Virilio

Zakrivljeno putovanje koje je dostiglo savršenu (bezbjednu) brzinu, kretanje koje ne ide od tačke A do B-e, već se prolazi u fiktivnom međuprostoru, samo sebi bivajući svrha i cilj, neoorbitalna putašestvija, poput kapitala koji se umnožava još jedino kad se samoizmišlja.

Iskočivši iz svog zgloba, svijet nije drugo do mahnita čestica, nepredvidivo kretanje koje se neprestano bezglavo ludira; brzina je stanje sveprisustva, to je bijeli trag u trenutku rasprskavanja.

Smrt ima smisla tek ukoliko samu prirodu dovodi u škripac… Kao, između ostalog, i vojni teoretičar, Pol Virilio našu potonju fascinaciju prepoznaje u – totalnom brisanju, u smrti koja nastupa sekundarno i nuklearno!
I, zaista, ideologija Zapada iz sebe izgoni smrt, predstavljajući se njenim tehničkim gospodarem.

Potencijal urbanog testira se brzinom koja ga transformiše; grad je nedefinisan prostor koji zavodi tako što kretanje suprostavlja njemu samom; kao vječna opasnost (estetika neizvjsnog) koja vreba iza svakog ugla, grad je prazna, mentalna projekcija, maketa koja se uvijek već re-raspoređuje, sklapa i rasklapa.

„Sa topografskim pamćenjem moglo bi se govoriti o generacijama viđenja.“ Pol Virilio