Uneređeni simboli: Grb na koplju, barjak u bunjištu

Rašomonijada oko skidanja krsta, koji je 127. godina  bio na vrhu Sahat kule u Podgorici i postavljen u doba knjaza Nikole Prvog Petrovića, kao simbol oslobođenja Podgorice od četverovjekovnog turskog ropstva, se nastavlja.

Taj simbol na Sahat kuli, koji je  nesmetano egzistirao u vremenima političkih režima Petrovića, Karađorđevića i Josipa Broza, kao i okupatora: Austrougara, Italijana i Njemaca, sigurno neće biti vraćen na svoje mjesto- jer je aktuelna crnogorska vlast očigledno ucijenjena dugovima iz prošlosti, i to etničke i vjerske prirode.

Dakako, radi se o dugovima nastalim u vrijeme referenduma 2006. kada se crnogorska vlast trgovala i s crnom đavolom, misleći da ga može preveslati.

Rifat Rastoder – pionir drpanja crnogorskog grba

Ipak, to etničko nadgornjavanje je počelo daleko prije referenduma, koji je bio svojevrsna šovinistička moba usmjerena protiv većinskog pravoslavnog stanovništva Crne Gore.

Tačnije, protiv Srba i Crnogoraca- koji su bili za opstanak državne zajednice jer je ona bila solidni garant kolektivne bezbjednosti pravoslavnog naroda koji živi na tom području.

Elem, kako je u tom periodu etnička trgovina bila i u oblasti simbola, to ćemo se temeljnije osvrnuti na tu temu, a potom- pogledati rezultate te priče.     

Naime, pionir korekcije državnih znamenja Crne Gore je političar Rifat Rastoder, a to se desilo kada bio na funkciji potpredsjednika „građanske“ Socijaldemokratske partije. SDP je tada bila u vlasti s DPS- om, a Rifat Rastoder visoki državni funkcioner, čak- potpredsjednik parlamenta Crne Gore.  

I tako, 29.7. 2004. godine mediji u Crnoj Gori i Srbiji su prenijeli “informativnu bombu” sledeće sadržine:

“Potpredsednik crnogorskog parlamenta Rifat Rastoder oskrnavio je crnogorski grb, koji visi na zidu u njegovom kabinetu, tako što je sa grba otkinuo skiptar, šar, krunu i krst!”

Rastoder je svoj postupak objasnio željom da se izbrišu „vjerska obeležja“ sa državnih simbola Crne Gore, tvrdeći da ona „vrijeđaju žitelje Crne Gore muslimanske nacionalnosti”, Nema spora, to mišljenje predstavlja legitiman politički stav.

Ipak, na drugoj strani, manifestacija toga stava, u vidu ekcesa, odnosno Rastoderovog drpanja elemenata crnogorskog grba, ima istu simboličku snagu i poruku kao, recimo, ekces pojedinaca koji su 1918. godine na Cetinju, navodno, “gazili crnogorski barjak.”  I to je interesantna paralela, na koju ćemo se osvrnuti.

Dvostruka igra SDP- a, bošnjačko i crnogorsko krilo

Naime, partijske kolege Rifata Rastodera, koje su se na svakom koraku javno prenemagale zbog toga ekcesa iz 1918. godine, pisnuti nisu smjele što im je poslije 86. godina od tog događaja- 2004. godine- visoki partijski funkcioner, i to pred nosom- u nastupu političkog ekstremizma i vjerskog bijesa, uneredio crnogorska znamenja.

Ispada da je nečasni postupak Rastodera imao i svoju pozitivnu stranu, jer je razotkrio sistem dvoličnog političkog funkcionisanja SDP- a, kao stranke koja nije građanska, već dvonacionalna,  bošnjačko- crnogorska politička organizacija u kojoj očigledno tinjaju etnička protivurječja.

Nema sumnje da je bošnjački dio SDP- a bar dvije decenije s uživanjem pratio kako crnogorsko krilo te partije politički rabi „gaženje crnogorske zastave“ iz daleke 1918. godine. A potom, sve to generalizuje- ubjeđujući javnost da su to „uradili svi Crbi, koji mrze sve crnogorsko“, s očiglednom namjerom- pravljenja vještačkih podjela unutar pravoslavnog naroda.

Na drugoj strani, taj isti  bošnjački segment SDP-a je sigurno s istim uživanjem posmatrao bespomoćnost crnogorskog krila sopstvene partije, koje nije smjelo nečasni postupak Rifata Rastodera osuditi, a kamoli generalizovati, te tvrditi da su takvom uneređivanju crnogorskih simbola skoni „svi Bošnjaci, jer mrze sve crnogorsko“.

Rastoderov ispad je plastično pokazao moralno posrtanje crnogorskog krila SDP i doveo do apsurda sve njihove nečasne generalizacije. Jer, za bilo kakav incident iz prošlosti ili sadašnjosti ne mogu biti krivi- „svi Srbi“ ili „svi Bošnjaci“, već se odgovornost uvijek personalizuje.      

To lutanje, slabost i neprincipjelnost, su najbolje prodemonstrirali time što su i pored Rastoderovog ekcesa, imali obraza da u serijalu Božićni ustanak opet rabe navodno „gaženje zastave“, mada je svima jasno da nisu mogli boljeg glumca za to „gaženje crnogorske zastave“ naći od Rifata Rastodera, kome takve stvari bastaju.

Montenegro kodifatori u akciji

Poslije toga znakovitog ekcesa došao je referendum, a potom i usvajanje novih državnih simbola Crne Gore. Idealna prilika da se crnogorski grb obrsti po ideji Rastodera, a sve demokratski i građanski, dabome. Ipak, nije se to desilo.

Ozvaničeno je rješenja novog grba, zastave i himne, ne osvrćući se na fakt da je, prema rezultatima ankete podgoričke Pobjede, protiv takvih rješenja bilo 56 odsto građana Crne Gore. 

Režim je tada, protiv volje pravoslavnog stanovništva, pozlatio tradicionalnog bijelog dvoglavog orla na grbu Crne Gore, a potom izbacio tradicionalnu trobojku i usvojio državnu zastavu kojoj je kao osnova poslužio alaj barjak.

Da se podsjetimo, spomenuti alaj barjak je crnogorska ratna zastava- koja predstalja simbol borbe protiv Turaka i turske okupacije. Samim tim, tome barjaku je mjesto bilo u Vojsci Crne Gore.

Mora se reći da je orginalni crnogorski alaj barjak, s dvoglavim bijelim orlom u poletu,  na crvenoj podlozi zaista bio taličan od momenta kada je usvojen, a to je bilo 1858. godine.

Te godina je usvojena i titula alaj- barjaktara crnogorske vojske. Prvi alaj- barjaktar je bio Mašo Mijatov Kustudija,  iz plemena Njeguši, koji je alaj- barjak nosio u čuvenoj bici na Grahovcu, koja se odigrala od 28. aprila do 1. maja 1858. godine, gdje su Turci strašno poraženi.

Naime, u toj bici Turci su imali preko 6.000 mrtvih i ranjenih vojnika, glavu je izgubio brigadni general Kadri- paša, a turski vojskovođa, divizijski general Husein- paša je osramoćen završio na vojnom sudu u Carigradu.

Pod tim slavnim barjakom je oslobođen Nikšić i Podgorica poslije četverovjekovnog turskog ropstva. Potom djelovi Sandžaka i Metohije, pa čak i Skadar.

I šta se desilo? Prilikom usvajanja novih državnih simbola, skorojevići iz suverenističkog kruga su iz nepoznatih razloga uneredili grb Crne Gore, time što su pozlatili dvoglavog bijelog orla u poletu, a potom uneredili alaj- barjak apliciranjem takvog nakaradnog grba na njega.

A kad su usvojili takve simbole, odjednom je ispalo da je 56 odsto građana koji su bili protiv tih rješenja- neprijatelji Crne Gore?! 
Da ludost tih bolesnih kodifikacija znamenja bude veća, postarale su se vođe Bošnjaka i Albanaca u Crnoj Gori koje su podržale usvajanje tih simbola.

Brutalna trgovina državnim znamenjima

Sedam godina poslije referenduma, tačnije 17.3.2013. godine, podgoričke Vijesti su objavile tekst pod naslovom: „Husović: Monarhistička i jednovjerska obilježja u grbu CG treba mijenjati.“ Predsjednik Bošnjačke stranke Rafet Husović je tada tražio da se  na grb Crne Gore stave islamski simboli, a da se monarhistička obilježja uklone.

Tada smo od Husovića saznali da su sadašnji državni simboli Crne Gore privremeni, te da su za njihovo izglasavanje vođe manjinskih naroda kao kontrauslugu- dobili čvrsto obećanje da će oni biti promijenjeni u skladu s njihovim željama. Ukratko, radilo se o brutalnoj trgovini državnim znamenjima.

Na predlog Bošnjačke stranke osvrnula se odmah i „građanska“ Socijaldemokratska partija, a 23.3.2013. njen poslanik Džavid Šabović  izjavio sledeće:   

„Bošnjačka stranka misli da na zastavu treba dodavati islamska vjerska obilježja, dok ja smatram da je sa zastave dovoljno ukloniti hrišćanske simbole, tako bi ona postala zastava građanske Crne Gore.“ Crnogorsko krilo SDP-a je na ovaj predlog Šabovića odgovorilo mukom, pokrivši se ušima, kao i u slučaju ispada Rastodera 2004. godine.

Premijer Đukanović, glavni trgovac u vezi državnih znamenja, je ozvučeni predlog Husovića ocijenio kao legitiman, i uputio BS na ustavnu proceduru.

Socijaldemokrata Dževad Šabović je pobijesnio od te izjave Đukanovića, ocijenio je kao neozbiljnu, te ga podsjetio na sledeće: „Obećanja su bila drugačija, tada se govorilo da će se pokrenuti inicijativa kako bi se simboli upodobili da odgovaraju svima u Crnoj Gori. Ako želimo da svi doživljavamo zastavu kao svoju, ona se mora promijeniti!“

Grb se može „očistiti“, a sve po Ustavu

Da se radilo o ozbiljnom licitiranju, i suštinski poganoj trgovini iza leđa javnosti, najbolje svjedoči Ustav Crne Gore.

Ukratko, zaštićena je pozlaćenost dvoglavog orla i crvena boja zastave, i više ništa. Kao što se vidi, skiptar, šar, kruna i krst na grbu nisu zaštićeni Ustavom. Oni se mogu skinuti s grba prostom parlamentarnom većinom,  i to je ono što traži bošnjačko krilo SDP, ali i BS.

Osim toga, na grbu nije zaštićeno da je dvoglavi orao u poletu, niti da je lav u pokretu s podignutim repom. Tako da je moguće orlu skupiti krila, pa čak ga okrenuti naopako, lavu podviti rep i okrenuti ga na leđa. Tačnije, nema te perverzije koja se ne može napraviti. I to se zove- zaštićeni simboli?!

DPS funkcioneri legalizovali zastave Albanije i Turske u Crnoj Gori

Dok su lakomisleni pravoslavni suverenisti razmišljali da li da koriguju crnogorska znamenja u skladu s obećanjima koja su dali manjinskim narodima, politički život simbola je krenuo neobičnim putem.

Godinu dana prije navednih predloga Bošnjaka iz BS i SDP, desilo se neobično, „ekcesno ponašanje“ bošnjačkih funkcionera, gle čuda-  iz Đukanovićevog DPS.

Naime, podgorički dnevni list Dan je 10. februara 2012. objavio tekst s naslovom „Kalač sa zastavom Turske, Cungu pored albanske“, u kojem je navedeno da je „tokom informativne emisije jedne crnogorske televizije prikazan snimak kabineta Nusreta Kalača, predsjednika opštine Rožaje i člana predsjedništva DPS-a, sa turskom zastavom u pozadini“.

U tekstu se kaže: „Predsjednik opštine Rožaje i član predsjedništva DPS-a Nusret Kalač u svom kabinetu ističe državnu zastavu Republike Turske, iako zakon ne dozvoljava isticanje simbola drugih država u prostorijama organa države Crne Gore.“

Osim toga, u istom članku su objavljene fotografije gdje Nazif Cungu, predsjednik ulcinjske opštine, i lider Nove demokratske snage FORCA – u svom kabinetu drži zastavu Albanije.

Propratni tekst je bio sledeći: „Na fotografijama sa sastanka Nazifa Cungua sa pomoćnikom ministra Zoranom Begovićem od 1. decembra prošle godine i direktorom Direkcije za saobraćaj Veselinom Grbovićem 16.novembra prošle godine u pozadini se vide zastave Crne Gore i Albanije.“

DAN je objavio i fotografije  poslanika DPS-a Ljuiđa Škrelje, koji je u septembru 2011. bio u  sali Skupštine opštine Ulcinj, u kojoj se jasno vide zastave Crne Gore i zastava Albanije.

Iz ovih primjera se vidi da je isticanje turske zastave u Crnoj Gori, i to u službenim prostorijama, uveo u političku praksu visoki funkcioner DPS-a Nusret Kalač.

Na drugoj strani,  poslanik DPS-a Ljuiđ Škrelja, visoki funkcioner DPS-a Veselin Grbović, kao i pomoćnik ministra Zoran Begović su svojim nereagovanjem u Ulcinju faktički aminovali korišćenje albanske zastave u Crnoj Gori.

Upravo zato, može se s velikom dozom uvjerenosti reći da je Đukanovićev DPS preko svojih funkcionera uveo i legalizovao korišćenje državnih zastava Albanije i Turske u Crnoj Gori.

Bošnjačka stranka sa bošnjačkim i turskim zastavama

Kako je DPS funkcioner Nusret Kalač legalizovao državnu zastavu Turske, ta praksa je dobila puni  zamah i u drugim partijama. Tako se 17. 05. 2014. godine  na portalu RTCG pojavio tekst s naslovom: „Na predizbornim skupovima turske zastave“, gdje piše sledeće:

„Bošnjačka stranka na predizbornim skupovima u Rožajama ne ističe državnu, već samo nacionalne i turske zastave, što je bio slučaj i pred parlamentarne izvore. Iz BS-a su kazali da poštuju volju članstva o zastavama.“

Podgoričke vijesti su, isti događaj prenijeli pod naslovom: „Na skupovima Bošnjačke stranke zastave druge države: Draža turska od državne!“

Iz medijskog tima Bošnjačke stranke su „objasnili“ Vijestima da isticanje nacionalnih simbola nije njihova preporuka, već volja članstva, te naglasili sledeće: “U tom smjeru smo dopustili da svako, shodno svom ubjeđenju, nosi obilježja…”.

Musolinijeve granice posred Crne Gore

U skladu s Musolinijevim granicama, podno zidina Starog grada u Ulcinju je 28. 06. 2014. godine održan 16. izbor za Mis Albanije, a za najljepšu Albanku izabrana Anisa Petrela (19) iz Tirane.

Pet mjeseci kasnije, 28. novembra 2014. u Crnoj Gori je proslavljen Dan zastave i Dan proglašenja nezavisnosti Albanije. U okviru svečanosti je od zgrade Opštine Ulcinj pa do Skadra istrčan tradicionalni “Maraton nezavisnosti”, a u Velikoj sali Centra za kulturu koncert filharmonijskog orkestra iz Tirane.

Podgoričke Vijesti su povodom toga praznika objavile tekst pod naslovom „Albanski nacionalni praznik proslavljen u Tuzima i Ulcinju“, te primjetile da su „na zgradi Opštine Ulcinj istaknute državne zastave dvije susjedne zemlje”, tačnije – Albanije i Kosova?!

U istom tekstu navedeno je da na taj „svijetli dan“ učenici Gimnazije „25. maj“ u Tuzima “nijesu  dozvolili da se održi nastava”, a potom konstatovano sledeće- „učenici su na školi istakli više zastava Albanije“, a na objavljenim fotografijama se „ne vidi zastava Crne Gore“!

Gimnazija u Tuzima se spominje i naredne godine, u kontekstu prslave pobjede fudbalske reprezentacije Albanije nad Jermenijom u Jerevanu. Tako je 12.10.2015.  crnogorski portal CDM objavio tekst s naslovom  „Gimnazijalci u Tuzima proslavili pobjedu Albanije“.
Uz tvrdnju da „učenici albanski nacionalnosti nijesu dozvoljavali da se održi nastava“, postovane su fotografije s proslave u Tuzima i bespomoćno konstatovano- „da su učenici ispred i u hodniku škole razvili zastave Albanije, kao i zastavu Kosova.“

Velika Albanija na Rumiji

Ta demonstracija sile albanskih političkih poslenika je davno izašla iz okvira Ulcinja i Tuzi, gdje Albanci čine etničku većinu. Ona se pomjerila prema Baru, iako u toj opštini Albanci čine manje od 6. odsto građana.

Recimo, crnogorski mediji su prije četiri mjeseca prenijeli informaciju da su Albanci ovogodišnji Dan nezavisnosti Crne Gore proslavili iznad Bara, bez ijedne državne zastave Crne Gore, ali sa brojnim zastavama Albanije.

Tako se ističe da je 21. maja ove, 2017 godine. “veća grupa Albanaca, među kojima je bilo i onih u maskirnim uniformama i sa naoružanjem, okupila se u svojevrsni vojni kamp na vrhu planine Rumije, iznad Bara”.

Dodatna informacija je bila ovakva: “Planinarsko društvo “Rumija” iz Ulcinja je uz albanska nacionalna obilježja, na Dan nezavisnosti Crne Gore, organizovalo pohod na vrh Rumije gdje su su održana tradicionalna takmičenja u sportskim disciplinama.

Na vrhu planine okupilo se oko sto planinara, mahom iz Ulcinja, a neki su nosili zastave Albanije, majice sa obilježjima tzv. “Prirodne Albanije” ali i maskirne uniforme i noževe.

Među učesnicima pohoda na Rumiju bili su i gradonačelnik Ulcinja Nazif Cungu i poznati NVO aktivista Džemal Perović, koji je i član planinarskog društva.”

Pet dana kasnije 26.5.2017. mediji su prenijeli informaciju da je se na crkvi Svete Trojice na Rumiji zavijorila zastava Albanije, koja je potom uklonjena.

Nema sumnje, svi ovi događaji oko Rumije su pokazali samo jedno- Tirani u toku jela raste apetit! I opet, nekada gordi pravoslavni suverenisti na sve to- ćute, jer im je iz Tirane rečeno: „Albanci su vam poklonili državu, kao i ulazak u NATO, tako da- imate neke dugove prema Albancima!“ 

Lavovi podvijenog repa

Sve ove identitetske bahanalije imaju jedno interesantno pravilo. Naime, dok se funkcioneri vladajućeg DPS-a snishodljivo odnose prema zastavama Turske, Albanije i Kosova, pa i mašu njima, istovremeno pokazuju otvoreni animozitet prema zastavama i obilježjima drugih država, recimo: Rusije, Srbije i Grčke.

Balkanska praksa je pokazala da- svako etničko grupisanje, na šovinističkim osnovama, protiv neke cjeline, vremenom logično dovodi do unutrašnjeg sukoba etničkih saveznika.

Razlog je prost- jer su im interesi (etničko-kolektivni, kao i lični- personalni) različiti u svakom pogledu. Tačnije, oni su dijametralno suprotni.

Plašt građanštine i građanskog, koji je vještački skrojen da prikriva te etničke animozitete, i burlajući nacionalizme, unutar jadnih „referendumskih pobjednika“- odjednom se pokazao u svoj ljepoti svoje pocijepanosti.

Vođe pravoslavnih suverenista su, poslije pada svih maski, ostale dužne Bogu i narodu, svim manjinskim etničkim grupama, ali i Prištini, Sarajevu, Tirani i Zagrebu s kojima su se uoči referenduma trgovali.
Sada ćute i ječe dok ih zajmodavci iz okruženja biju, vođe manjinskih naroda ucjenjuju, a svi zajedno javno ismijavaju, vidljivo uživajući u tome. I što je najinteresantnije, nema kraja tome uniženju, koje dolazi kao kazna, onako- sudbinski.

Zbog takvih čudnih dugova, aktuelni režim u sadašnjim unutarsuverenističkim etničkim nadgornjavanjima i sukobima ima slabe pozicije, i pristaje na sve- jer lako može izgubiti vlast za sva vremena.