Zli dusi Vašingtona: Paranoje i “ruski uticaj”

U januaru ove godine, pred senatorima SAD, predstavljen je izvještaj u kojem se njegov autor – Ben Kardin, inače demokratski senator iz Merilenda, osvrće na djelovanje “ruskog zla” na Balkanu.

U tom izvještaju piše da se: „Ruski maligni uticaj u Srbiji manifestuje kroz duboke kulturne veze, propagandu, energetski sektor i rastuću vojnu saradnju“, ali i preko pravoslavne religije, jer: „Moskva ističe duboke veze kroz Pravoslavnu crkvu i zajedničku slovensku kulturu, tako da ruska kampanja dezinformisanja nailazi na plodnu teritoriju u srpskoj populaciji“.

Ipak, među svim nabrojanim faktorima, sernator Kardin naglašava one najproblematičnija, a to su “kulturne i vjerske veze, kroz kulturne institucije i SPC”, usput spominjući proruske “organizacije civilnog društva i poteze „pod okriljem humanitarne pomoći“.

Na kraju se, između “kulture i religije” ipak opredjelio šta je najopasnije, zaključivši sledeće: „Ključni element ruskog narativa o odnosima sa Srbijom jeste zajedničko pravoslavno nasleđe.”

Zlo u glavama senatora, i maligni zaključci

I dok se u civilizovanom svijetu pozdravljaju lijepe i korektne veze među narodima, bilo da su one kulturne, vjerske, humanitarne, ekonomske ili bilo koje druge prirode, odjednom se pojavljuje nekakav senator Kardin koji u svemu tome lijepom vidi samo- “zlo i maligni uticaj”?!

Upravo tako, otvoreno, nam ovaj senatorski kapitalac, iz zlokobnog klana Klintonovih, popuje da su civilizovane i bliske kulturno- religijske veze sa Rusijom gore od podlog američkog bombardovanja Srbije i Crne Gore 1999. godine, i svih proganjanja Srba i Crnogoraca iz raznih regiona Balkana- čiji su kreatori uvijek bili u Vašingtonu, i to iz klana Klintonovih.

Senator Kardin nam priča izopačene bajke po kojima bombardovanje, razaranje i bacanje država u ropstvo širom planete, a sve pod noge SAD, predstavlja jedinu ispravnu “kulturnu vezu među narodima”- za koju znaju demokratski Jenkiji iz klana Klintonovih, ali i dio republikanskih jastrebova- poput senatora Džona Mekejna i njegovog okruženja, recimo.

I šta nam predlažu? Da izbacimo djela Puškina i Dostojevskog, ne čitamo šta su za svog života govorili upokojeni Solženjicin i Aleksandar Zinovjev, te da ih zamijenimo na dogodovštine Monike Levinski, histerični smijeh manijakalne Hilari Klinton dok gleda direktni prenos ubijanja nekog “diktatora”, u državi koja potom tone u decenijski građanski rat pod dirigentskom palicom Vašingtona, sve sa milionima izbjeglica koje plutaju Sredozemljem?

Taj „strašni“ Sputnjik, i „opaki“ Rusi i prorusi

U tom skandaloznom izvještaju dotaknuto je i stanje u Crnoj Gori gdje se, između ostalog, kaže: “Maligni uticaj Rusije u Crnoj Gori prisutan je već duže vrijeme, ali je intenziviran 2016. sa ciljem da se spriječi ulazak u NATO“. Kao “dokaz” tome je predočeno da je „propaganda protiv NATO u Crnoj Gori išla preko Sputnjika i proruskog portala “IN4S”, a Rusija davala resurse nevladinom organizacijama “Ne u rat, ne u NATO!” i “Pokretu za neutralnost“.

Naravno, Sputnjik je naveden kao ključni problem i u Srbiji. Tako u izvještaju piše: „Prema informacijama Stejt departmenta, broj medija i NVO koje imaju proruske stavove su narasle sa desetak na više od stotinu poslednjih godina, a besplatan sadržaj koji nude ruski državni mediji kao što je Sputnjik predstavljaju jedan od najcitiranijih izvora u srpskoj štampi.:

Nastavlja se ovako: „Od početka rada Sputnika u januaru 2015. godine, broj onih koji podržavaju Rusiju u Srbiji je porastao sa 47,8 odsto na 60 odsto u junu 2017. godine. Sputnjik svoje priče i članke besplatno prosleđuje u najmanje 20 radio stanica širom Srbije, a odgovor Zapada je slab.“

Elem, lijepo je što su dotični američki senatori naveli da je u junu 2017. godine broj onih koji podržavaju Rusiju u Srbiji dostigao 60 odsto, ali su se morali osvrnuti i na istraživanja javnog mnjenja u Crnoj Gori, novoj članici NATO pakta.

Naime, u decembru 2017. godine, prema istraživanju Međunarodnog republikanskog instituta (IRI), podrška Rusiji od strane građana Crne Gore je bila 53 odsto. Ipak, glavni pokazatelj toga istraživanja je bio- povjerenje građana Crne Gore ruskom predsjedniku Vladimiru Putinu, koje iznosi- nevjerovatnih 66 odsto populacije.

Slična situacija je i u Srbiji. Na primjer, u anketi koju je sproveo „Galup internešnal“, u decembru te iste 2015. godine godine, koja se spominje u izvještaju- procenat građana koji podržavaju ruskog predsjednika Putina u Srbiji je bio na nivou fantastičnih 72 odsto!?

Razlog takvog stanja nije samo u religijskim i kulturnim vezama, već u zlom tragu koji je Vašington ostavio na Balkanu u svom odnosu prema prevoslavnim Srbima, Crnogorcima i Makedoncima, a što senator Ben Kardin ne spominje jer ima amneziju, moguće. Zato ćemo se osvrnuti na te važne momente novije istorije.

Američke perjanice u „Bljesku“ i „Oluji“

O ogromnom američkom učešću u zločinačkoj akciji “Oluja” pisao je publicista i istoričar Veljko Đurić Mišina u tekstu: “Vojno učešće SAD u napadu na Republiku Srpsku Krajinu 1995.” (NSPM, 3. avgust 2011).

U toj analizi je dokumentovano i konstatovano da SAD nisu samo nadzirale kompletnu akciju „Oluja“, već su naredili njeno izvođenje, uzimali aktivno učešće u njoj, te samim tim figurišu kao glavni faktor- koji je odgovoran za zločine po komandnoj odgovornosti.

Vašington se tada u ratne situacije umiješao preko privatne „Američke firme za vojni konsalting i pružanje profesionalnih vojnih usluga (MPRI)“, koja je sklopila ugovor sa Hrvatskom da pomogne oko istjerivanja Srba, što je bio glavni cilj akcije.

„Gospodo, istjerajte nam Srbe iz Hrvatske, mi nemamo pitanja oko vaših uslova“- rekao je Gojko Šušak, hrvatski ministar odbrane, Karlu Edvardu Vuonou novembra 1994. prilikom potpisivanja ugovora sa MPRI.

Po tom ugovoru su u Generalštabu Hrvatske vojske bili angažovani renomirani penzionisani američki generali, pripadnici MPRI, a Veljko Đurić Mišina navodi njihova imena: Džon Galvin, bivši komandant američkih snaga u Evropi, Karl Vuno, bivši načelnik Generalštaba kopnene vojske SAD u vreme operacija u Panami, Ričard Grifit, bivši pomoćnik komandanta američkih snaga u Evropi za obeveštajna pitanja, Džejms Lindzi, bivši komandant specijalnih snaga SAD i ekspert za sukobe niskog intenziteta, Ed Sojster, bivši načelnik Vojnoobaveštajne službe, Sent Krozbi, bivši načelnik Vojne akademije u Fort Levenvortu, kao i niz drugih nižih oficira i podoficira.

O vezama MPRI i Vlade SAD, Mišina kaže sledeće: “Aktivnosti u Hrvatskoj između MPRI i Vlade SAD koordinirao je general Džon Svol, vojni savjetnik državnog sekretara Vorena Kristofera.

Zeleno svjetlo Bijele kuće, odnosno predsednika Klintona za akciju „Oluja“ hrvatskom vrhu je prenio potpukovnik Ričard Heriš, tadašnji vojni ataše pri ambasadi SAD u Zagrebu.

On je Markici Rebiću, hrvatskom funkcioneru za vezu sa strukturama SAD, rekao da “SAD nema ništa protiv toga da operacija „Oluja“ počne”, te da ona mora biti „čista i brza“, odnosno da je treba završiti u pet dana.

Da zaključimo, po liniji „zapovijedanja“- poruka za početak „Oluje“ i planiranog etničkog čišćenja je donesena od predsjednika SAD Bila Klintona, preko Entonija Lejka, tada savjetnika za nacionalnu sigurnost SAD, te Vilijama Perija, ministra odbrane SAD, do potpukovnika Ričarda Heriša, koji je preko Rebića tu informaciju prenio ministru odbrane Hrvatske Šušku i predsjedniku Hrvatske Franji Tuđmanu.

Iz ovoga sleduje da isključiva komandna odgovornost za zločine u Bljesku i Oluji leži na Klintonu, Lejku i Periju, odnosno tadašnjem američkom državnom vrhu.

Rezultati američkog krvavog orgijanja po Balkanu

Rezultati američke akcije “Bljesak” i “Oluja” su bili zastrašujući, i ona predstavlja najveću operaciju etničkog čišćenja koje se desila u Evropi poslije Drugog svjetskog rata.

Akcija „Oluja“ je trajala kako je planirano- pet dana, od 4. do 9. avgusta 1995. godine. Broj protjeranih Srba sa toga područja je bio preko 250.000 ljudi.

Nakon završetka vojnog dijela akcije- hrvatske vlasti su potpuno zatvorile područje bivše Republike Srpska Krajina, a novinarima je bio zabranjen dostup u tu zonu. To je bio momenat kada je otpočela nova operacija- temeljnog miniranja, paljenja i rušenja praznih srpskih kuća, kao i likvidacija 2.650 civila srpske nacionalnosti koji su ostali na tome području.

U knjizi Hrvatskog helsinškog odbora (Vojna operacija Oluja i poslije – izvještaj, Zagreb, 2001., str. 80) navodi se podatak da je da je tokom i nakon „Oluje“ zapaljeno 22.000 kuća, tačnije- 21.744 objekta koja su pripadala građanima srpske nacionalnosti, a taj podatak se temeljio na izvještaju brigadnog generala Alana Foranda, bivšeg zapovjednika UNCRO-a u UNPA sektoru „Jug”.

Ova zapanjujuća akcija Hrvatske vojske, koju je kontrolisao vojno- politički establimet SAD, nije bila jedina sa takvim razmjerama rušilaštva, jer se tako nešto ponovilo i izvan Hrvatske, u BiH.

Naime, regularna Hrvatska armija je u toku građanskog rata u BiH, izašla izvan svojih granica, te izvršila napad i zauzimanje Mrkonjić Grada, mjesta koje se nalazi u Bosni i Hercegovini, etnitetu Republika Srpska, a koje je prije rata imalo oko 33.000 stanovnika- od kojih su devedeset odsto bili Srbi.

Mrkonjić Grad je regularna armija Hrvatske zauzela u vojnoj operaciji “Južni potez”, koja se odvijala na tlu BiH u razdoblju od 8. do 11. oktobra 1995. godine. Ekspertski tim pravnih stručnjaka i Advokatske komore Republike Srpske, kao i Komisija za procjenu ratne štete, je utvrdila da su poslije završetka vojne operacije- hrvatske trupe u Mrkonjić Gradu zapalile i porušile 3.644 kuće, 700 stanova, a oštetile 6.017 stambenih objekata.

Potom je izvršena pljačka nevjerovatnih razmjera. Hrvatska vojska je otela cjelokupni stočni fond koji se zatekao u toj opštini, a on se sastojao od – 12 hiljada goveda, 70 hiljada ovaca i 15 hiljada svinja. Svi privredni kolektivi su temeljno opljačkani, i odvezene su sve proizvodne mašine iz industrijskih hala.

Što se tiče ljudskih žrtava, na području Mrkonjić Grada je do sada ekshumirano i identifikovano 219. posmrtnih ostataka ubijenih Srba prilikom te agresije, od kojih je 181. tijelo pronađeno u samo jednoj masovnoj grobnici, pri čemu je ustanovljeno da su sve žrtve ritualno “ubijane noževima i tupim predmetima”.

Ovakvo orgijanje američke administracije je potom nastavljeno, pa se desio centralni zločinački događaj- Bombardovanje Savezne Republike Jugoslavije.

Bombardovanje Srbije i Crne Gore, produžetak etničkih čišćenja

NATO bombardovanje Savezne Republike Jugoslavije je trajalo od 24. marta do 10. juna 1999. godine. U tom napadu Zapad je koristio čudovišnu vojnu tehniku: preko 1.031 aviona, 30 brodova i podmornica, ispalio preko 1300 krstaraćih raketa i teritoriju planski kontaminirao osiromašenim uranijumom.

U toj zločinačkoj akciji je poginulo preko 2.500, a teže i lakše je ranjeno oko 6.000 civila, među kojima 2.700 djece. Grupa ekonomista G17 je materijalnu štetu SRJ procijenila na 29,6 milijardi dolara.

Gledajući sa vremenske distance, svi ruski vojno- politički eksperti se danas slažu u jednom- taj NATO napad na evropsku državu SRJ bio zvanični početak Trećeg svjetskog rata.

Jer, Savezna Republika Jugoslavija, koja je imala društveni bruto proizvod od 3,8 milijardi dolara, i 11,5 miliona stanovnika, napadnuta je od 19 članica NATO-a u kojima je živjelo 743,8 miliona stanovnika, a koje su imale društveni bruto proizvod od 3,3 hiljade milijardi dolara.

Poslije kapitulacije SRJ, i zaposijedanja teritorije Kosova i Metohije, desilo se novi izgon pravoslavnog stanovništva, po već oprobanom američkom receptu iz Hrvatske. Brojke su opet bile zapanjujuće. Sa Kosmeta je protjerano 183.966 Srba i 27.028 Crnogoraca.

Čudno je da se Vašington prilikom izvođenja egzodusa na Kosmetu odlučio i na izgon nepravoslavnog nealbanskog stanovništva muslimanske vjeroispovijeti. Tako je protjerano 31.029 Bošnjaka, 40- 60.000 Roma, Aškalija i Egipćana, 16.000 Goranaca, ali i Čerkezi i Turci u kompletu. Na kraju se samo moglo konstatovati da je pod dirigentskom palicom Vašingtona sa Kosmeta otjerano preko 300.000 ljudi, koji su dobili status- izbjeglica.

Kada su planirano razagnali pravoslavne Srbe i Crnogorce sa djelova Balkana, red je došao i na pravoslavne Makedonce. Po istom scenariju, Vašington je režirao novu albansku pobunu, u Makedoniji, pod novim izgovorom.

O posledicama te režirane albanske pobune je 31. avgusta 2001. godine, za portal „BH Dani“, govorio Aleksandar Damovski, direktor najtiražnijeg makedonskog lista „Dnevnik“, rekavši sledeće:

„U Makedoniji je trenutno 60.000 Makedonaca izvan svojih domova, ne svojom voljom. Njih su iz njihovih vlastitih kuća protjerali albanski ekstremisti koji djeluju na teritoriji Makedonije. Pritisak na Makedonce, na teritoriji gdje je albanska manjina u većini, iz dana u dan je sve veći i veći. Makedonci u Tetovu i Gostivaru su zaključani u svojim stanovima, ne mogu izaći…“

Od tada je prošlo šesnaest godina, a Vašington i dan danas vodi hibridni rat protiv Makedonije, koristeći ekstremni abanski faktor i režirane pučeve za smjenu “neposlušnih Makedonaca”, koji izgleda „ne shvataju“ da se ne smiju braniti dok iz Vašington prebija albanskim rukama.

I američki predsjednik Tramp osumnjičen kao prorus?!

Ako se uzmu u obzir svi ovi podaci, nikakve sumnje nema da je skoro tridesetogodišnji udar Vašingtona po Balkanu bio vrlo jasno usmjeren protiv Srba, Crnogoraca i Makedonaca, dakle pravoslavnih naroda.

Svi ostali narodi, i njihove političke vođe, su bili samo instrument realizacije projekta, koji se završio vrlo loše po te “lojalne narode”, jer su temeljno popljačkani od strane SAD, i bačeni u dužničko ropstvo.

Hrvatska je bačena u dužničku jamu, sa uništenom privredom i masovnim iseljavanjima stanovništva. Privreda na Kosmetu ne postoji, prostor je temeljno zagađen radijacijom, a Albanci s vremena na vrijeme, ogromnim talasima- u histeriji bježe na Zapad.

Paralelno s tim pojavama, rat Vašingtona protiv pravoslavnih naroda Balkana nije do dan danas prestao, a vjerovatnost da o nikad neće prestati- je vrlo izvijesna.

Da bi to čerečenje bilo nastavljeno, u raznim oblicima, od prijetnji novim albanskim pobunama, preko ekonomskog gušenja i ogromne ekonomske migracije- što je lijep naziv za izgon i raseljavanje, Vašington je sebi stavio u zadatak da pravoslavne države i narodi na Balkanu prekinu sve odnose sa Rusijom.

A Rusija danas figuriše kao jedina država na planeti koja može stati na put tom bezakonju Zapada na ovom tlu. Upravo zato se i pojavio ovaj izvještaj u Senatu SAD, koji očigledno odiše lošom namjeram i poganštinom, jer svaki napor Rusije da spasi pravoslavne narode Balkana od zlodejanija Zapada on ocjenjuje kao- “maligni uticaj”.

Da je antiruska histerija Klintonovog klana, kojeg je Donald Tramp pobijedio na izborima, dostigla nivo ludnice, najbolje svjedoče nedavne riječi aktuelnog predsjednika SAD.

Naime, u isti dan kada je dotični izvještaj objavljen na sajtu Senata, a to je bilo 10. januara ove, 2019. godine, svjetski mediji su prenijeli da je američki predsjednik Donald Tramp na Tviteru, u vezi optužbi da mu je Rusija pomogla u predsjedničkoj kampanji, napisao sledeće:

“Najveći lov na vještice u američkoj istoriji se nastavlja. Nije bilo zavjere, svi, uključujući demokrate, znaju da zavjere nije bilo, ali se i dalje sve nastavlja. Rusija i svijet se smiju na glupost koju vide.”

Ova izjava predsjednika Trampa je izuzetno važna, jer je Ben Kardin u svom izvještaju napao Trampa rekavši: „Dok predsednik Tramp praktično ne radi ništa, gospodin Putin nastavlja da rafiniše svoj asimetrični arsenal i traži nove prilike da narušava i uruši poverenje u demokratske i međunarodne institucije.“

Tako ispada da je Tramp kriv što nije produžio krvavu politiku klana Klintonovih, i jastrebova oko senatora Mekejna, te na Balkanu odlučno udavio Srbe, Crnogorce i Makedonce, jer su ti raskubani narodi, gle čuda- “zaraženi malignim uticajem Rusije i ruskog predsjednika Putina”.

Mač zvani USAID, i robusni otpor logici

Na kraju, u zaključcima Kardinovog izvještaja o Srbiji, navodi se da je Srbija od njih „prepoznata kao važna i ključna zemlja u regionu“.

Preporuke za dejstva su sledeće- borba protiv „malignog uticaja Rusije“ u ovom dijelu Evrope treba da otpočne upravo u Beogradu, i to na način da međunarodna zajednica u Srbiji primijeni „najbolje lekcija naučene u drugim zemljama širom Evrope“. Među “lekcijama” su- veća finansijska i diplomatska podrška Srbiji, promjena strategije i potreba da najviši zvaničnici SAD dođu u Beograd.

U drugoj tački zaključaka, navodi se da se na Balkanu “SAD moraju ponovo uključiti sa svojim resursima, te da misija USAID-a u regionu mora da se reorijentiše ka robusnijem otporu ruskom malignom uticaju…”

Zbilja, da li tvorci ovog manijakalnog izvještaja zaista misle da je moguće da se „USAID reorijentiše“ i povede “robusni otpor” svakome ko želi da spriječi to zločinačko djelovanje Vašingtona? Zar je USAID baš taj mač koji može biti efektivan u disciplinovanju projektovanih sužanja, koji to ne žele biti?

Sve su prilike da se može senatorima otvoreno reći- džaba vam taj USAID! Poslije pakla i razure koju ste napravili, niko i ništa vam ne može pomoći!

Srbija: Ključna zemlja za prebijanje?

Interesatno je da Klintonov klan, sve sa grupom šumnih jastrebova oko Mekejna, tvrdi da je Srbija prepoznata kao važna i ključna zemlja u regionu. Zbilja, a kako je ona važna, i za što?

Slabo je prebijena? Nedovoljno raskomadana? Premalo nakrcana srpskim izbjeglicama koje u otjerane sa teritorija bivše Jugoslavije- političkom voljom i ratnim djelovanjima Vašingtona na Balkanu?

Da nije Srbija slučajno predviđena da bude ključna perjanica emigrantske deponije, u koju treba da se sliju rijeke afro- azijskih izbjeglica iz država koje razorile SAD?

Ko zna, možda senatori iz klana Klintonovih „samo žele“ – konačno rješenje pravoslavnih slovenskih naroda na Balkanu, kroz formulu- najbolje bi bilo da ne postoje.

Ako je to u pitanju, američka propaganda sada ima samo jedan maleni zadatak – da u potrebu nepostojanja ubijedi te narode. Kako? Naravno – nikako, jer se u ovom slučaju radi o zadatku koji je suprostavljen logici i zdravom smislu. To je misija koja nema prolaz!