Uz našu fudbalsku reprezentaciju, i sve ostale, treba da smo u uspjehu i neuspjehu

Piše: prof. dr Dragan Koprivica

Ako ćemo pošteno, a mogli bismo čak i tako – i ova generacija fudbalera crnogorske reprezentacije daje svoj maksimum u međunarodnim relacijama, a što rezultati nijesu najbolji uvijek ima i realnih i neobjašnjivih razloga uz faktor često vrlo varljive sreće.

Pa nam ni naša tradicionalna pizma, po kojoj oni koji gube jednom, ili više puta, odmah „nijesu naši“, neće pomoći, osim što će usijati društvene mreže i dokone mozgove.

Ponašamo se kao da je našim fudbalerima, u najmanju ruku, svejedno što su izgubili, a svi znamo da je lopta okrugla, i da i najmanji slučaj rješava meč u cjelini. U tome je takođe sadržana draž fudbala i sporta uopšte, jer počiva i na nekim životnim paradoksima, kao preslikana slika života.

Nekad se, naprosto, ne može više nego što se može. Uz povrede fudbalera, izostanke sa mečeva, sporne sudijske odluke, loše izdanje igre iz više razloga, što je neumitnost. Zalud svima kad se zvijezde na nebu ne postroje kako treba, ali i po tome fudbal ostaje misterija koja opčinjava. Fudbal je mistična igra, možda i najmističnija, i u njoj nikad ne znaš šta će te snaći.

Zar u posljednje vrijeme, na primjer, moćni Mančester Siti ne igra do neprepoznatljivosti, a svjetska fudbalska zvijezda Erling Haland svojom formom uopšte ne liči na Halanda, i vidi se da ni sam ne zna šta ga je snašlo.

Hoćemo li da istovremeno prećutimo i senzacionalan rezultat omladinske fudbalske reprezentacije Crne Gore, koja je juče u Heraklionu, dakle, u sred Grčke, u drugom kolu turnira preliminarne runde kvalifikacija za Evropsko prvenstvo, deklasirala selekciju te zemlje čak sa 3 : 0!

Imena trojice golgetera, koji nijesu zadrhtali na stranom terenu, Perovića, Bulatovića i Tadića najavljuju i neku novu eru fudbalske Crne Gore. Dabogda tako oduvali i reprezentaciju Bosne i Hercegovine 19. novembra u nastavku kvalifikacija.

A kakva je naša fudbalska budućnost možda i lično znam iz jednog konkretnog primjera: često igram fudbal sa dječacima OŠ „Savo Pejanović“. U nekima od njih vidim buduće nade crnogorskog fudbala, među kojima imaju i oni što sa žarom u očima fanatično hrle na treninge, igraju po dva tri puta dnevno, kupe lopte na zvaničnim utakmicama odraslih timova, a među njima su i mlađani Emir Tičić, Petar Popović i drugi. A znam da je i jednog među njima, koji ima oko šesnaest godina, već pozvao jedan njemački fudbalski agent i odveo u Njemačku.

Dakle, malo više razumijevanja za naše momke i kad gube. Jer, jedan je Vojin Lazarević, Branko Samatović Baja („Bolji Baja nego Džaja!“), Drago Kovačević Četka, Ađanski, Tibljaš, Gardun, Bokan, genije Dejo Savićević, Peđa Mijatović…

Pa malo više strpljenja i, u pamet se, braćo, fudbalski Crnogorci. Jer, fudbal je, u duhu naziva filma Živka Nikolića, bio i ostao, „Čudo neviđeno“… Sa fudbalom se nikad ne zna, zato i predstavlja tako fascinantnu igru.

I zato, puna podrška reprezentaciji, stručnom štabu i Deju Savićeviću, a Prosinečkog ne treba mijenjati. Dosta nam je jurnjave za trenerima. I nije sve u jednoj godini. Njemci bi rekli ono svoje već čuveno: “Langsam, aber sicher”.