Zašto nije rasvijetljeno ubistvo Pavla Bulatovića?

Svakog 7. februara se sa dužnim poštovanjem sjećamo Pavla Bulatovića, ministra odbrane SR Jugoslavije, koji je izgubio život u atentatu početkom 2000. godine u Beogradu.

Uprkos činjenici da je o atentatu mnogo toga rečeno, saopšteno i objavljeno, do današnjeg dana ostao je nepoznat identitet izvršilaca, organizatora i nalogodavaca ovog zločina koji je, u mjesecima nakon NATO agresije na SR Jugoslaviju, pokazao mnoge slabosti u sistemu bezbjednosti države čiji je Bulatović bio ministar odbrane.

Na planu otkrivanja počinilaca Bulatovićevog ubistva nije ništa značajnije urađeno niti je učinjen bilo kakav veći pomak u istrazi koji bi vodio ka potpunom rješenju ovog slučaja.

Nakon toliko godina ostaje nejasno zašto istraga nije dala nikakve rezultate i kako je moguće da u maloj državi, u kojoj je i običnim građanima dosta toga poznato, počinioci nisu otkriveni i privedeni pravdi, niti su utvrđeni motivi ovog teškog zločina.

Ne zna se ni ko je odgovoran za bruku u kojoj država i njene službe bezbjednosti nisu u stanju da slučaj razjasne makar do nivoa provjerenih operativnih saznanja o identitetu onih koji su u tome učestvovali.

I ne samo to. Nejasno je i zašto država i njene službe bezbjednosti nisu ispitale i jasno ukazale na odgovornost onih koji nisu preduzeli adekvatne mjere da se zaštiti ministar odbrane, kao i odgovornost svih onih koji nisu znali, nisu umjeli ili nisu smjeli istragu o ubistvu jednog od najistaknutijih državnih funkcionera dovesti do kraja.

Istraživački centar našeg portala je u saznanju da odgovornost za propuste u obezbjeđenju ministra Bulatovića snosi tadašnje Odeljenje bezbjednosti u Ministarstvu odbrane SR Jugoslavije koje je bilo nadležno za njegovu fizičku i svaku drugu vrstu zaštite.
Kako su svi oni, uključujući i Upravu bezbjednosti Vojske Jugoslavije, sačuvali Pavla Bulatovića vidjelo se onog 7. februara 2000. godine i tu nije potreban nikakav komentar.

Umjesto da snose odgovornost za propuste u zaštiti ministra odbrane, neki od vojnih funkcionera iz tog sastava su, kako saznajemo, unaprijeđeni a jedan, nekoliko godina kasnije, čak postavljen i na mjesto direktora važne vojne agencije na čijem čelu je ostao punih 10 godina.

Smatra se da je saglasnost za njegovo postavljenje dala tadašnja crnogorska vlast nakon što su bez posebnog razloga smijenili prethodnog direktora.

Čudnom kadrovskom kombinatorikom se došlo do apsurdne situacije da oni koji su bili zaduženi za zaštitu ministra odbrane kasnije, kako saznajemo, postaju i
nosioci poslova u istrazi u slučaju njegovog ubistva.

Neprihvatljivo je da neko ko je odgovoran za propuste u obezbeđenju štićenog lica, zbog cega štićeno lice čak izgubi i život, bude kasnije nosilac rada na poslovima otkrivanja počinilaca tog krivičnog djela.

Zato ne iznenađuje cinjenica da ni nakon 22 godine istraga nije dala nikakve rezultate, posebno, što su, prema nekim, istina nezvaničnim informacijama, u istragu o ubistvu ministra bila uključena i lica direktno naslonjena na službe bezbjednosti i kriminogene strukture jedne susjedne države.

A da ne govorimo o tome kako su odgovorni za vođenje istrage znali da se baškare po crnogorskom primorju, ponekad i u društvu jednog bivšeg ministra odbrane Srbije, kao i crnogorskih državnih funkcionera od kojih su neki dobro upoznati šta se desilo sa ministrom Bulatovićem.

Mnogo toga nam ukazuje da nadležni nisu učinili ništa na planu rješavanja ovog slučaja i da nekome, kako u Podgorici tako i u Beogradu, nije bilo u interesu da se ovaj slučaj potpuno rasvijetli.

O postupanju nadležnih u Crnoj Gori nakon atentata ne treba ni govoriti. Zanimljivo je da oni koji su bili odgovorni za propuste u zaštiti ministra i vođenju ove neefikasne istrage se svake godine pojavljaju u medijima i promovišući sebe govore o radu na slučaju ponavljajući jednu te istu priču koja više nikoga i ne interesuje.

Nikako sami da shvate da je najbolje da se ne oglašavaju o svemu.

Ipak, bilo je i časnih izuzetaka koji su svojim svjedočenjima o ubistvu ministra vojnog u poslednje vrijeme ukazali na odgovornost određenih struktura u Crnoj Gori za taj zločin.
S razlogom se sada postavlja pitanje zašto se nije istražila uloga SDB Crne Gore (današnja ANB) u ubistvu Pavla Bulatovića i eventualna uloga pojedinaca iz nekih bezbjednosnih krugova u Beogradu u onom vremenu.

Ovo tim prije što je motiv ovoga zločina, po svoj prilici i po ocjeni dobro upućenih izvora, isključivo i samo politički jer je Pavle Bulatović bio glavna smetnja politici crnogorskog režima i čovjek koji je obezbjeđivao jedinstvo snaga koje su se borile za očuvanje zajedničke države Srbije i Crne Gore.

Osim toga, ministar Bulatović je prestavljao polugu preko koje se ispoljavala vojna moć zvaničnog Beograda na Crnu Goru, što je bilo mnogo važno u previranjima krajem devedesetih godina prošlog vijeka.

U tom kontekstu je važno pomenuti djelovanje i upotrebu specijalnih vojnih snaga, kontrolu državne granice, kako kopnene tako i morske, kontrolu vazdušnog prostora od strane Vojske Jugoslavije, kao i Bulatovićev uticaj na dio vojnog bezbjednosnog aparata u Crnoj Gori, pa čak i dio civilnih službi u Podgorici budući da je svojevremeno bio i ministar unutrašnjih poslova Crne Gore.

Malo je vjerovatno da su nabavke lijekova i izvoz oružja mogli poslužiti kao motiv za njegovo ubistvo što se često pominje u medijima poslednjih godina. To je može biti samo priča koja se smišljeno plasira da bi se skrenula pažnja javnosti u pogrešnu stranu.

Jasno je da nadležni organi nekadašnje SR Jugoslavije a kasnije i Srbije nisu ništa učinili da se pronađu i kazne odgovorni za ubustvo Pavla Bulatovića niti oni koji su svojim činjenjem i nečinjenjem doprinijeli stvaranju uslova da se tako nešto desi. Umjesto toga svjedoci smo i nekih slučajeva kostantnog progona ljudi koji su na bilo koji način bili vezani za ministra Bulatovića.