Lažavina

Piše: Goran Danilović

Ovoliko evropskih pokreta i partija nema niko u Evropi. Crna Gora je i dalje majdan jedne davno iživljene franšize. Naravno, radi se o jednoj političkoj lažavini onih koji hoće pošto-poto da se domognu vlasti. Biti „evropski političar“ odavno ne znači mnogo, odnosno, često ne znači ništa. Politička prevara, ucjena, trgovina, prijetnja i podvala odavno su samo dio vladajućih evropskih politika; baš kao i kod nas. To i ne čudi jer smo mi mentalitetno najbolji đaci novotarija koje su nas kroz istoriju koštale koliko i ratovi; uostalom, novotarije smo, najčešće, uvodili kroz međusobne progone, ubijanja i grdna stradanja.
Za sada, Bog nas je pogledao, pa evropeizacija Crne Gore teče „glatko“ i bez žrtava; izuzev žrtava tranzicije, globalizacije, bankarskih pljački, socijalnog raslojavanja i ekonomskih prestrojavanja.

Ko zna malo ili ništa zna da je evropski put najbolji. Stranački programi i obećanja su besmisleni. Podaništvo birokratskoj misli iz Brisela, ma kakva bila, osnovna je odlika naših „evropskih politika“.

U istom trenutku, širom Evrope, nove generacije Evropljana, kroz otpor i bunt koji se svakodnevno skriva, preispituju sadržaj i put Evrope; domaće kompromitovane politike, ratobornost do juče miroljubivih politika, isključivost u mišljenju i djelanju, nepouzdanost i lažavost unutrašnjih medija, oktroisanost sloboda i prava, ućutkanost slobodnog mišljenja i marginalizaciju istinskih intelektualaca.

Mi koji smo odrasli u samoupravnom socijalizmu prepoznajemo nepodnošljivu sličnost između onog našeg i ovog evropskog sistema kojima je zajednička prevarnost i navodno materijalno blagostanje. Istovremeno, postoje iste straže sistema, samo su grubi oblici eliminacije pojedinaca i grupa koje se bune i traže suštinske promjene i slobodu čovjeka, zamijenjene diskvalifikacijama i marginalizacijom slobodnog mišljenja.

Rat na „Istočnom i blisko-istočnom frontu“ razgolio je birokratsku Evropu, razotkrio dvoličnost birokratskih, a navodno demokratskih politika, i dehumanizovao osnivačke konstitucije EU do gađenja. Principi demokratije su postali obična laž, neodrživi proglasi i pogažena načela kojima se ispiraju prljava usta vođa i liječe otvorene i otrovne rane Evrope.
Evropa je u vremešnoj dobi postala dobrovoljni janjičar vojnih strategija, suludog ratovanja u korist NATO-a koji se u međuvremenu pretvorio i mutirao u nad i super državu – militarističku uniju krupnog kapitala nesposobnog da se bez kataklizmi, tragedija i krvoprolića zastrašujućih razmjera, dalje umnožava i razvratno plodi.

Evropa, pred našim očima, istovremeno podržava „pravedni rat“ Ukrajine protiv Rusije i ćuti nad pogromom Palestinaca u Gazi od strane Izraela?

Ništa nije slikovitije od ove činjenice i nigdje se bolje ne vidi raspalost Šumanove tvorevine nego u ovom slučaju. Princip ne postoji, evropski prosvetitelji se stide i mrtvi, a hrišćanska Evropa se samoobješeno njiše o drvo izdaje i stida.

Izdati su svi postulati istine i pravde, sva osnivačka akta, sve proklamovane slobode i prava evropske zajednice, izdate i nepokolebljivo pritrpanene u humke zaboravljenog i nepraktičnog.

Otuda, valjda je to jasno, ovolika i zakašnjela ljubav našeg političkog podneblja prema evropskoj prefiksaciji svojih politika.
Stari prevaranti među prvima su shvatili da je njihovo rodno mjesto upravo ovakva „evropska politika“ – podanička, izdajnička, prevarantska, pilatovska, samoupravna, udbaška, militantna, prilagodljiva i sramna.

Nekadašnja, osnivačka, Evropa ideala, prava i sloda, razmrškala bi zapadno-balkanske demokratije, pojedince i „evropske pokrete“ koji su na kominternovske kapute prikačili evropske značke. Današnja, dvolična i bezlična Evropa, naprotiv; raduje se sličnom, izleženom iz vlastitog podmetnutog jajeta, pristalog na sve i spremnog na svašta.

Jedina utjeha za sve nas koji još uvijek vjerujemo da je i ovo doba prolazno i da ćemo dočekati neki pravedniji i održiviji okvir življenja, sadržana je u činjenici provjerenoj mnogo puta u poslednjih vijek i po na tlu Evrope; šta god i koga god je podržavala ova nakalemljena kasta bivših egzekutora autoritarnih režima, propalo je i nestaće.

Kad bi nestao
a znam da hoće
ne bi mi bilo
žao sveta
tek jednog hlada
u polju
što će
smreti na prečac
bez drveta