Crna Gora sad

Piše: Veselin Matović

Demontiranje diktatorskog režima, kakav smo u Crnoj Gori imali više od tri decenije, podrazumijeva, prije svega, razvaljivanje njegove političko-ideološke koncepcije, što, izgleda, nove crnogorske vlasti ne žele, ne mogu, ili ne smiju da učine. Naprotiv, one je održavaju i slijede, i to upravo u onome što čini njenu suštinu, ponekad doslednije od njenih obretnika. Na to su se, uostalom, i obavezale tzv. „pobjedničke“ stranaka koje su, nakon poraza DPS-a, 30. avgusta 2020, odnosno 11. juna 2023. godine, formirale vlade (tri za tri godine), sporazumno – po nizini i po blizini. Reklo bi se – one nijesu smijenile nego su samo, na nekoj tranzitnoj stanici, odmijenile („Gde ja stadoh ti produži“) režim M. Đukanovića, posustao u sprovođenju C. Gore u Evropsku internaciju, odnosno „u novi civilizacijski krug“ – kako kažu oni koji su je, nasuprot njenoj vjekovnoj kulturno-duhovnoj orijentaciji, prije dvije decenije preusmjerili na taj put. I dok su je njeni DPS- emancipatori sprovodili svezanu i silom, sad bi njihovi pobjedioci da je prokrijumčare savijene kičme i s vrećom na glavi – da ne zna kojim putem su je proveli i kuda će se vratiti, ako se ikada oslobodi iz tog zarobljeništva.
Prvi uslov za njihovo preuzimanje vlasti, koje su im ispostavili evroamerički „strojitlji“, bio je da nema promjena u spoljnoj politici koju je sprovodio bivši režim, a to podrazumijeva: bezuslovnu podređenost Sjevrnoatlantskom paktu, posvećenost, bez ostatka, pridruženju Evropskoj uniji, uvaženje Kosova* kao nezavisne i prijateljske države, sankcije Rusiji kao agresoru nad Ukrajinom, priznanje da se u Srebrenici desio genocid od strane vojske Republike Srpske, i – što je posebno značajno – da je ministrima u Vladi Crne Gore, važno jedino ono šta će za njihove postupke kazati u Briselu, kako nedavno, u jednoj TV emisiji, prizna nestašni ministar pravde. Što se tiče unutrašnje politike, uslov je bio – privrženost postojećem Ustavu, bez i najmanje primisli o njegovoj promjeni, posebno odredaba koja se odnose na tzv. identitetska pitanja, u koje je ugrađena suština novocrnogorske (dakle, DPS-ovske) ideološko-identitetske koncepcije.

Samo pod tim uslovima Kvinta je dozvolila formalno razvlašćenje režima M. Đukanovića i njegove satrapije. (Ali će ga, nesumnjivo, držati kao Damoklov mač nad glavom, svakoj budućoj vladi crnogorskoj, sve dok se Crna Gora do kraja ne uklopi u njene kalupe. U stvari, Crna Gora ostaje do daljnjeg beznadni talac svog svrgnutog režima.) I sve su to prihvatile (i tri puta potpisale) stranke koje su decenijama zastupale suprotne stavove o svakom od ovih pitanja i na tome izgrađivale svoje stranačke reputacije.
Nakon toga, višedecenijska bitka između dvije ideološko-identitetske koncepcije srpske i crnogorske (koja se u jednom trenutku umalo nije pretvorila u pravi građanski rat), svela se na stranačka ćarenja i taktička prestrojavanja interesno motivisanih grupa i pojedinaca u okviru tzv. pobjedničkog bloka: šta je čije, ko će gdje, ko će kome. Tako je, ma koliko to paradoksalno zvučalo, padom DPS-režima, neposlušna Crna Gora napokon ukroćena.
Držeći se rajetinske mudrosti: Koju ruku ne možeš posjeći, ti je poljubi, prekaljeni opozicioni lideri pristali su da saučestvuju u onome što su decenijama osporavali. Vele: Bolje je i tako nego da nam se vrati bivši režim. Što će reći – da se ne bi vratio bivši režim, moramo nastaviti tamo gdje je on stao, i činiti ono što je on činio. Strah od vraćanja režima Mila Đukanovića zaledio je, očigledno, sva njihova uvjerenja i obesnažio sve njihove argumente. Tako su do juče nepoželjni partneri i rusofili, postali sve viđeniji gosti po evropskim džender-kancelarijama i NATO-štićenici, spremni da izvrše svaki (iz tih strojarnica dobijen) domaći zadatak“ – kako to, prilikom jednog od svojih evro-izleta, samozadovoljno obeća aktuelni predsjednik Vlade, inače poznat po slikovitoj verbalizaciji (paf, paf!) složenih političkih izazova i investicionih poduhvata. Biće da u te zadatke spada i slanje crnogorske omladine da „paf, paf“ gine za interese evroameričkih imperijalista po istočnoevropskim i ko zna kojim još bjelosvjetskim ratištima?! Da li je ovakva izjava povreda Ustava Crne Gore (čl.1), u kome se kaže da je Crna Gora nezavisna i suverena država, pitanje je za nadležne državne ustanove, ali je, nesumnjivo, bez obzira na okolnosti i razloge zbog kojih je izrečena, uvreda – da viša ne može biti – i Crne Gore i svakog njenog zdravorazumnog građanina.

To što su g. Premijer i njegovi ministri spremni (ako su baš svi?) da izvrše svaki zadatak dobijen od evropskih neokolonijalista i NATO-imperijalista, ne znači da je na toliku servilnost i udvorištvo (i ludost!) spremna i sva Crna Gora? Doduše, ako je suditi na osnovu, u ovom primjeru, pokazane državničke nezrelosti i diplomatske neznavenosti njenog Premijera, može biti – nije ni daleko od toga. Tim prije, što je evrounijatsko opredjeljenje danas jedina nesporna vizija među svim političkim činiocima u bivšoj zarobljenici kosovske misli. (Koliko iskreno, drugo je pitanje.)
Dočim, kad već moramo nastaviti putem koji nam je trasirao bivši režim, moramo li to činiti baš na koljenima, slugeranjski, bez imalo samopoštovanja i nacionalnog dostojanstva? I zašto baš sad, kada već i „slijepi“ vide šta se dešava sa ekonomijom, kulturom, etikom i duhovnošću, sa demokratijom i ljudskim pravima, i, uopšte – sa cijelim tim evrocentričnim svijetom, i njegovim fascinirajućim vrijednostima, do kojih mi, iracionalni patrijarhalci i neuljuđeni mitomani, nikako da se uzdignemo? I kao civilizovani evropejci, konačno shvatimo, i s tim se pomirimo, da je zločin u Srebrenici, u kome nije stradala nijedna žena niti ijedno dijete – genocid, a pokolj u Gazi, u kome je od trideset hiljada likvidiranih svaki treći dijete – samoodbrana egzekutora. I da je otimanje Kosova i Metohije NATO-bombama civilizacijski čin, a vraćanje Krima svojoj matici – okupacija i zločin. I zašto baš sad kad je sve očiglednije da je pristupanje Evropskoj uniji zapravo ulazak u evrounijatsku vojnu koaliciju protiv Rusije, istovjetnu, onoj iz 1941. godine, u koju su se, predvođene Hitlerovom Njemačkom, svrstali svi evropski narodi osim Srba i Grka. Pa, umjesto da se otima iz zagrljaja NATO-zvijeri, u koji ju je prevarom ugurao bivši režim, Crna Gora se, naprotiv, u tom stanju osjeća sve ugodnije.
A, što se tiče Premijerovog mimoilaženja s Ustavom (ako ga ima u navedenoj izjavi), to mu se ne može, samo po sebi, uzeti za neko veliko zlo, jer mnogo šta od onoga što piše u crnogorskom Ustavu ne slaže se ni sa istinom, niti sa Crnom Gorom, ovakvom kakva je. Piše tamo, pored navedenog, da je ona i građanska, i demokratska, i ekološka i država socijalne pravde, zasnovana na vladavini prava, ali ako malo pažljivije osmotrimo, vidjećemo da su sve to samo „opšta mjesta“, političko-ideološke (stranačke) proklamacije, daleko od njene stvarnosti, pravo reći – lažno legitimisanje. Niti je ona nezavisna (ni politički, ni vojno ni ekonomski), ni suverena (nijedna vlada od proglašenja crnogorske nezavisnosti, nije formirana suvereno – voljom njenih građana i njihovih izabranih predstavnika, niti se ijedan njen zakon ili važnija odluka, a kako čujemo ovih dana – ni bilo koje imenovanje na značajniju funkciju, smije donijeti bez odobrenja raznih evrounijatskih komisija).

I ne samo što nije ni samostalna ni suverena, nego je, nasuprot trijumfalističkih objava tzv. pobjedničkih stranaka o njenom oslobođenju, Crna Gora i sad zarobljena država, isto onako kao što je bila prije 30. avgusta. S jedne strane – opsesijom tzv. evropskim vijednostima i agendama, od čega je nije otrijeznilo ne samo ono što se, već decenijama zbiva na Kosovu* nego ni ono što se danas dešava u Gazi i Ukrajini), a s druge – sopstvenim Ustavom, u kome je, kao negacija njenog istorijskog, kulturnog i duhovnog identiteta, proglašen za službeni tzv. crnogorski jezik (Čl.13), kao sažetak cjelokupne novocrnogorske državotvorne misli. O demokratiji, ekologiji, vladavini prava i socijalnoj pravdi, suvišno je i govoriti. Dakle, osim te nakazne odredbe o službenom jeziku, sve pomenute odrednice iz njene legitimacije, iako su čl. 157 Ustava učinjene nedodirljivim, ne kazuju ništa o Crnoj Gori, osim da nije monarhija, a to što je država republikanskog oblika vladavine (da li je republika, ili šta?) ne znači da ne može biti i autokratija. I bila je više od 30 godina.
Pišući ovakav ustav, navodno građanski, njegovi autori imali su geo-strateški zadatak da konstituišu državu bez identiteta (da se ne zna ni čija je, ni kog naroda), da bi takva, bezlična, i raskorijenjena, odnosno izmještena iz svog kulturno-duhovnog konteksta, bila isporučena, na prezir i upotrebu, Evropskoj uniji.
Kad ako ne sad? Putin je pred vratima!