Čekajući Trampa

Piše: Dževad Galijašević

Dok ministar odbrane Zukan Helez „otkriva“ ruske kampove u Republici Srpskoj, u Sarajevu je, na poziv dva bošnjačka člana Predsjedništva BiH, Denisa Bećirovića i Željka Komšića, sve sa aplauzima, boravio „istorijski brat“, politički saveznik u borbi protiv srpskog naroda Aljbin Kurti

Dok se vatre budućeg sukoba pale, a pijani ministar odbrane zaviruje po ćoškovima i ispod kamenja traži ratoborne Ruse, javila se i jedna mala dilema: šta se to dešava u Sarajevu — kome treba i kako nam može pomoći Aljbin Kurti kao partner? Za koje poslove on može biti koristan i šta da poruči bošnjačkoj svjetini, taj jedini „evropski lider“ koji je spreman doći u Sarajevo?

Heroinska i kokainska diplomatija

Bilo bi jednostavno zaključiti da postoji zapadni pritisak na muslimanske predstavnike i da je Kurtijev dolazak posljedica tog pritiska. Ali, Sarajlije su pale u sevdah, a stari, mržnjom zadojeni bjesni psi rata, iz „Kruga 99“ organizovali su „proširenu sesiju“ a na njoj, dugo i frenetično, stojeći na nogama, aplaudirali vlastitoj samoobmani i bolesti. Jer, Albanci nisu ni bogat, ni važan narod — nemaju nikakve istorijske srodnosti sa Bošnjacima i jedino što ih povezuje je industrija narkotika i trgovina drogama u kojoj čak nisu bili ni konkurenti. Albanci sa Kosova plasiraju na evropsko tržište heroin koji dolazi preko Turske, a Bošnjaci ubacuju kokain, koji stiže iz Perua preko Ujedinjenih Arapskih Emirata.
Po tome, ovo bi mogao biti istorijski savez heroinske i kokainske mafije na čelu dva naroda — bošnjačkog i albanskog — koji su zajedno podržavali terorističke promijene u Siriji. Uostalom, za njih su se, više od decenije i borili.

Teroristička demokratija

Sve što se dešavalo u Siriji, od samog početka bilo je jasno. Američka specijalna operacija u kojoj je glavnu ulogu dobila Erdoganova Turska, pod imenom „Arapsko proljeće“ započela je 2011. godine u Tunisu. Sa vlasti je uklonjen i iz zemlje pobegao dugogodišnji predsjednik Ben Ali, a zatim je, sa Muslimanskom braćom, srušena vlast u Egiptu. Nastavilo se u Libiji ubistvom Moamera al Gadafija, komadanjem zemlje i pljačkom državnih resursa u kojoj su prednjačili Turci i Francuzi.

Kada je napadnuta Sirija, sa snagama terorista Al kaide i ISIL-a, uz sadejstvo turske vojske, operacije nisu išle tako glatko, ali su išle. To je trajalo do 30. septembra 2015. godine, kada počinje ruska vojna intervencija u Siriji, nakon što vlast predsjednika Bašara al Asada, zvanično traži pomoć Ruske Federacije.

Turska je odgovorila terorističkim napadom nakon mjesec dana, tj. rušenjem civilnog ruskog aviona Airbus-321. Za taj zločin je odgovornost preuzeo tada ISIL, a stradalo je ukupno 217 putnika (214 Rusa i tri Ukrajinca), 138 su bile žene, 62 muškarca i 17 djece. Na ovom letu za Šarm el Šeik poginulo je i sedam članova posade, ali Turska nije stala na tome.

Već krajem novembra te iste 2015. godine, Turska vojska je srušila ruski avion, Suhoj 24, koji je patrolirao sirijskim nebom.

Nepun mjesec dana kasnije, u Ankari, pripadnik turskih specijalnih jedinica je u Ankari ubio uglednog ruskog ambasadora, Andreja Karlova.

Ruski odgovor je stigao 16. jula naredne godine: obavještajnim podacima ruskih službi otkriven je scenario državnog udara u Turskoj što spašava i glavu i vlast, teokratskom autokrati, Erdoganu.

Od tada, turski savez sa teroristima Al Kaide i ISIL-a se proširio na još jedan, odmetnuti ogranak pod nazivom Al Nusra. Ove tri globalne terorističke organizacije su na čelo postavile osobu za koju se, u medijima, spekulisalo da je jevrejskog porekla i da je prošla obuke specijalnih izraelskih snaga na Golanskoj visoravni. Posle toga je, navodno, prošao i američku obuku, u društvu sa budućim komandantom ISIL-a Abu Bekrom al Bagdadijem, u vojnom kampu pod nazivom „Buka“, na granici Iraka i Kuvajta. Golani je ostao lojalan Americi, Izraelu i Turskoj, a to nije bilo nimalo jednostavno. Njegove terorističke strukture su uz pomoć Turske vojske donijele američku formu „demokratije“ u Siriju, a nakon intervjua na američkoj televizijskoj mreži PBS, javnost je saznala da je njegovo ratničko ime Abu Muhamed al Golani tj. „Muhamed sa Golana“ ali da je rođen kao Ahmed al Šara. Sve drugo je, već sada, istorija.

Podijela Sirije između Turske, Izraela i Amerike, te novi, višestruko oslabljen položaj Rusije na Bliskom Istoku i Mediteranu, uz uništenje iranske regionalne moći, čini se i nisu teme koje bi trebale uznemiravati stanovnike ‘Tamnog vilajeta’ koji su zdušno podržali dolazak terorističke demokratije nakon autokratsko-panarapskog socijalizma u Siriji. Ali, takvo uvjerenje bi bilo pogrešno jer, Bošnjaci su, predvođeni Nusretom Imamovićem u samom početku rata, došli u Siriju i prihvatili učešće u vojnoj formaciji Džabhat al Nusra, pod imenom Saudijska mreža „Meali“, što je u stvari, ime zloglasnog komandanta Odreda el Mudžahedin — Abu Mealija.

Ostaje pitanje, hoće li i bosanski muslimani dobiti svoj komadić sirijske države za koju je vežu nacističke uspomene, na doba, u kome je Pavelićev zamjenik Džafer Kulenović našao utočište, novi život, sklonio se od kazne zbog zločina koji su činile „ustaše sa fesom“ u NDH i tamo skončao.
Pa da se nekada obiđe i taj sveti Kulenovićev grob.

Izvor: Pečat