Vidovdanska (est)etika

Piše: Batrić Babović

Dolazi 634- ti Vidovdan nakon Kosovskog boja.

Kosovski Zavjet živi u getu, geto u bipolarnom svijetu, a Kosovo i Metohija u istoimenom Zavjetu sa metafizikama viših kota jedinstvenog srpskog Jerusalima i Obećane Zemlje.

Katastrofa započeta atakom na cara Lazara traje bez prestanka. Miloš Obilić, Kosančići i Toplice sa jedne, Brankovići sa druge i kolektivni Zapad sa treće strane gledaju kroz nišane sopstvenim optikama sudbinu svete srpske zemlje. Bog je visoko, Ukrajina u plamenu, Rusija daleko i istim istorijskim načinom kontinuirano raspoložena prema srpskom narodu i njegovom životnom pitanju. Orahovac je bez Orahovčana, Prizren bez Prizrenaca, Đakovci i Dečanci bez domova a Prištevci kao maslačak žive u besudnoj kosovsko- metohijskoj drami.

Mnogi žive u sjećanjima i osjećanjima, a svi od sjećanja i predosjećanja koja ne objavljuju, izgovaraju i stavljaju na hartiju.

Kosovci i Metohijci žive za Novi Jerusalim. Kosovo Polje Matije Bećkovića i Vaska Pope jesu dva oka sa jedinstvenom zenicom religije iskonske sudbine prognanog i getoiziranog naroda. Božurovima se ne zna ni tačka uvira, niti izvor. Drim protiče, a Hristos pamti. Malo drugačije nazvano i pozicionirano Kosovo Polje – Cetinje, dan danas ima Obilića poljanu zajedno sa svim ostalim sadržajima vjekovne kolektivne svijesti i novotvorinske civilizacije. Sve teče. Ćutanje je govor budućih vjekova, a kosovsko-metohijski pogorelački isihazam predgovor za taj govor. Katastrofa gradi vjeru u detaljima. „Srpski svet“ je papirnati tigar. Njegov temelj je palanačka filosofija, a krov praktična primjena samoporicanja duhovnosti i slobode. Prva i druga Srbija žive kao integralno strujno kolo. Zbir i razlika ovog nedjeljivog sistema vrijednosti donose srpski količnik i niži status nacionalnog dostojanstva.

Srpski Jerusalim živi na Vidovdan, a njegovi pojasi Gaze i Zapadne Obale svakodnevno nestaju. Liturgija ne prestaje, dok Nebeska poezija neprekidno traje. Ohridski aneks berlinsko – pariskog koncepta pravnog nasilja postaje tzv.državotvorni bedem zapadnog provizorijuma na srpskoj svetinji. Polako prijeti da postane pravilo življenja i okvir vidovdanske estetike.

Etika Vidovdana čezne za ava Justinom i vladikom Nikolajem. Okvir bez enterijera liči na adski prizor koji jedva čeka na dolazak Iskupitelja. A Vidovdani dolaze i odlaze. Šta će donijeti ovaj koji tek dolazi biće viđeno u bliskoj budućnosti. Nada poslednja umire nezavisno od suživota američko-srpskog Vidovdana ispod davno raširenog NATO kišobrana. Sa druge strane gledano, kako bi mudri Persijanci poslovično objasnili skrivanje svijeta posredstvom noći, reklo bi se da u ovom slučaju noć nije otkrila svemir. Mrak zapadne civilizacije i dehristijanizovane Amerike i EU pokazuju Ajnštajnov prizvuk pronalaženja drugih beskonačnosti.

Današnje kosovskometohijsko bezbožurje i Notr Damovo ćutanje daleko su od 1389 godine.

Tadašnja Francuska i Evropa nosile su tajne Lazarevog Carstva i boje vaskrslih cvjetova sa Kosovog Polja.

Danas su Americi i EU rođački blizu estetski uređena Muratovska tiranija i velikoalbanska aspiracija. Otrežnjujuće ili opojne za dva dominantna politička saveza, ideološko-nacionalistički dva muratizma pokrivaju današnju Evropu. Igre prestola na svim nivoima svetske politike ne prestaju.

U tom miljeu gdje je manjinski zastupljeno i gotovo neprikazano, Lazarevo mučeništvo čeka svoj vaskrs. Evidentno je donošenje jasnog i nedvosmislenog zaključka u centrima moći gdje se kreiraju istorija, politika, životi i narativi budućnosti da estetika Vidovdana ostaje Gazimestanu. To će se dešavati dovijeka, nezavisno od toga što Beograd Slobodana Jovanovića, Milutina Milankovića, Mihaila Pupina, Nikole Tesle, neke nove SANU, zajedno sa Evropom bez De Gola i Notr Dama 14-og vijeka žvaće žvaku gledajući adski potop po scenariju i režiji Novog Svetskog Poretka. A etika i estetika uprkos zemnim silama ostaju jedan Bog i riječ izabrane i sabrane u Vidovdanu – konačnom zaključku duhova smisla po tajnama Božjeg Promisla.