Vehabije pripremaju terorističke udare po Republici Srpskoj

Piše: Dževad Galijašević

Kada je, 26. maja 1990.godine Alija Izetbegović u sarajevskom hotelu „Holidej In“ svoj prvi, javni politički govor u SFRJ i SR BiH započeo Bismilom („U ime Boga, milostivog, samilosnog) na osnivačkoj skupštini Stranke demokratske akcije, bilo je jasno da pred tadašnjim Muslimanima stoji dug i trnovit put, praktično proces u kome će se konstantno mješati vjera i politika u korist vjere.

Iako su u formalnom smislu SFRJ i komunistička vlast još uvijek djelovali „politički živahno“, ipak su već tada sramno kapitulirali pred konceptom nasilne političke religioznosti, društvenog i mentalnog stanja kojim se čitav narod uvjeravao da je Bog baš Aliji dao glavni plan kako bi muslimansko društvo u BiH zapravo trebalo bili zacrtano, organizovano i vođeno. Budući da su „nacrti došli od Boga“, sveta je dužnost istinskih vjernika da ih slijede do zadnjeg slova i nametnu ih svim ljudima koji tu žive. Podrazumijeva se kako nametanje tog plana treba i mora biti izvršeno uz podršku vjerske zajednice, na sve moguće načine i svim mogućim sredstvima.

Terorizam je svakako jedno od tih sredstava, primjenjivanih kao „rat u kontinuitetu“ od devedesetih godina, a danas, u uslovima opšte geopolitičke konfrontacije, poraza Islamske države i Al Kaide u Siriji i Iraku te potpuno fluidne regionalne politike, stvarna i vrlo moguća meta nosilaca terorističke prijetnje su: Republika Srpska (njene institucije, njeni lideri) i srpski narod u cjelini: u Republici Srpskoj i Republici Srbiji.

Više nego ikada, prijetnja terorističkim udarima je realna i očekivana. Bakir Izetbegović je u potpunosti stavio pod kontrolu Obavještajno bezbjednosnu agenciju i sa njom je premrežio institucije i društvo u cjelini. Aktivnostima ove „Muslimanske milicije“ i „Bosanske Al Kaide“ odvlači se pažnja od grupisanja i borbenih treninga koje radikalni islamisti svakodnevno poduzimaju, pripremajući se za budući sukob, koji će sami izazvati.

Zapadne zemlje očito podržavaju Bakira i SDA u tim antiustavnim aktivnostima, sugerišući javnosti da ne postoji nikakav antagonizam između SAD, EU, NATO i Al-Qaide ili Islamske Države, te da je jasno kako su oni saveznici.

Iako svjestan problema islamskog ekstremizma, zapad se i dalje samozavarava plitkim razmišljanjem o terorizmu, zaključujući kako je islam, iako ekstreman, u geopolitičkoj sferi faktor preokreta a ne pasivnosti, pa se EU i SAD zalažu za „razumnu“ infiltraciju, taktičke i privremene saveze s tom religijom po mnogim pitanjima. Planovi takozvane „Obamine struje“ u Americi i Evropi, da islam bude mač sukoba i vrh koplja novog obračuna sa ruskim interesima na Balkanu, ne bi bila lišeni recipročnih primisli: Njemačka, Francuska i „duboka država“ u SAD islamistima se očigledno žele poslužiti kao „ovnom“ protiv Rusije. Bošnjaci i kada bi bili svjesni posljedica ovih planova, okrenuli bi glavu, jer su zadojeni tradicionalnom, antihrišćanskom, vjerskom mržnjom, koja se kao vulkan sručila na njihovu svijest i njihova osjećanja. Rusija to svakako zna.

Bosna i Hercegovina je danas najveći problem bezbjednosti zapadnog Balkana i cijelog evropskog kontinenta, jer ekstremistička hobotnica u ovoj zemlji raspolaže sa preko pet hiljada radikalnih islamista koji predstavljaju stalni izvor terorističkih pretnji. Iako su ova lica poznata bezbjednosnim agencijama u BiH, oni su ovdje do sada bili zaštićeni u svakom smislu tako da su nesmetano stvorili najveći islamistički pokret u Evropi, sa preko 100.000 pripadnika, poznat pod imenom „VEHABIJSKI POKRET“. Potpuno nesmetano, vehabije su osnivali, na području Sarajeva, Travnika, Zenice, Bihaća i Tuzle, preduzeća i nevladine organizacije a onda u njihovo ime kupovali kuće, zgrade – čitava naselja – da bi u njima nastanili fanatizovanu armiju sljedbenika, vojsku budućeg rata. U cijeloj Evropi ne postoji država poput BiH, koja na svome tlu podržava postojanje klasičnih vojnih baza i malih islamskih država. Nakon borbenih i vjerskih obuka, iz ovih naselja Bošnjaci su odlazili u svjetski džihad, u Siriju i Irak.

Islamska zajednica u BiH je ove terorističke kampove nazvala paradžematima.

Od prvog dolaska mudžahedina u BiH, islamistički ekstremisti javno ističu, planiraju i izvode terorističke napade uz podršku uticajnih pojedinaca u vlasti. Terorizam u BiH je svakodnevica na koju su se privikli narodi i institucije, a na koju zajednička država sa središtem u Sarajevu ne reaguje nijednom nužnom mjerom. Sarajevo je danas radikalno islamski, arapski grad u srcu Evrope.

To što se dešava u BiH, kao najvećoj bazi i jedinstvenom terorističkom kampu Islamske države i Al Kaide, kao duboka anticivilizacijska pojava je prevashodno bezbjednosni problem o kome, uopšte, ne žele govoriti oni koji su doveli radikalne i ekstremne islamiste u BiH, organizovali ih, pružali im zaštitu, podržavali logistički; uglavnom je tu riječ o muslimanima „SDA profila“.

Osim njih, podršku teroristima pružali su podmitljivi i ucjenjeni hrišćanski političari na razne načine, ili odbijanjem da priznaju postojanje terorističkih organizacija ili tako što su umanjivali stepen prijetnje koju oni izazivaju u društvu ili su prikrivenom opstrukcijom učestvovali u sprečavanju državnih institucija da rade svoj posao i zaštite građane od terorističke prijetnje.

Različiti su bili motivi i tumačenja kako i zašto su islamisti došli u BiH.

Neki su se nazivali borcima za islam koji su se „samo“ odazvali pozivu u džihad.

Bilo je među njima i previše dokazanih terorista i kriminalaca koji su se skrivali od zakona u svojim zemljama, klasičnih plaćenika poznatih kao „psi rata“, ali i špijuna raznih agencija, pljačkaša i avanturista, sve do notornih ubica kojima ništa nije bilo sveto, naročito ne ljudski život i poštivanje međunarodnih konvencija ratovanja.

Znakovi njihovog prisustva i djelovanja u BiH su i danas prisutni na svakom koraku.

Ako slučajno obiđete jedan dio groblja u naselju Grm na ulazu u Zenicu, vidjećete da je posebno ograđen. Male, bijele kamene kocke ne liče na „nišane“ kojima se obilježavaju muslimanska groblja u BiH i ne sadrže imena ukopanih mudžahedina. Poznato je tek da su na tom mjestu sahranjeni džihadisti iz Sirije, Libije, Jemena, Saudijske Arabije, Tunisa, Alžira, Egipta… koji su ratovali na strani Armije RBiH.

I kod Tešnja, Travnika, Visokog i Zavidovića, vidljiva je ista forma mezarja mudžahedinskih – bez obilježja, bez imena i bez bilo kakvog znaka ili ukrasa.

Istina, ništa ne bi značilo i da su upisana njihova ratna imena: Abu Haris, Abu Velid, Abu Omar, Abu Zijad, Abu Idris, Abu Abdurahman, Abu Hurejra…

Upravo pitanje njihovog stvarnog identiteta predstavlja jedan od glavnih alibija zašto se ni Haški tribunal, a potom ni domaća tužilaštva, nisu podrobnije upuštali u istragu o ratnim zločinima koje su počinili borci iz afro-azijskih zemalja, okupljenih uglavnom u odredu „El Mudžahidin“ i „Zubejrovoj grupi“.

Ne samo njih: mnogi lokalni ubica i fanatik u proteklom ratu sakrio se iza zločina afro-azijskih monstruma i „državne“ nespremnosti ali i nemogućnosti da utvrdi ko je tačno ubijao civile i zarobljenike po Tešnju, Ozrenu i Srednjoj Bosni. Obavještajne agencije koje su istraživale te osobe više su radile na prikrivanju naredbodavaca i stvarnih izvršilaca teških zločina, i nisu ni pokušavali utvrditi njihov stvarni identitet.

Tako je komandant odreda „El Mudžahidin“ Abu Maali koristio nekoliko imena po dolasku u BiH: Abdel Khadir Mokhtari iz Alžira, potom Halid Ibn Abdulah iz Kuvajta te Damir Pezo iz Zenice i konačno Halid Ćatić, rođen u Kuvajtu. Sve adrese boravka koje je prijavljivao tokom i nakon rata bile su lažne, a jedna od njih je bila i adresa ambasade Španije u Sarajevu!?

Pojedinci su imali i nekoliko pasoša sa različitim podacima. Abdulkarim al-Sabahi, sin Ahmeda i majke Alije, rođen 1960. u Jemenu, nakon dolaska u BiH dobio je državljanstvo, potom promijenio ime u Bensijah Belkacem „Medžd“, da bi kod ženidbe predočio pasoš Alžira sa istim podacima, kao u jemenskom ali, nakon planova da napadne Amerikance i Britance, postaje glavni plijen borbe protiv terorizma i kao vođa Alžirske grupe, zatvara u Guantanamu!?

Ima desetine sličnih primjera višestrukih identiteta kojima su se koristili mudžahedini po dolasku u BiH. Neki su koristili diplomatske iskaznice Visokog saudijskog komiteta, neki potpuno lažne dokumente; mnogi su u odred „El Mudžahedin“ stupili bez dokumenata, a na spiskovima su bili pod lažnim imenima, na osnovu kojih su dobili državljanstvo BiH!? Islamistička vlast u Sarajevu na teritoriji pod kontrolom Armije RBiH to nikada nije pokušala ni planirala istražiti. Kao ni njihove ratne zločine.

U Travniku je odsijecanjem glave ubijen Dragoljub Popović samo zato što je Hrvat, u Zenici dr Veljko Sladojević samo zato što je Srbin. U okolini Tešnja, na planini Crni Vrh, evidentirana su prva ritualna odsijecanja glava zarobljenim Srbima a na planini Ozren, na području Vozuće, počinjeno je najmasovnije i najbrutalnije ritualno klanje na planeti – 192 lica su iskasapljena i, u maniru koji je prihvatila Islamska država, zločinački su im odrubljene glave, tjela iskomadana i na kraju sakrivena.

I tokom sukoba sa HVO-om na području Lašvanske doline, u selima Maline i Bikoši, ubijali su civile hrvatske nacionalnosti i ratne zarobljenike. Znalo se da su ta ubistva počinili mudžahedini; ipak, nikakve istrage ni u naznakama nije bilo. Mudžahedini su za policijske i vojne strukture bili nedodorljivi zbog političke zaštite – Alije i Arabije.

Mnogo dalekosežnije posljedice za BiH imala je galerija likova sa međunarodnih potjernica za terorizam ili onih povezanih sa teroristima koji su se sjatili u BiH.

Kamere su u ljeto 1992. zabilježile prvo postrojavanje mudžahedina u Travniku. Centralna figura, uz Travničkog muftiju Nusreta ef. Avdibegovića, bio je šejh Abdul Aziz zvani Barbarosa. Godinama kasnije, putem Interpola, tražiće ga Haški tribunal, a biće uhapšen u Saudijskoj Arabiji zbog ubistva 19 američkih vojnika u terorističkom napadu na vojnu bazu u Dahranu juna 1996.

Zbog podmetanja auto-bombe u Rijeci 1995. tražen je Al Šerif Hasan Mahmud Sas zvani Sakr iz Jemena. U BiH se krajem rata skrivao pod imenom Abdulah Esindar. Dug je niz osoba i terorističkih djela sa kojima su bili povezani, a koji su utočište ili bazu za regrutaciju pripadnika nihovih pokreta pronašli u BiH. Enamu Arnautu, jednom od saradnika Osame bin Ladena, koji je pod okriljem humanitranog rada boravio u BiH od početka rata, godinama kasnije biće suđeno u SAD zbog terorizma.

Napadi na Dar es Salam, Najrobi, napad na Pentagon i Svjetski trgovinski centar, špansku željezničku stanicu, Njujork, London, Brisel, Sankt Peterburg, Berlin, otkrivali su učešće terorista sa BiH državljanstvom, čak njihovo upravljanje najvećim terorističkim operacijama u svijetu (Halid Šeik Muhamed, Remzi Bin al Sibh, Muhamed Atta, Hallid al Mihdar, Navaf al Hasmi, Aiman i Muhamed Zavahiri… ).

Naser bin Ali al-Ansi, visoki oficir Al Kaide iz Jemena, koji je preuzeo odgovornost za napad na francuski satirični nedjeljnik „Šarli Ebdo“, boravio je 1995. u BiH. Karaj Kamel bin Ali pobjegao je 1992. iz Italije prema BiH zbog optužbi za povezanost sa teroristima, francuskim državljanima Lionel Dumontom i Mulud Bugelanom, koji će i nakon rata ubijati i pljačkati na području Zenice.

Iz Italije je u BiH od međunarodne potjere bježao šejh Anvar Šaban, koji će postati šerijatski lider odreda „El Mudžahidin“. Novinar Nedžad Latić uradio je tokom rata intervju sa Šejh Šabanom. Nakon što je intervju objavljen, prigovorili su mu iz AID-a: za šejh Šabana interesovala se CIA, a AID je odgovorio da on nije u BiH!?

Šejh Šaban zajedno sa još 4 pripadnika „El Mudžahidina“ biće ubijen na punktu HVO-a kod Žepča 14. decembra 1995, nekoliko dana prije stupanja na snagu Dejtonskog mirovnog sporazuma. Slučaj je opisan kao „greška“ zbog nezaustavljanja vozila na punktu. Obavještajci Sigurnosno informativne službe – SIS, su uzeli dnevnik šejha Šabana i dostavili ga u Zagreb. U njemu je detaljno opisan dogovor između mudžahedina sa političkim i vojnim liderima muslimana u BiH o načinu na koji će mudžahedini ostati u BiH nakon okončanja rata, zauzimanjem srpskog sela Bočinja.

Dejtonski sporazum trebao je označiti kraj rata i kraj boravka mudžahedina u BiH. Međutim, vlasti u Sarajevu očigledno nisu tako mislile. Uz podršku Alije Izetbegovića i vrha SDA, pokreće se ubrzano izdavanje državljanstava stranim borcima, lažnim humanitarcima iz afro-azijskih zemalja, u biti međunarodnim teroristima i ratnim zločincima. Uslov je bio pripadnost Armiji RBiH ili brak sa državljankama BiH.

Najveći broj izdatih državljanstava realizovan je preko CJB Sarajevo i opštine Centar. Ministarstvo pravde sve verifikuje, a kolika je bila žurba govori podatak da su na nekim rješenjima upisani datumi koji su bili – neradni dan – nedjelja!?

Uvidom u dokument ARBiH od 4.10.1995. godine, komandant 3. korpusa Sakib Mahmuljin namjeravao je da ljudstvo odreda reformiše u oslobodilačku brigadu tipa „A“, kojoj bi zadržao brojnu oznaku pa čak i broj VJ Odreda „El Mudžahedin“. No, međunarodna zajednica, prije svih SAD, nisu odobravali ostanak mudžahedina. Mali dio boraca odreda „El Mudžahidin“ (oko 300) ubrzo je napustio BiH i otišao na ratišta u Avganistanu, Čečeniji i Iraku.

U decembru 2000. godine, bez bilo kakve podrške u društvu ili institucijama, lokalna vlast u Maglaju donosi autonomnu odluku o povratku imovine protjeranog srpskog naroda sa Ozrena, što je dovelo do „deložacija“ 1556 mudžahedina iz naselja Bočinja. Otpor je bio ogroman ali već sljedeće godine situacija se potpuno mijenja.

Nakon napada na Pentagon i Svjetski trgovinski centar, koji je imao svoje vođe, organizatore, logističare i operativce u terorističkoj mreži u BiH, Amerikanci pokreću ozbiljne akcije protiv njih. Zabrane humanitarnih organizacija povezanih sa Visokim saudijskim komitetom te zabrana rada i djelovanja Aktivne islamske omladine (radikalnog vojnog podmlatka SDA) a zatim mučne akcije revizije državljanstava, deportacije u Guantanamo i hapšenja onih koji su ih dobili na osnovu lažnih podataka ili su u drugim zemljama bili traženi zbog terorizma i sličnih krivičnih djela. Odgovornost za ratne zločine koje su mudžahedini počinili u BiH preuzeli su formalni ili stvarni komandananti, generali poput Rasima Delića i Envera Hadžihasanovića u Hagu, te Sakib Mahmuljin u aktuelnom krivičnom procesu pred sudom BiH.

U vrijeme pojačanih operativnih i obavještajnih aktivnosti Amerikanaca, sarajevski poltroni, politički petljanci i kriminogeni bezbjednjaci su se utrkivali u oštrim izjavama protiv terorista ali bez ikakve suštinske mjere ili akcije. Alija je bio još uvijek, živ.

O tome se tada naročito govorilo prije svega u Sjedinjenim Američkim Državama:

„Međunarodne procjene moguće terorističke opasnosti što je prisutna u Bosni temelje se uglavnom na istim polaznim činjenicama kao i domaće. Postoje dokazi o različitim vrstama aktivnosti i bilo tko u BiH, bez obzira da li je predstavnik američke vlade ili vlasti u Sarajevu, ako tvrde suprotno, lažu ili nemaju pojma o čemu govore,“ govorio je Evan Kolman, stručnjak za terorizam iz Sjedinjenih Američkih Država.

Današnji Direktor MMUP-a FBiH (muslimanskog ministarstva unutrašnjih poslova) Dragan Lukač, koji danas minimizira i negira prisustvo bilo kakve terorističke prijetnje, tada je, sa pozicije zamjenika direktora SIPA, hrabro galamio: „Neke od tih osoba na popisima su najtraženijih lica, osumnjičenih ili optuženih za terorizam, uvježbani i potencijalno sposobni za izvršenje terorističkih napada, još se uvijek nalaze u BiH. Uz takve ljude koji su osposobljeni i moguće spremni za izvođenje terorističkih napada, u BiH se održala i ideologija koju su oni donijeli i širili. U njeno se ime danas vodi takozvani svjetski džihad, čija je glavna inspirativna i donedavno organizacijska snaga – Al Kaida. To je drugi važan faktor u priči o mogućoj terorističkoj opasnosti. Treći element, koji je jako bitan u svemu tome, ogleda se u činjenici da se u BiH vrlo lako dolazi do sredstava za izvršenje terorističkih djela. Kad kažem ‘sredstava’, mislim uglavnom na vojnu opremu – eksplozive, satne mehanizme, upaljače i tako dalje. Znači sve ono što se koristi za izradu određenih eksplozivnih naprava. BiH koja je izašla iz rata nažalost je zemlja u kojoj se vrlo jednostavno i za vrlo malo novca može doći do velikih količina oružja i sredstava ovakve vrste. U najvećem broju zemalja je upravo obrnuto, odnosno do toga se teško dolazi,“ kaže Lukač.

Oglašavali su se vjerski službenici i vjerska ulema, iskazujući lojalnost i revnost u odbrani američkih interesa, hvališući značaj američkih istraga, koje su više ličile na običnu hajku nego na ozbiljne i promišljene akcije u borbi protiv terorizma.

Forma i sadržaj ovoga, za BiH netradicionalnog tumačenja islama i način na koji ga njegovi sljedbenici prakticiraju, uznemirujući su“, govorio je Senad Agić, imam Islamske zajednice u Sjedinjenim Državama.

„Oni su ratoborni. Misle da je džihad samo u onome što se vidi, u onome takozvanom egzoteričnom, što se pokazuje i što se ispoljava. Malo vjeruju u džihad sa samim sobom. Žele da islam učine ratobornim, da ga učine prodornim po svaku cijenu, da dokažu da je islam jedina prava vjera i da su svi na gubitku koji nisu muslimani. A sve to rade na jedan rigidan, neelastičan, vrlo grub način,“ objašnjavao je Agić.

Ugledni, prof. dr Rešid Hafizović isticao je da „Veliki džihad“, odnosno borba za vjeru, nije međunarodni projekt, da je to unutrašnja borba na ličnom planu.

„Poslanik islama kaže da je najveći oblik džihada zapravo ono što se zove ljudskim samosvladavanjem, da čovjek pobijedi sve što je u njemu nevaljalo, destruktivno i što bi moglo da izraste u krajnji negativitet jedne ljudske osobe. Pobijediti samoga sebe, samoga sebe učiniti što humanijim, što ljudskijim, što poniznijim i što suosjećanijim i solidarnijim prema svakom drugom, kako onom koji pripada vašoj religijskoj tradiciji, tako jednako ili još više prema onom koji ne pripada vašoj religijskoj tradiciji – to je zapravo taj takozvani veliki džihad. Međutim, kod takozvanih ratobornih, borbenih i destruktivnih vehabija, imate obrnutu stvar. Oni kažu da je najslavnije, najveće djelo to da neki mladić ili djevojka, koji još nisu ni ozbiljno zakoračili u život, odu i negdje se raznesu, da ubiju ovog ili onog. A najčešće ubiju nekoga nedužnog; nedužne ljude koji nemaju veze sa bilo kakvom ideologijom. Te takozvane agresivne vehabije su zapravo nešto što je, prije svega, nečasno i što je jedna, zaista vrlo neugodna pojava, prije svega, za muslimanski svijet,“ naglašavao je u to doba Hafizović.

Ali, kada su Amerikanci završili svoje poslove, zadovoljili svoje interese i praktično, vrlo efikasno, umirili vlastitu javnost širokom akcijom prividne borbe protiv terorizma i vidljive odmazde za „Jedanaesti septembar“, stvari i prilike u Bosni i Hercegovini su se počele vraćati u „normalu“, a „normala“ je, u stvarnosti, bila potpuna institucionalna, politička i vjerska sinergija sa terorističkim grupama i organizacijama, podržana sa zapada od EU i NATO-a.

Šta više, terorizam se u BiH nakalemio na već postojeće patologije, dodatno ih određujući u trenutku kada one više ne pronalaze rješenja. Konačna motivacija terorizma ipak ostaje neprijateljstvo što ga fanatici osjećaju prema otvorenom društvu, koje svima priznaje stvarnu ravnopravnost. Njima je nepodnošljivo i samo postojanje slobodarskog naroda sa istorijom pobijeda i žrtvovanja pored njih, koji se odriču istorije, porijekla i identiteta, istovremeno otimajući njegova mnoga obilježja – prisvajajući ih pod drugim, lažnim i neistorijskim imenima.

Danas samo izdajnici mira i naroda među nama trabunjaju o ideji, prema kojoj “čak i neprijatelji razuma moraju biti razumni” (Pol Berman), kako bi, čak i u uslovima neizbježnog prisustva i djelovanja terorista, po svaku cijenu tim ubicama pribavili opravdanje, rizikujući opšte uvjerenje javnosti da time podržavaju njihova nedjela.

Kao što u radikalnom islamizmu postoje misionari i propovjednici mržnje, tako danas u Bosni i Hercegovini postoje propovjednici sramote, zbog malog, sebičnog interesa. Kao kad ucijenjeni đak hrvatske više policijske škole zaposli u ministarstvu kćerku predsjednika jedne boračke organizacije, dajući joj basnoslovnu mjesečnu platu veću od primanja 80 boraca u godini, kako bi ga „boračkim autoritetom“ podržao u izdaji.

Potreba da se javnost efikasno suprotstavi terorizmu zahtijeva njegovo poznavanje i jasno uvjerenje da je svaki terorizam namjeran, organizovan, proračunat, svjesno proveden, da ne postoje, istorijske i političke situacije, kada teror djeluje sam po sebi, jednostavno se koristeći postojećim mehanizmima ili postojećim odnosom snaga, a da pritom nijedan aktivni društveni ili javni subjekt toga nije svjestan niti se smatra odgovornim. Demagogija prosaudijskog i proturskog režima u Sarajevu o postojanju „bosanskog islama“ pokušava uvjeriti Evropu i svijet da se religiozna suština svodi na ljudsku suštinu a da je ljudska suština Bošnjaka više evropska nego islamska.

Ali islamska suština nije nikakav apstraktum ni lokalizam prisutan u pojedinačnoj individui ili njegovoj maloj grupi, nego je u cijelom islamu. U svojoj stvarnosti ona je skup odnosa diktiranih vjerskim učenjem, praksom i normama, u kojima pojedinac nije jedinka izolovana od svjetskog islamskog toka, niti može biti sposoban da vjersko osjećanje fiksira za sebe i pozicionira sebe kao samosvojnu – „izolovanu“ – ljudsku individuu. U stvarnosti, suština se može shvatiti samo kao „Uma“, kao unutrašnja opštost koja čisto i prirodno povezuje sve pojedince i grupe u islamu. Ukratko, svako „religiozno osjećanje“ je, prije svega, opšti proizvod, a apstraktna individualizacija Bosne u islamu, koju sarajevski mudraci poturaju javnosti kao nezavisnu i drugačiju, je čista demagogija i propaganda, a u vjerskom smislu – glupost.

„Bosanski islam“ i bošnjačka kolektivna svijest (koja na sve liči, ali na nacionalnu ne), pripada jasno određenom obliku društva koje se decenijama gradi na programima Islamske deklaracije, SDA i specifičnom vehabijskom učenju, shvatanjima koje je projektovao, osmislio i obrazložio još 1993. godine u Travniku Šejh Imad al Misri, osuđeni egipatski terorista (učestvovao u terorističkom napadu u drevnom gradu Luksoru 1997.god. u kome je ubijeno 58 zapadnih turista i stotinu ranjeno), u ratnom udžbeniku globalnog, političkog islama: „Shvatanja koja trebamo ispraviti“.

Zato BiH danas predstavlja jedno od važnih poprišta neprekidne borbe za primjenu ekstremnog učenja islama, koje je efikasno podržano neograničenim nasiljem i zločinom, sa težnjom ostvarivanja konačnog cilja: svjetskog halifata.

Za takvu ideju fanatici su spremni ubijati i ginuti a kao prepreku vide samo demokratsku, stabilnu Republiku Srpsku i srpski narod. U ovom vremenu globalnih sukoba u kojima se „glavne geopolitičke bitke“ vode na drugom mjestu, stvoreni su svi uslovi za izvođenje terorističkih akcija širih razmjera protiv Republike Srpske.

Komandni centar terorističkih operacija i radikalnog islamizma je u Sarajevu, pod krovom navodnih, zajedničkih institucija, a izvršioci su: OBA/OSA, AID, MOS, Ševe, Crni labudovi, Zelene beretke, Aktivna islamska omladina, mudžahedini, behabije… i mnoge druge organizacije i strukture srasle sa političkim sistemom, aktivne nekoliko decenija, bez ikakvih ograničenja, sa znanjem i podrškom zapadnih vlada i službi.

Na vrhu piramide zla je sin Alije a Erdoganov pion i pulen: Bakir Izetbegović.