U Crnoj Gori i nemoguće postaje (sve)moguće!

Piše: dr Momčilo D. Pejović

Nema šta nije moguće u Crnoj Gor!? Zato je, s pravom, građani zovu „zemljom čuda“! Manje države, a da je u njoj više čuda, ne može biti na ovoj kugli zemaljskoj ili je meni tako nešto ostalo nepoznato!? U Crnoj Gori (po)stalo je pravilo da vas više ništa ne može iznenaditi, jer što se ne dešava u drugim državama toga u njoj ima u izobilju!

A sva ta čuda i čudesa, moguća i nemoguća, uspjela su se nakalemiti u tako kratkom i pogodnom vremenu za razvoj „demokratske“ i (pro)evropske, trodecenijski tranzicione odnosno pljačkaške vladavine nesmjenjivog „predsjednika svih građana“ sa njegovim slugama, izmećarima i pomagačima od članova prve, druge ili treće familije i naravno mladim biznismenima koji tek što završiše srednje škole i postadoše punoljetni, a osta(do)še i dalje nepismeni uprkos kasnije „dobijenim“ Bolonjskim diplomama na državnom Univerzitetu i izniklim „novoprocvjetalim“ privatnim fakultetima i univerzitetima!

Bila je to sva ta njihova, (m)nogo umna nadogradnja i kumrovačka filosofija mlađanih komunista i njihove vladavine, koji dođoše sa ulice kao „mladi, lijepi i (još) pametni“ na čelu sa „najjačom i najbrojnijom“ strankom u Crnoj Gori pretočenom u nazivu DPS, koja potpuno preuze i nastavi kontinuitet političkog i komunističkog jednoumlja i života!

„Mala zemlja čuda“, naša Crna Gora, obara Riplijeve rekorde po dešavanjima svakojakih čuda počevši od stvarnih i nestvarnih, mogućih i nemogućih, željnih i neželjenih, svakodnevnih i neđeljnih, godišnjih i decenijskih, životnih i beživotnih, društvenih i tehničkih, političkih i ekonomskih, pravnih i nepravnih, ispraznih i demagoških, jezičkih i stilskih, novoizmišljenih slova i gramatike novostvorenog jezika, pozorišnih i kulturnih, naučnih i kvazi naučnih, istorijskih i neistorijskih, stranačkih i nestranačkih, premijerskih i parlamentarnih, predsjedničkih i državnih, pojedinačnih i grupnih, nevaladinih i vladinih, akademijskih i neakademijskih, crkvenih i necrkvenih, ljudskih i neljudskih, istinskih i lažnih, kriminalnih i korupcionaških, sudskih i farsičnih, pa sve do slobodnih i neslobodnih, demokratskih i proevropskih, reformskih i tranzicijskih, ekoloških, pandemijskih, traumatičnih, stresnih i potresnih, podnošljivih i nepodnošljivih, smrtnih i besmrtnih, istražnih i povremenih, tradicionalnih i zaboravljenih, novostvorenih i planiranih za buduće generacije, i tako dalje i tome slično!

Naravno, baveći se politikom, a usputno i biznisom, uspjeli su se dohvati doktorskih titula i z(a)grabiti naučna zvanja pa danas „vaspitavaju“ i uče omladinu u duhu njihovoga novostečenog znanja, morala i shvatanja politike kao „vještine mogućeg“!

Građani – narod, društvo u Crnoj Gori živi u takvom jednom jadnom, čemernom, učmalom i paradoksalno društveno-političkom sistemu sa kojim se ne mire, ali su nemoćni da bilo šta preduzmu i izmijene svakodnevnu zbilju, prije svega na planu egzistencijalnih uslova. Reformske i demokratske (pro)mjene, koje se tobože dešavaju, na privrednom i političkom planu su brojne i prvenstveno eksperimentalnog karaktera i odavno su već viđene, a samo se dodatno friziraju sa ispraznim stranačkim poziconim ili opozicionim floskulama i političkim parolama, kao motom (re)izgradnje nekog budućeg „boljega života“!

Ulične ih demonstracije ili „balvan revolucija“ strogo kontrolisana od „državnih unutrašnjih i tajnih službi“ dobrim dijelom politički kanalisana iz inostranstva, posadi u ministarske fotelje i parlamentarne klupe pa ne izlaze za lako sem kad ih „izdade život“, a i oni koji su odradili svoj programirani politički život primaju nacionalne penzije i dobijaju drža(v)ne nagrade za „životna djela“ i još su politički aktivni da služe u prikupljanju „sigurnih glasova“ na izborima lokalnim, parlamentarnim ili predsjedničkim. Dođoše sa ulice i uskočiše u fotelje baveći se politikom uzgred biznisom i po malo „naukom“ odnosno profesorskim poslom na privatnim fakultetima i univerzitetima, a bogme i na državnim!

Dakle, apsurd jeste, na malome prostoru jedne ekološke, vertikalne i nadasve „demokratske i nezavisne“ države biva i dešava se ono što ne može biti, nešto što je veliki i besmrtni Njegoš izrekao davno u stihu: „Neka bude što biti ne može (…)“!? Tako u Crnoj Gori i nemoguće (posta)je (sve)moguće! B(l)ago njenim građanima sa vlašću koja njima upravlja decenijama i ne vidi joj se kraj – silazak sa crnogorske političke pozornice!

Pročitajte JOŠ:

„Srebrenica nije Aušvic“