Veliki srpski vojvoda Petar Bojović: Uhapsila ga OZNA, a komunisti zabranili prisustvo njegovoj sahrani
1 min read
Vojvoda Petar Bojović
Pripremio: Miomir Đurišić
Na današnji dan, 20. januara 1945. godine umro je srpski vojvoda Petar Bojović, učesnik u svim ratovima od 1876. godine do 1912. godine, kada je unaprijeđen u čin generala. Od 1915. godine bio je načelnik Generalštaba, a u septembru 1918. godine komandovao je srpskim snagama u proboju Solunskog fronta, poslije čega je dobio čin vojvode. Vojvoda Petar Bojović, rođen u Miševićima kod Nove Varoši 1858. godine. Najbolji učenik, prvak u svojoj klasi, briljantan teoretičar. Učesnik je srpsko-turskih ratova tokom kojih je bio u štabu Vrhovne komande. Mijenjao je nekoliko dužnosti sve do izbijanja Balkanskih ratova 1912. godine, kada je postao komandant Konjičke divizije.
U Prvom balkanskom ratu Bojović je bio načelnik Štaba Prve armije od oktobra 1912. godine. Istakao se tokom Kumanovske i Bitoljske bitke, poslije kojih je dobio čin generala. U Drugom balkanskom ratu bio je načelnik Štaba Prve armije koja je odnijela pobjedu u bitki na Bregalnici. U Prvom svjetskom ratu je bio komandant Prve armije do ranjavanja. Kada je donijeta odluka da se trupe povlače ka Albaniji, Bojović je tada (decembar 1915. godine) postavljen za načelnika Vrhovne komande. Podnio je ostavku načelnika Vrhovne komande juna 1918. godine, zbog neslaganja oko proširenja Solunskog fronta.
Zatim je opet postavljen za komandanta Prve armije, kojom je komandovao i u bitki kod Dobrog polja. Zbog ratnih zasluga septembra 1918. godine dobio je čin vojvode. Imenovan je načelnikom Glavnog generalštaba vojske Kraljevine SHS 1921. godine. Zbog predloga da se oformi Vrhovni vojni sovjet, koji bi ocjenjivao i postavljao kadar, je penzionisan. Bio je to predlog kojim se zalazi u kompetencije Vrhovnog komandanta — kralja a ovaj to nije mogao da mu oprosti. Petar Bojović, živio je u penziji do 1941. godine. Vraćen je u službu 1941. godine i postavljen za Vrhovnog inspektora vojske Kraljevine Jugoslavije.
Tokom Aprilskog rata postavljen je za pomoćnika vrhovnog komandanta Kraljevske jugoslovenske vojske, mladog kralja Petra II, a poslije kapitulacije vojske bio je u kućnom pritvoru u Beogradu sve do kraja rata. Nakon okupacije, Njemci su pokušali da iskoriste i zloupotrijebe njegov ugled u narodu i stave ga u svoju službu. Posjetio ga je Franc Nojhauzen, generalni opunomoćenik Rajha za privredu Srbije. Po dolasku u njegovu kuću pozdravio ga je i rekao da zna šta on znači za srpski narod, pa ga zbog toga poziva na saradnju sa organima i snagama Rajha u Srbiji u interesu srpskog naroda i Rajha. Vojvoda Bojović je njemačkom izaslaniku odgovorio:
„Gospodine, vi znate da sam ja po profesiji vojnik, da cijenim svaku vojsku, pa i vašu vojsku. Vaša vojska u ovom trenutku je okupator moje zemlje i ja ni u kakvom obliku, sve dok okupacija traje, sa tom vojskom ne mogu sarađivati. Molim vas da mi učinite uslugu i obezbijedite da dok okupacija traje prag moje kuće ne pređe njemački vojnik, a ja se obavezujem da za to vrijeme neću iz kuće izaći.“
Njemci vojvodu za sve vrijeme rata nijesu dirali; naprotiv, imali su duboko poštovanje prema ovom slavnom ratniku i njihovom protivniku iz Prvog svjetskog rata. Međutim oslobodioci su imali drugačiji tretman za slavnog srpskog vojvodu Po oslobođenju Beograda uhapsila ga je OZNA.
Upali su u kuću vojvode Petra Bojovića. Kad su ušli, primijetili su vojvodin mundir preko stolice, a na stolu vojvodinu šapku. Već i sama činjenica da je Bojović bio “kraljev vojvoda” bila je dovoljna da primijene silu: najprije su šutirali njegovu vojvodsku šapku, a potom su, poslije grubih riječi nasrnuli i na slabašnog vojvodu, tada na završnici devete decenije života. Vojvodin sin Dobrosav skočio je da zaštiti oca, ali je savladan snažnim udarcima i ubrzo potom upućen u robijašnicu Sremske Mitrovice. Vojvoda Petar Bojović je pritvoru mučen, pa zatim pušten, a ubrzo je i preminuo. Ostalo je i zabilježeno da su komunisti zabranili prisustvo njegovoj sahrani, pod prijetnjom da će biti uhapšen i krivično gonjen svako ko dođe na sahranu.
Izvor: Mitropolija
Poučan tekst i jedan od razloga zašto smatram da je Srbija okupirana zemlja od 45-e godine. Sve istorijske činjenice, pa i ovaj podatak o Petru Bojoviću, ukazuju da su „oslobodioci“ sa prostora NDH i italijanske okupacione zone, upali u Srbiju kao hijene, po oslobodjenju iste od strane sovjetske armije! Posle su prićali da su je oni oslobodili. 80 godina se ovde uče sve laži a to traje i dalje.
JEDNO ZNAČAJNO DELO BORISAVA JOVIĆA
Najzad, posle dugog niza godina traganja za bilo kakvim prihvatljivim objašnjenjEm najteže srpske tragedije u našoj istoriji koja nas je snašla u tragičnom HH stoleću , nedavno sam dobio jednu veoma interesantnu i solidno napisanu studiju Borisava Jovića „Velika prevara – Kako su Srbi izgubili vek“, koju je izdao „Službeni glasnik“ u Beogradu 2020. U Jovićevoj studiji ima dosta korisnih podataka. Tako u pogledu buržoaskog najamnika, velikohrvatskog firera, Pavelićevog emisara Josipa Broza tzv. „Tita“, koji je bio u toku Drugog sv. rata na Pavelićevom zadatku, da u Srbiji pokrene građanski rat među Srbima i tzv. „buržoasku –demokratsku“ revoluciju, koji danas trune u faraonskoj mogili u izvikanoj „kući cveća“ u Beogradu-Josipgradu, gde mu se i danas klanjaju „srpski“ komunistii-internacionalisti i poltroni na sramotu junačke Srbije.
Zahvaljujući Jovićevom delu, danas bolje razumemo zašto su tzv. „srpski“ komunistički poltroni dozvolili velikohrvatskom fireru Josipu Brozu tzv. „Titu“ da pripremi Jugoslaviju za raspad i građanski rat tokom devedesetih godina tragičnog HH stoleća. Zato bismo ne ulazeći ni u kakve druge komentare reprodukovali izvesne delove iz Jovićeve knjige da bismo odbili svaki prigovor pristrasnosti.
Str. 19-20: „Raspad Jugoslavije bio je planiran i pažljivo izveden, ali su njegovi ideolozi i realizatori moćnom propagandom vešto skrivani, pokušali da zločin pripišu srpskom narodu. Srpski političari su svojim često pogrešnim i nedovoljno promišljenim odlukama i ponašanjem u kritičnim situacijama, od osnivanja do raspada zajedničke države, samo olakšali neprijateljima srpskog naroda da ostvare svoje mračne ciljeve…
Pokazalo se, pre svega, da je stvaranje zajedničke države sa Hrvatima i Slovencima 1918. godine bila velika greška…
Međutim, pošto je takva odluka doneta, a srpski političari su mogli da vide ponašanje Hrvata i Slovenaca, bili su dužni da budu oprezni, da ne dozvole da srpski narod bude izigran u političkom natezanju sa lažnim saveznicima, da izgubi i ono što je njegovo.
Nažalost, upravo se to dogodilo. Upravljanje državom su preuzeli oni koji su želeli da je razbiju, Hrvati i Slovenci. Srpski političari su dozvolili sebi da budu potpuno marginalizovani i da izgube svaki uticaj na sudbinu države i naroda. To ne mogu da opravdaju nikakvim istorijskim okolnostima.
Nelojalan odnos Hrvata i Slovenaca prema zajedničkoj državi, a naročito činjenica da su Hrvati dočekali Hitlerove okupacione snage kao oslobodioce, da su osnovali kvislinšku NDH i da su vršili masovne zločine nad Srbima, kod srpskih političara nisu izazvali potrebu da shvate šta se dešava u zajedničkoj državi, da je načinjena greška toliko velika i očigledna, da je hitno treba ispravljati. Uprkos tome srpski političari su se i dalje zanosili zajedništvom. To je omogućilo da vlast u zemlji preuzmu komunisti rukovođeni sa Hrvatima i Slovencima i da je zadrže do raspada Jugoslavije.
U Srbiju je 1941. došao jedan Hrvat, Josip Broz, da bude na čelu srpskih partizanskih jedinica koje su se borile protiv okupatora. To je prihvaćeno kao da sa Hrvatima nema nikakvih nesoprazuma, kao da je Hrvatska iskreni član zajednice, iako je osnovala svoju ustašku državu NDH i vršila masovni pokolj Srba. A posebno imajući u vidu odluke IV kongresa KPJ: da je Jugoslavija veštačka tvorevina koju treba rasturiti na više malih nacionalnih država i da je srpski narod eksploatator ostalih jugoslovenskih naroda, što treba sprečiti. A Josip Broz je bio generalni sekretar KPJ, tako se i predstavio kad je došao u Srbiju.
O tome, očigledno, nisu dovoljno razmišljali. Ali je čitav tok istorije krenuo u pravcu koji nas je na kraju doveo do onoga što nas je snašlo devedesetih godina prošlog veka. Josip Broz je u čitavom periodu svoje aktivnosti, i u toku oslobodilačke borbe i u toku mirnodopskog razvoja Jugoslavije, svesrdno radio na ostvarivanju pomenutih odluka IV (Drezdenskog) kongresa KPJ, uzimajući u obzir i odluke Splitskog plenuma KPJ o odlaganju rasturanja Jugoslavije do pobede nad fašizmom. Pri tome nije birao vreme ni sredstva da postavljene ciljeve ostvari…
Organizovao je Drugo zasedanje AVNOJ-a na kome su donete odluke presudne za budućnost. To je pre svega preuzimanje vrhovne vlasti, civilne i vojne, koju nije ispuštao iz ruku do kraja života…“
Str. 22: Sve je to u suštini bilo ostvarivanja odluka Drezdenskog kongresa KPJ, kojima se srpski narod kažnjava zbog navodne ranije ekspoatacije drugih malih naroda.
Na ostvarivanju druge odluke iz Drezdena, rasturanju Jugoslavije na više malih nacionalnih država, Broz je uporno radio od ustavnog formiranja republika do stvaranja ustavnih uslova za njihovo osamostaljenje.
Svaka promena ustava Jugoslavije, a bilo ih je više, povećavala je vlast republika, a umanjivala nadležnost savezne države. Srpsko rukovodstvo nije primećivalo da se radi na rasturanju Jugoslavije sa tragičnim posledicama po srpski narod.
Sedamdesetih godina prošlog veka Broz je dao nalog Kardelju, Slovencu koji je krojio sve jugoslovenske ustave, da se uradi novi ustav u kome će pravo naroda na samoopredeljenje biti zamenjeno pravom republike na otcepljenje. Tako bi Hrvatska mogla da se otcepi sa teritorijama na kojima vekovima žive Srbi. Ti Brozovi zahtevi su bili ispunjeni ustavnim rešenjima iz 1974. godine. Srbija nije stavila primedbe, mada je mogla da onemogući usvajanje takvih rešenja…“
Str. 37: „Politički obezglavljeni srpski narod, tradicionalno slobodoljubiv i spreman da se bori za svoju otadžbinu, pritisnut zločinima sa svih strana i spreman da se bori protiv njih, prihvatio je vođstvo jednog stranca, Hrvata Josipa Broza, ne znajući njegove krajnje namere i ciljeve, kao ni to da je on srpski narod smatrao espoatatorom drugih naroda u Jugoslaviji i da mu to treba uskratiti. Srpski narod nije imao pojma o njegovim dalekosežnim idejama obespravljivanja srpskog naroda, koga je vešto upregao da se i sam bori u korist svoje štete.
Josip Broz je od srpskog naroda sakrio činjenice o masovnim zločinima ustaša nad Srbima da ne bi videli svog najopasnijeg neprijatelja. Skrivajući ustaške zločine, u prvi plan je isturen velikosrpski nacionalizam kao glavna opasnost po Jugoslaviju, koju je planirao da rasturi na više malih državica na štetu Srbije i srpskog naroda. Srpski narod je tragično, ali uspešno, zaokrenut od borbe protiv stvarnih neprijateljlj, na borbu protv samoga sebe, što se na kraju završilo raspadom Jugoslavije i Srbijom kao najvećim gubitnikom…“
Str. 38: „Ustaška NDH okomila se na srpski narod u Hrvatskoh gore i više nego što se Nemačka bila okomila na Jevreje i počinila je teže zločine nego Nemačka u logorima koje je pravila po Evropi…
U Hrvatskoj su ustaše sprovele program genocida i etničkog čišćenja na najbrutalniji način, pre svega u najvećem logoru Jasenovac.
Jasenovac , u kome je ubijeno preko 600.000 Srba, Jevreja i Roma, nije bio jedino mesto masovnih ubistava. Srbi su masovno živi bacani u jame, u kojima su mučenički umirali, ubijani su u crkvama i na drugim mestima gde su se okupljali pokušavajući da nađu zaštitu.
Josip Broz nikada nije stupio u konflikt sa ustašama zbog ovakvog odnosa prem Srbima. Niti je ikada pokušao da oslobodi zarobljene u logoru Jasenovac. Niti je ikada posetio Jasenovac posle rata. Valjda bi morao da osudi zločince, a nije mogao jer mu je odlukom IV kongresa KPJ bilo naloženo da sarađuje s Pavelićem ako bude potrebno…“ (Vidi: Borisav Jović, Velika prevara – Kako su Srbi izgubili vek, drugo prošireno i dopunjeno izdanje, „Službeni glasnik“, Beograd, 2020).
SLAVA MU I HVALA. KOLIKO JE HRABRIH, PLEMENITIH I PAMETNOH SRBA STRADALO OD KOMUNISTIČKE IDEOLOGIJE ILI TI SEKTE, NE ZNA SE BROJ. OSAKATILI SU SRBIJU I U LJUDSTVU, I U KULTURI, I GEOGRAFSKI. DAĆE BOG DA SE UMNOŽIMO I SLOŽIMO INAČE NAM NEMA NAPRETKA
Vojvoda Bojović je de facto ubijen od strane komunista.Spavate li mirno komunjare?
Zlikovci nemaju grižu savesti !
Teška je to sramota za nas Srbe, što smo slavnu istoriju zamijenili za novotarsku obmanu.
Svi nosimo ovu sramotu na sebi, ali može i to da se dobro iskoristi.
Sve narodne slabosti i dobrovoljne izdaje koje smo preživjeli i koje su nas koštale, kao i sve nepravde koje smo od drugih doživjeli i preživjeli, trebale bi da nam posluže kao „vakcina“ u nadolazećim vremenima. Sada iz iskustva znamo koliko je što loše.
Ako Bog da, trebalo bi da smo ipak otporniji na laž i da smo kao narod mudriji od naših neposrednih predaka.
Iskustava loših (ratova, neimaštine i stradanja) imamo na pretek, samo da to pretvorimo u mudrost i u njoj očvrsnemo.
Jedan od znakova narodnog ozdravljenja je i to što se svim tim junacima iz Prvog Svjetskog Rata (malim i velikim) zaista sada odaje časna zahvalnost, a i svaki dan se osvjetljavaju po imenima neki heroji i heroine iz tog vremena.
Vojvoda Petar je jedan od Obilića Srpskog roda i dostojan je najvišeg vječnog spomena u narodnom sjećanju.
To su uradili ĆOPOSLOVENI a ne srbi. To što su imali ista ili slična imena kao mi ne znači da su srbi. Ima naziv za tu bolest „slučajni srbin“. Recimo otac Sonje Biserko ili Nataše Kandić!