U državi gdje je politika besmisla usavršena do perfekcije i gdje čista biografija, mirna savjest i data riječ nijesu na cijeni niko nikome ne vjeruje

Piše: Jovo Pejović

Režim Mila Đukanovića je decenijama obesmišljavao sve vrijednosti koje jednu državu čine ozbiljnom. Na moći novca i progonima protivnika režima gradila se diktatorska vlast. Zato su i najveći optimisti bili rezervisani po ishode izbora 2020. godine. I među liderima partija tadašnje opozicije više se vjerovalo da će režim biti srušen davanjem podrške manjinskoj Vladi SDPa, Bošnjačke partije ili albanskih partija iako se znalo da su oni svoju političku sudbinu vezivali na Milovom programu. A, onda su se desile litije i URA kao tas na vagi i nada da je bolja Crna Gora na dohvat ruke. Međutim, prohujale su četiri godine kao dlan o dlan, a malo što se promijenilo. Odnosi u novoj većini sve više liče na odnos mačke i miša. Zato se stiče utisak da nam se mnogo puta bilo teže braniti od nas samih nego od domaćih i stranih ala. Ponekad djeluje kao da naše političke elite bolje znaju što treba raditi u komšiluku i svijetu nego u svojoj kući. Politička trgovina postala je sredstvo za davanje podrške dolasku ili odlasku sa vlasti. Podređivanje svojih nacionalnih interesa, interesima velikih sila odavno je postalo sredstvo za dobijanje podrške od strane međunarodne zajednice. Dok se jedni otvoreno dodvoravaju, drugi se svako malo zamrzavaju i odmrzavaju. Politika prilagođavanja trenutnim geopolitičkim prilikama u svijetu je odlika marionetskih Vlada. Države koje nemaju formiranu viziju svog pozicioniranja na međunarodnoj sceni u skladu sa svojim nacionalnim interesima, ne mogu se smatrati ozbiljnim državama.

Prema tome, Crna Gora nije u prilici da bira ono što joj donosi dobro i one koji mogu da promijene stanje u kojem živimo, već između dva zla ono manje gore zlo. Zato dušebrižnicima sa svih strana svijeta koji su duboko zakoračili u sve pore našeg društva treba uskratiti pravo da dominantno utiču na kreiranje naše budućnosti, uključujći i odnarođenu elitu sa glavama visoko otrovanim u oblacima liberalizma, mondijalizma i koje kakvih fantazija koje nemaju blage veze sa realnim životom. Kada jednom crvenu liniju počnete spuštati stepenicu po stepenicu na niže, tada nijeste daleko da se jednoga dana otkotrljate pod stepenice. Ja pripadam onima koji ne vjeruju da će se DPS vratiti na vlast, ali se bojim da će nas duh te partije i tog režima još dugo pratiti, prerušen u neke druge partije i ličnosti i sprečavati da se brže vratimo sami sebi. Crna Gora decenijama živi sa krizama u kojima se jedino dobro snalaze političari. U takvom ambijentu mi smo sve više udaljeni od tema koje život znače. To odgovara političkim elitama koje nemaju viziju, od kojih najveći broj odrađuje pripravnički staž u oblastima sa kojima nemaju nikakve dodirne tačke. U državi korupcije i kriminala koji se odvijao pod pokroviteljstvom bivšeg režima zvuči skandalozno što i nakon četiri godine od dolaska nove vlasti nema Zakona o porijeklu imovine.

Da li se dio nezakonito stečene imovine prelivao i u džepove pojedinaca iz nove vlasti pokazaće vrijeme, ali sporost u donošenju ovog zakona mogla bi upućivati da ima osnova za takvu sumnju. No, što bi rekao poznati Urugvajski pisac Eduardo Galeano: „Mi živimo u kulturi ambalaže, koja prezire sadržaj“, gdje se sve svodi na praznu priču koja ima za cilj da se ostavi utisak, a ne riješi problem. Toliko je u životima naših političara prisutno afera i nepočinstava da najveći broj nema nikakvog ugleda u narodu. Pritisnuti ličnim aferama i nesnalaženjima u obavljanju državničkih funkcija crnogorski političari se više bave sopstvenom odbranom nego državnom politikom. Ovih dana se u narodu najčešće komentariše rekonstrukcija Vlade i ulazak u Vladu prosrpskih partija. Stiče se utisak da su mišljenja po ovom pitanju podijeljena. Jedni misle da je odluka prosrpskih partija dobra pod uslovom da se njome rešavaju brojna identiterska pitanja Srba u Crnoj Gori koja su im bila uskraćena politikom bivše vlasti, ali i da dođe do zaokreta u odnosima sa Srbijom i Ruskom federacijom. Oni drugi smatraju da bi bilo pogrešno prihvatiti da Srbi budu nadničari u antisrpskoj i antiruskoj Vladi bez uticaja na ova pitanja.

U državi gdje je politika besmisla usavršena do perfekcije i gdje čista biografija, mirna savjest i data riječ nijesu na cijeni niko nikome ne vjeruje. Tamo gdje je najviše prljvog veša, a najmanje pameti, možemo se svemu nadati, pa i onome u što smo vjerovali da se nikada neće dogoditi.