(VIDEO) Zapevala sojka tica: Galop srbijanskog nacionalizma

Piše: Mišo Vujović

U Srbiji je najisplativije destruktivno delovati protiv države. Konkurs je otvoren kandidata ne manjka. Dovoljno je osnovati NVO i u nazivu naglasiti integracije.
Motivi su različiti od ambicije, mržnje do raznih felera i oblika zavisnosti.
Eksponenati tuđih interesa, bez obzira što se javno bave rušenjem ustavnog poretka i dalje su nedodirljivi jer uživaju zaštitu međunarodnih centara moći. Ti štićenici onih od čijih bombi se i danas umire po Srbiji uključujući i Kosovo i Metohiji, gde se događa rasna i svaka druga diskriminacija Srba, osim ujedinjene epidemije kancera koji podjednako uzima danak i Srbima i Albancima, javno, još od devedesetih, zagovaraju denacifikaciju Srbije, što u prevodu znači njenu dalju dezintegraciju i rasparčavanje.
Marginalcima omamljenim interesnom mržnjom protiv Srbije ne treba davati preterani publicitet, ali svakako je potrebno preduprediti dalju kontaminaciju građana tom razbijačkom ideologijom i to isključivo primenom zakona kao u svim pravno uređenim državama koje teško prelaze preko huškanja na separatizam i rušenje ustavnog poretka zemlje.
Ovaj osvrt isprvocirala je poslenica javne reči Ana Lalić Hegeduš, nastupom na nekom skupu verovatno u Hrvatskoj predstavljajući se da dolazi iz Vojvodine gde je u nastajanju nova vojvođanska nacija “koja nas može spasiti od agresivnog srbijanskog nacionalizma”, rekla je zamenjujući velikosrpski šovinizam kao boljševički termin srbijanskim nacionalizmom.

Lalićka u svom opsesivnom nastupu srpstvo konvertuje u srbijanstvo kao jednu vrstu pežorativa. Vojvođani ili vojvođanci! Novosađani ili novosađanci!? Naočigled sasvim je sve jedno, ali nije. Kao što nisu bezazleni Lalićkini napadi vojvođanizma.
Nadahnuće u pljuvanju zemlje iz koje dolazi verovatno je lukrativno motivisano ali je recidiv stare autonomaške ideologije i ma koliko se sigurno osećali zbog činjenice da su Srbi više nego dvotrećinska većina Vojvodine istorijsko iskustvo nas uči da konvertitsko seme najbolje klija i rađa u srpskom bašti.

U Crnoj Gori do pobede komunizma živeli su Srbi, najčistiji od svih kako su sebe smatrali. U Bosni, Dubrovniku, Dalmaciji, Slavoniji isti narod – Srbi sva tri zakona: muhamedanskog, pravoslavnog i rimokatoličkog. Danas u Hrvatskoj gotovo nema Srba, u većem delu Federacije BiH, žive Bošnjaci, do Ustava iz 1974. većinom Srbi muslimani, nakon tog razbijačkog akta samo muslimani sa svešću o svom srpskom poreklu da bi devedesetih definitivno rasčistili sa srpskim korenima uvodeće dekretom novu bošnjačku naciju. Svest o crnogorskoj naciji, nastaloj takođe dekretom komunista, formirana je posle Drugog svetskog rata, ali ni do danas većinski nije zaživela u Crnoj Gori, više od 50% stanovništva govori srpskim jezikom što jasno pokazuje većinsku pripadnost građana srpskom korpusu.

Navedena promoterka vojvođanske nacije govori da dolazi iz te Srbije u kojoj je Vojvodina na udaru stalnog dosrbljavanja koje ilustruje: “tako što nam niču crkve ko trafike na svakom koraku”. I to u vizantijskom stilu, naglašava, predsednica Nezavisnog društva novinara Vojvodine.
Kada sam u svojstvu generalnog sekretara Udruženja novinara Srbije, Đovanija Portu, pomoćnika Mauricija Masarija, šefa Misije Oebsa u Srbiji zaduženog za medije, u proleće 2001. godine pitao: od čega su to nezavisni novinari nezavisniji u odnosu na ostale, slegao je ramenima – priznavši da svi zavise od interesa osnivača.
Da li je u pitanju država ili Berluskoni sasvim je sve jedno.
Naravno neovisna čimbenica ovisnih stavova ne daje odgovor ko gradi crkve? Vizantijci ili vanzemaljci!
Ispada da u severnu pokrajinu upadaju iz uže Srbije srbijanci “ jeb’lo ih veslo što ih je prevezlo”, što bi rek’o panonski mornar pravdajući se publici u Zagrebu što se obraća na srpskom kao lošijoj varijanti hrvatskog jezika. Da je u pitanju isto veslo Lalićka otkriva tvrdnjom:

“Dovode nam političke migrante iz Republike Srpske da nas uče srpstvu”, konstatujući višak Srpstva u Republici Srpskoj, za koji tvrdi da ima svoju Republiku Srpsku u Vojvodini. Dakle Srbijanci preko Drine su problem.
Retorika je ista kao i u vreme NDH u ratu i komunista nakon Drugog svetskog rata kada su crkve, manastiri i sveštenstvo masovno stradali. Ustaše su pljačkale i palile komunisti dovršavali. Samo u Crnoj Gori komunisti su desetkovali sveštenstvo. Ubijeno je 116 sveštenika na čelu sa mitropolitom Joanikijem Lipovcem nad kojim se udbaš Čile Kovačević fizički iživljavao ponižavajući ga dok nije izdahnuo u najvećim mukama.
Gradnju crkava ova vojvođanistička sojka „tica“ naziva galopom srbijanskog nacionalizma.
Zar ovakva retorika ne motiviše patologiju zla da napada sveštenike kao onomad na Limanu ili profesionalne demostrante da upadaju na privatne posede ili spreče obeležavanje fašističkog zločina 1942. godine u Novom Sadu.

Traumatizovana strahom od krsta jer “kada se probudi ne zna gde će zateći krst” dvojac jednopojac Lalić Hegeduš bi rušila i spomenik kralju Petru oslobodiocu u Novom Sadu, a po svoj prilici ukoliko bi se ukazala prilika Srbima bi sašila plave trake sa slovom “P“ kao što 1941. godine u Zagrebu.