj nepravilnosti, što je upućivalo da izbori nijesu regularni i da postoje neoborivi dokazi da se izbori ponište. Tih dana su vršeni neviđeni pritisci na jedan broj do tada tvrdih članova RIKa i sudija Ustavnog suda, od kojih su neki na kraju ipak poklekli. Nakon termina određenog za pregled izbornog materijala, pridružio sam se mirnom građanskom protestu i bio u prilici da zapazim neke detalje koji su se pokazali ispravnim mnogo godina kasnije, kada sam bio u prilici da dođem do saznanja od ljudi bliskih tadašnjem režimu koje se podudaraju sa mojim zapažanjima. Postojao je plan režima Mila Đukanovića i sponzora iz vana da se mirni građanski protesti moraju rasturiti, kako bi 15. januara na Cetinju bila izvršena inaguracija Mila Đukanovića i time otišla slika u svijet da na ulicama Crne Gore nema protesta.

Kao i na svim protestima opozicije u to vrijeme, režim je među građanima koji su protestvovali instalirao veliki broj ubačenih provokatora iz tajne policije i njihovih saradnika sa zadatkom da izrežiraju nerede kao povod za intervenciju policije. Tako su ubačeni provokatori tražili da se krene u protestnu šetnju i stvarali atmosferu da je organizacioni odbor protesta izdao građane. Provokacije su postajale jače kako se bližila noć, što je bio primarni plan režima. Pod tim pritiscima popustio je i organizacioni odbor protestnog skupa i pozvao okupljene građane da u miru prođu ulicama Podgorice i pored zgrade Vlade. Dok su građani prolazili pored zgrade Vlade, režimski provokatori su kamenicama krenuli na zgradu Vlade čime su isprovocirali učesnike protesta da krenu za njima. Jedan od pripadnika MUPa je po utvrđenom planu bacio eksplozivnu napravu na grupu policajaca, što se srećom završilo bez žrtava.

Ovo su bili neposredni povodi da policija gumenim mecima, bojnim otrovima i borbenim vozilima krene na goloruke građane i da započne rasturanje protestnog skupa. Tako je od strane režima jedna grupa provokatora upućena u Tuzi, što je imalo za cilj da se u javnosti pošalje slika da su to učinili učesnici protesta. Tako se ovi događaji i dan danas koriste da bi se držali u zavadu Srbi i Albanci, ali kako nikada nijesmo saznali imena ljudi iz te kolone, jasno je svakome ko zna kako je funkcionisao režim Mila Đukanovića ko stoji iza ovih dešavanja i što je imao za cilj. Bilo bi pošteno da konačno i neko od neposrednih učesnika tog paklenog scenarija iz bivšeg režima kaže istinu o tim dešavanjima kako bi konačno otklonili sve dileme. Takođe treba reći da je tog 15. janura 1998. godine na inaguraciji Mila Đukanovića na Cetinju na poziv DPSa prisustvovao i Vojislav Šešelj, predsjednik Srpske radikalne stranke što sada pokušavaju da sakriju. Iz svega ovoga građani treba da izvuku pouku da ne treba vjerovati svemu što političari govore u javnosti, jer istine se kriju daleko od javnosti i kasno se otkrivaju, ali ipak otkrivaju, kao i da se politička prijateljstva isključivo koriste za jednokratnu upotrebu u zavisnosti koliko to prijateljstvo donosi koristi u datom trenutku.